Carrie - Stephen King (1974)

De allereerste Stephen King, en mijn 2e. Ik ben van plan vanaf het begin af aan alle King's te lezen, en hier begon het voor mij.

Ik heb genoten, het is een goed, uniek verhaal (zelfs nu nog), waar Stephen King één ding heel goed doet: Medelijden en begrip wekken bij de lezer (mij) voor een meisje die een hele stad verwoest.

De waanzin en wanhoop waarin Carrie verzeild raakt wordt fantastisch uitgewerkt, en zorgt ervoor dat je bijna hoopt dat Carrie iets gruwelijks doet met die krachten van haar.

Dit boek is zeker een stuk beter als de verfilming uit 1976, die wel gezien wordt als de beste verfilming ervan.

Goed begin van mijn King-tocht

8,3/10
4*

Zijn er meer dan.

Carrie 2002, en nog een 'vervolg' op die uit 76 The Carrie 2 1999

Misschien omdat Stephen King nagenoeg patent heeft op het genre griezelverhalen, dat daarom deze onder die categorie is ingedeeld. Ik iig vond het allesbehalve huiveringwekkend of griezelig.
Maar wel is het verhaal indrukwekkend, en realistisch ook (het telekinetische dan daargelaten, welk overigens wel mogelijk zal zijn maar in dit verhaal erg uitspringt).
Wat Carrie ten uitvoer brengt is iets wat menig slachtoffer van dergelijke omstandigheden aan wraak wordt gestimuleerd en op den duur zelfs koesteren kan, een logische reactie op (levenslange terreurachtige) onderdrukking. In de realiteit blijft zo iemand voor het leven de 'underdog' van de samenleving, en (toenemende) uitzonderingsgevallen lopen op een dag een (voor betr. schijnheilige) kerk binnen en schiet gewoon iedereen dood als antwoord op zijn/haar levenslange hel.
Stephen King is, zover ik de werken van hem ken, een meester in de verkenningstocht van de menselijke ziel en weet deze dan ook toe te passen aan de zelfs meest barre gruwelijkheden.
En in dit boek raakte ik juist gefascineerd door het hele psychologische spel van de innermens, van zowel de dader(s) als het slachtoffer tot zelfs de beweegreden achter religieus fanatisme.
Het verhaal had dus veel te bieden, voor mij zoveel dat het horroraspect triviaal kwam te staan in de verwachting na benadering van het genre.
Verrassend dus, indrukwekkend en boeiend. En het bouwt goed op. Wat Dee-e spijtig vond aan de verwerkte krantenberichten in het boek deden mij juist meer en meer hunkeren naar 'dat moment'.
Een 4,5

Ik vond het idee van de krantenberichten wel leuk, Saldek, ik vond ze alleen te veel verraden.

Het zou best kunnen dat dit idee mij ontging omdat ik de film (langlang gelée) al gezien had, dit 'hoogtepunt' dus al kende waardoor voor mijn gevoel juist heel weinig verraden werd.
Bij mij zorgde elk kranteknipseltje iig voor een steeds uitbundiger schuimbekkannonade in het verlangen naar 'dat moment'.

Voorafgaand aan het lezen van Carrie had ik 29 boeken van Stephen King gelezen en nu ik dit boek uit heb, heb ik er ook nog 29 te gaan. Een klein mijlpaaltje dus. Carrie was voor Stephen King natuurlijk ook een mijlpaal: het is zijn eerste gepubliceerde boek, al verschenen er voor de publicatie al een aantal korte verhalen van zijn hand in enkele tijdschriften. Toch had het weinig gescheeld of het manuscript had de uitgever niet bereikt, want King zelf was (en is) allerminst tevreden met dit boek. Zijn vrouw was veel positiever en redde het manuscript uit de prullenbak en stuurde het op. Uiteindelijk was het dus rijp voor publicatie en dat betekende het startschot van een imposante carrière.

Als groot King fan heb ik zijn eerste boek echter lang laten liggen. De beschrijving trok me niet zo, maar inmiddels weet ik dat dat bij King maar weinig zegt. Vaak zijn het de boeken die mij in eerste instantie niet heel bijzonder in de oren klinken, toch de leukste. En natuurlijk was ik wel erg benieuwd naar het verschil tussen de King van toen en de King van nu. Dat verschil is er uiteraard, maar er zijn ook heel veel overeenkomsten. King's vertelstem is in de loop der jaren niet eens zo heel veel veranderd en in Carrie zie je veel elementen terug die King ook later vaak gebruikt. De manier waarop hij spanning opwekt bijvoorbeeld. In Carrie doet hij dit door middel van veel artikelen uit kranten, academische publicaties of andere bronnen, die een kleine flashforward geven; op deze manier wordt het erg verleidelijk om toch nog even dat volgende hoofdstukje mee te pakken voor het slapen gaan. Ook zijn afsluitende zinnen van hoofdstukken geven vaak net een extra brok informatie mee: opeens lees je dat iemand nog maar twee uur te lezen heeft. Leg het boek dan nog maar eens opzij...
Maar veel van King's boeken zijn natuurlijk veel meer dan een spannende pageturner. Voor Carrie geldt dat nog niet echt. Normaal komt King altijd wel met een peloton ijzersterke personages, maar in zijn debuutroman is alleen hoofdpersonage Carrie aardig uitgewerkt. Dit boek mist de grootsheid en meeslependheid die bijvoorbeeld IT, Duma Key en The Stand wel kunnen produceren. Maar goed; die boeken zijn ook vier keer zo dik, dus een heel eerlijke vergelijking is dat niet. Carrie is wat meer hap slik weg: het is zeker een leuk en spannend verhaal, maar het gaat allemaal vrij snel.

