Empire Falls - Richard Russo (2001)

Net zoals Zafon en Lewinsky wordt Richard Russo gerekend bij de 'grote verhalenvertellers'.
Voor dit boek won hij in 2002 de Pulitzer-prijs voor literatuur en versloeg daarmee Jonathan Franzen met 'the Corrections'. Redenen genoeg om dit boek te gaan lezen. Binnenkort verslag.....

Wat een geweldig boek! Als je zin hebt om je onder te dompelen in een boek, lezen zou ik zeggen! Verwacht van dit boek geen grote verhaallijnen, plots of ultieme spannigsbogen, dit boek gaat gewoon over 'ons' jij en ik dus, En alles wat gezegd wordt over 'ons' klopt, soms tragisch, soms humoristisch, soms ontroerend maar altijd raak. De geweldige uitwerking van de personages maken dat je met elk van hen een band krijgt en hen bij wijze van spreke 'begrijpt'. Tijdens die 600 pagina's krijg je zo'n inzicht in de leefwereld van elk van hen, dat je jezelf als lezer elke keer in een andere 'leefwereld' voelt en hen allemaal begrijpt.
Ik heb bij het lezen van dit boek geen enkele keer geirriteerd bladzijden omgeslagen, noch gedacht, waar lijdt dit toe, noch hoofdstukken overgeslagen om 'er vanaf te zijn'. Nee dit is een dik boek waarmee je jezelf te pletter amuseert. Toproman!

Zoals Liv2 hierboven zegt. Dit is nu zo’n werk waarvan je zegt: ik heb een boek gelezen.

Een erg prettige sfeer van een ons onbekend Amerika, maar juist daar in dat soort stadjes en county’s wonen de meeste Amerikanen. Russo weet het leven in Empire Falls (leuke naam gezien de thema’s) mooi neer te zetten.

De hoofdpersonen zijn echte normale mensen met hun normale problemen. Russo is een goed observeerder, weet de relaties goed uit te werken, de problemen van de gewone man aan te kaarten en Bruce Springsteen is nooit ver weg in dat idee. Miles Roby is de hoofdpersoon, van hem krijg je meer achtergrond en geschiedenis mee, maar ook kijkt Russo meer in zijn hoofd dan van anderen. Het is ook echt een personage om van te gaan houden. Allen zijn echt geloofwaardig, jong of oud, man of vrouw en weinigen die van bordkarton zijn gemaakt, hoe klein de rol ook is. Iedereen leeft. Prachtig.

Een echte plot is er niet. Russo geeft gewoon een schets van het leven. Hij begint ergens, niet eens zozeer bij een bijzondere gebeurtenis, en volgt een aantal maanden de inwoners van Empire Falls. Nergens wordt het plat zoals vaak in hedendaagse Nederlandse literatuur gebeurt, nergens wordt het saai (op een enkele oninteressante scène na), vaak leef je echt mee, voel je mee en krijg je af en toe een glimlach om subtiel verstopte humor. Ook echte filosofie ontbreekt, al komt er af en toe een leuke levenswijsheid langs. Misschien had hij ook zo moeten eindigen, ergens, halverwege een zin.

Okay, aan het eind ontspoort het geheel en raakt Russo de regie kwijt. Dat hele gedoe met John Voss lijkt gewoon niet in het boek te horen en het einde vond ik wat zwak uitgewerkt. Maar ondertussen wel bijna 500 pagina’s fijn leeswerk gehad. Dus zeker 4*.

p.s. Romantiek staat hierboven. Ik zou het eerder 'sociaal' of 'streek/familie' als genre geven.

Mooi boek inderdaad, maar ik vond Risk Pool nog vele malen beter (4,5 ster), daar was vrijwel niks op aan te merken.

Op dit boek wel. De ouders van Miles waren zo verschillend qua levensopvatting dat ik moeite had het te geloven dat die twee ooit samen gekomen zijn -om maar een voorbeeld te noemen-.De personages spraken mij ook net wat minder aan dan in Risk Pool. Al waren de vaderfiguren (Sam Hall in RP en Max Roby in EF) ongeveer uit hetzelfde hout gesneden en naar het schijnt gebaseerd op Russo's eigen vader.

Maar voor het overige wederom een geweldig verhaal van Russo. En ik vond de finale met John's daad juist wel in het verhaal passen.

En inderdaad, "Romantiek" dekt de lading niet echt.

Met Empire Falls sluit ik het leesjaar 2020 af. Veel kan ik er eigenlijk niet over zeggen, het is gewoon een uittreksel uit het leven. Ik ontwaar hier geen grote levenslessen , al lijkt het verhaal me wel te passen bij de Dory uit Finding Nemo quote: blijven zwemmen, blijven zwemmen.