De Helaasheid der Dingen - Dimitri Verhulst (2006)

Je hebt gelijk dat het boek goed geschreven is en ik vind zijn manier van schrijven zeer aangenaam. Maar toch vond ik het moeilijk om het boek in een keer te lezen. Hij kon inderdaad zijn jeugd wel goed verwoorden en hij heeft een manier van schrijven die ik waardeer, maar ik zou er niet zozeer om lachen.

De helaasheid der dingen is gebaseerd op Dimitri Verhulsts jeugd. Het is humoristsich en tegelijk een gevoelig verhaal over de treurige jeugd van de schrijver zelf. Het deel waarin de volwassen Dimitri met zijn zoontje terugkeert naar Reetveerdegem om tot de conclusie te komen dat hij zijn dorp en zijn familie ontgroeid is, vond ik het mooist. Et is zeer mooi om met humor en liefde over zo een jeugd te schrijven.

Ik hou van de Vlaamse literatuur. De rijke taal, humor en vaak dat mooie rauwe randje. Veelal gaat het over mensen die net wel/net niet binnen de grenzen vallen van wat de maatschappij als "normaal" kwalificeert. Zo ook in dit boek. Heel mooi beschreven vind ik de worsteling van de hoofdpersoon. Wie ben ik nou zelf en waar hoor ik nou eigenlijk echt bij.

Mooiste hoofdstuk vond ik die over de "Tour de France". Hier werd niet bij gefietst, maar het ging erom wie het meeste en het snelst bier en sterke drank kan drinken. Soms demarreerde iemand, om vervolgens na vele kilometers voorsprong richting ziekenhuis te verdwijnen met een vermeend delirium. Weer anderen gingen alleen voor de groene trui met af en toe een tussensprintje om vervolgens weer rustig af te zakken richting peloton.
Het mooiste komt nog; de vader van Dimitri krijgt een mooie fiets cadeau van zijn moeder, want die denkt dat hij echt aan het fietsen is. Terwijl zijn moeder zich hiervoor diep in de schulden steekt, verkoopt de beste man zijn fiets snel zodat hij weer geld heeft voor meer bier. Wat een verhaal

De weinige Vlamingen die ik heb gelezen bevallen mij ook zeer. Zo ook deze van Verhulst. De eerste hoofdstukken zijn zowel treurig als grappig. De symbolische Tour de France die nonkel Potrel hoopt te volbrengen is inderdaad erg leuk beschreven. Verderop wordt de toon van het boek iets melancholischer, en daarmee iets minder amusant. De grove, schijt-aan-alles-hebbende Verhulst bevalt me iets beter dan de overpeinzende. Desalniettemin een plezant boekske.

Op naar de volgende Vlamingen: Lanoye en Brusselmans.

Tip: Suikerspin van Erik Vlaminck. Wat mij betreft een van de beste Belgenboeken.
Al zijn de andere boeken van Erik Vlaminck ook erg te gek.

Suikerspin is erg goed ja, maar Lanoye is zeker net zo fantastisch.

Komt op de lijst

Zet ik Lanoye op mijn lijst.

Persoonlijk houd ik van beide soort Lanoye's. Zijn meer autobiografisch werk zoals Kartonnen Dozen en Sprakeloos.

Maar met name zijn fictieve werk vind ik fantastisch. De monstertrilogie (Het goddelijke monster, Boze tongen en Zwarte tranen) kun je zien als een soort beschrijving van het moderne België. Dat is denk ik wel mijn favoriete werk van Lanoye.

(En er is heel veel meer als je ook van toneel en zijn scherpe columns kunt genieten.)

Ik zag inderdaad een flinke lijst aan boeken. Zou wat zijn als ik over Tom Lanoye net zo enthousiast wordt als over Erik Vlaminck.
Heb eerst nog wat andere boeken die ik wil lezen, maar daarna ga ik het eerste deel van de monstertrilogie lezen. Ben wel benieuwd.

Ik ben begonnen in Zuivering, zijn nieuwste. Subliem geschreven!

Ik vond het boek ook heel goed geschreven, wat juist de reden is dat ik er kon mee lachen. De humoristische manier waarop het geschreven is, is zo goed dat je zelfs met de verschrikkelijkste situaties toch even moet lachen. Ik begrijp natuurlijk wel waarom iemand er niet mee zou kunnen lachen.

janne

Ik was al bekend met de verfilming van De helaasheid der dingen. Toen ik deze voor de eerste keer zag schrok ik, ik snapte de film niet goed. Marginaal, dat vond ik het. Dat er echt wel een diepere betekenis achter zat was me niet duidelijk. Onlangs las ik het boek en ik was aangenaam verrast. Je had nog altijd de zatte nonkels, de vuile praat en dat milieu dat totaal verschilt van dat van ons, maar door de manier waarop het beschreven werd kreeg ik er een heel ander gevoel bij. Ik begreep nu ook het einde veel beter. Het contrast tussen Dimitri tijdens zijn jeugd en nu, 20 jaar later, is heel goed te lezen. Daarboven komt dan nog de humor doorheen het boek, wat het toch heel luchtig maakt. Het boek leest heel vlot en is zeker een aanrader. Op jullie leeslijst zetten dus!