Carrie White is een geplaagd meisje met bijzondere krachten, waar ze zelf langzaam maar zeker achterkomt. Ze besluit deze krachten te gebruiken om voor eens en voor altijd revanche te nemen, maar ze lijkt de gevolgen niet helemaal te overzien. Het is een verhaal over revanche en wraak, waarbij je als lezer eigenlijk weet dat wat Carrie doet fout is, maar dat het ook weer begrijpelijk is. Dat is een leuk koord waar je op balanceert en King speelt er ook leuk op in, al merk je wel dat het een debuut is en het hier en daar wat teveel van de hak op de tak springt. De verschillende bronnen vind ik wel een leuke toevoeging en gaven een mooie achtergrond, maar ik vind het toch leuker als King hier wat langer bij stil staat in een meer uitgebreide flashback. Het einde is wel weer wat over de top en bomvol met actie, maar dit keer komt dat niet heel plotseling uit de lucht vallen; het past veel meer in het verhaal.

Met Carrie heb ik me uitstekend vermaakt. Het verschil tussen de King van 1974 en 2011 is zeker aanwezig, maar de overeenkomsten zijn nog best talrijk. Voor een debuutroman is het bovendien zeker niet slecht, al heeft het zijn beperkingen.

* * * ½

Deze eerste van Stephen King is de enige van zijn boeken die ik uit heb kunnen lezen. Onlangs heb ik deze herlezen en heb ook de verfilming van 1976 meerdere keren gezien. Ik denk dat ik eigenlijk niet zo een King-fan ben. Ik hou wel van thriller en horror maar zie het dan toch liever op het witte doek. Carrie was toch eerder een drama, maar wel een heel intrigerend.

Met een gemiddelde van 3.85 op 20 boeken (al heb ik er voor mijn Boekmeter tijd nog meer gelezen, maar niet op gestemd wegens te ver weg in herinnering) is Stephen King toch één van mijn favoriete schrijvers. Het is ook degene waarnaar ik altijd teruggrijp als ik eens niet goed weet wat te lezen, want hij weet me altijd wel te boeien. En effectief, in een paar dagen uitgelezen waarvan ongeveer de helft van het boek vandaag.

Carrie is het eerste boek dat King heeft uitgebracht als schrijver (een deel van zijn werk maakte hij onder het pseudoniem Richard Bachman en die zouden pas later uitgebracht worden), maar het is wel niet het eerste boek dat hij effectief schreef. Toch is het op zijn minst merkwaardig te noemen dat zijn stijl hier al geperfectioneerd lijkt te zijn. Hetgeen ik dan ook zo heerlijk vind aan zijn verhalen, is hoe hij er telkens in slaagt om met kleine climaxen je toch aan dat volgende hoofdstuk te laten beginnen. In Carrie is dat niet anders en hier doet hij dat door een interessante mix van boekfragmenten, interviews, nieuwsberichten, ... Het geeft een leuke afwisseling in een sowieso al niet te dik boek waardoor dit een heuse pageturner wordt. Vooral ook interessant om te zien hoe King er in slaagt om Carrie geloofwaardig te laten evolueren. De kaart van de religieuze moeder/vader is misschien in de loop der jaren al wat teveel getrokken, maar naar het einde van het boek begrijp je perfect wat Carrie eigenlijk heeft doorgemaakt. Wel een beetje jammer dat enkel Carrie echt goed uit de verf komt, al is Sue ook nog wel een interessant personage. King is juist de moeite omdat zelfs nevenpersonages nog altijd een zekere aantrekkelijkheid behouden, maar (waarschijnlijk vanwege het beperkt aantal bladzijden) dat komt hier niet helemaal tot zijn recht.

Toch wederom een erg vermakelijke zit. King is hier op zijn best en hoewel hij niet zijn ultieme niveau behaalt, daarvoor moet je nog iets verder in zijn oeuvre gaan zoeken, is het toch een "debuut" waar menig schrijver jaloers op mag zijn. Onvoorstelbaar dat zijn vrouw de aanzet van het boek uit de prullenbak heeft moeten vissen omdat King er niet de kwaliteit in zag..

4*