Smaakt zeker naar meer. Dit is een naturalistische roman pur sang: een kunstenaarsroman vooral, waarin een gemankeerd genie beschreven wordt. Het verhaal bevat een enorme tragiek. Bijna alle personages verliezen hun hoop en idealen, op misschien Sandoz en Irma na. Zola schetst in Het meesterwerk het romantische ideaal van de onbegrepen kunstenaar. Onbegrepen en ook onmachtig, want de grootse dromen die Claude heeft kan hij nooit volledig op het doek verwezenlijken. Maar hij kan vooral geen compromis sluiten en zich ook niet onttrekken aan de lokroep van de kunst en moet dus wel ten onder gaan, inclusief een slotscène die een beetje doet denken aan de film Amadeus. De kunstvorm die Zola beschrijft is zelf niet romantisch maar realistisch/naturalistisch, wat het des te opvallender maakt dat het onderliggende idee over kunstenaarschap dus wel romantisch aandoet. In dat opzicht is het verhaal ook een beetje gedateerd vind ik, hoewel dat tegelijk z'n charme heeft. Iets minder charme bevat de rol van 'de vrouw'. De vrouw wordt hier louter neergezet in relatie tot een man. Ze kan die man bespelen of in sommige gevallen ook overheersen, maar van een zelfstandige levensontplooiing is nergens sprake. In z'n tijd gezien is het geen groot kritiekpunt, maar wel wordt het geheel hierdoor net wat te weinig gelaagd. Maar onder de streep blijft toch een aangrijpend en meeslepend relaas over, dat momenteel nog behoorlijk door mijn hoofd spookt. Paar geweldige sfeerschilderingen van het licht boven Parijs ook die Zola hier uit zijn pen schudt. Een schrijver om eens wat meer aandacht aan te besteden.