Gewoon een heel erg amusant boekje. Scherp en onderhoudend tegelijk.

Ik ben hier zonder enige verwachtingen aan begonnen. Wellicht vanwege de titel. Die komt precies uit de pen van een gefrustreerde puber die hengelt naar een beetje aandacht. Maar goed, een boek bestaat uit meer dan vier woorden.

De Helaasheid der Dingen telt een tiental hoofdstukken die je bijna kan beschouwen als aparte kortverhalen. Telkens ontdekken we een vleugje couleur locale in het fictieve Vlaamse boerenhol Reetveerdegem (bonuspunten voor de naam). Verhulst zet zijn familie neer als de “sfeermakers” in het dorp, wat erop neerkomt dat de familieleden elkaar naar de kroon steken op het vlak van ranzigheid.

Er passeert een hoop ellende de revue en toch is de toon niet bepaald cynisch. Het verwondert me dan ook niet dat dit boek zo’n succes werd. Verhulst presenteert zich veel meer als een allemansvriend dan pakweg Brusselmans. Hij tackelt minder met beide voeten vooruit. Het is allemaal wat verteerbaarder, of, om het met een jeukwoord te zeggen, meer “mainstream”.

Het genre “autobiografisch” mag je gerust met een serieuze korrel zout nemen, laten we het erop houden dat er flink wat artistieke vrijheid aan te pas komt. Verhulst overdrijft en romantiseert, maar bovenal beschrijft hij een reeks herkenbare taferelen op een heel gevatte manier. En dat is wat ik van een goede roman verwacht. 4*

Ik had de omschrijving verkeerd begrepen en dacht dat Dimitri als volwassen man terugkeerde naar zijn geboortegrond om aldaar te reflecteren op zijn jeugd. Maar nee, ik werd getrakteerd op een anekdotische vertelling waarbij het ene verhaal nog sterker was dan de ander. Ik weet beter, anders zou ik het op ‘dronkenmanspraat’ in de kroeg hebben gegooid. Viel mij dus tegen. Welk boek van Verhulst kan mij wel overtuigen?

In het begin zat ik me flink te ergeren aan de brallerige stijl, waarin “wij” vertelden over hun bandeloze en ordeloze leventje. De Vlaamse Primitieven zijn er weer, dacht ik, dat hebben we nu toch wel gehad. Na een tijdje merkte ik toch hoe er een heel geleidelijke evolutie in zat en hoe eerst de vader een mislukte poging deed om hier uit te breken, daarna de ik-persoon. Er gebeurde een emancipatie waarbij iemand zijn lot in eigen handen nam en ook het kleinburgerlijke cliché-bestaan afwees. Prachtige opbouw!
Sommige lezers vinden dit boek zeer humoristisch. Hier en daar een woordvondst bracht mij ook aan het lachen, maar alles samen is dit een zeer ernstig verhaal.

Ik kon mezelf ook niet vinden in de humor van Verhulst. Ik vond veel dingen vulgair en mijn licht feministisch kantje werd over sommige opmerkingen eerder boos.

Bij gelegenheid van de 70e druk brengt Atlas Contact naar verwachting op 19 oktober 2021 een jubileumeditie van 256 pagina's van 'De Helaasheid der Dingen' uit.

Zoals uitgevers dat altijd zo mooi weten te stellen:

Wereldwijd? Is het boek dan ook vertaald?

Jazeker, zelfs in het Ests, het Bosnisch en het Zuid-Afrikaans.

Met dit boek laat Verhulst zich van zijn beste kant zien. Wat een geniaal, grappig maar desondanks ook triest boek is De Helaasheid Der Dingen geworden. Elk hoofdstuk bevat een mini-verhaaltje over de familie van de schrijver. Ongelooflijk wat die man toch allemaal heeft meegemaakt. Het stukje over Roy Orbison is geweldig! Kon me er helemaal in vinden. 4*

The Big O staat op (Crying) terwijl ik dit schrijf.
Ik vond het een zeer vermakelijk boek, wat een gore ranzige bende, je rook het bier en de sigaretten, je zag de bruine nicotinevingers voor je. Tragiek en zwarte humor en bizarre voorvallen, een onverstoorbare oma, vier overtuigde zatlappen en dat alles in een mooi taaltje.

Inderdaad, ik heb beide romans alweer een tijd geleden met plezier gelezen, maar daar zou ik toch niet opkomen: ‘De helaasheid der dingen’ van Verhulst als het Vlaamse antwoord op Salingers ‘The Catcher in the Rye’…

Zo moeilijk is het niet om ronkende teksten te schrijven hoor. Regelmatig is het een nogal potsierlijke poging te imponeren.

Pas na 55 jaar antwoord...en ik vond de PTT al traag.

Zo versta ik het natuurlijk ook, je moet maar durven , denk ik dan.