Le Temps Retrouvé - Marcel Proust (1927)

Alternatieve titels: De Tijd Hervonden | À la Recherche du Temps Perdu 7

mijn stem

4,33 (12)

12 stemmen

Frans
Psychologisch

447 pagina's
Eerste druk: Gallimard, Parijs (Frankrijk)

'Le Temps Retrouvé' is het zevende en laatste deel van de cyclus 'À la Recherche du Temps Perdu'. De verteller ziet een aantal vrienden en kennissen aftakelen. Zelf beleeft hij een aantal 'onwillekeurige herinneringen', waarbij het verleden integraal herrijst, zoals hem vroeger was overkomen met het Madeleine-koekje en met de muziek van Vinteuil. Hij besluit de Tijd tot hoofdthema te maken van de grote roman waaraan hij voortaan al zijn krachten wil wijden. Daarbij zal hij uitgaan van de herinnering, om zo de verwoestende werking van de tijd tegen te gaan.

Links

film (MovieMeter)zoek naar dit boek op bol.com

4 BERICHTEN

zoeken in: gebruikersnaamgebruikers bericht beide

<1 >

3,5

FisherKing

geplaatst: 27 september 2006, 01:03 uur

Het enige boek van Marcel Proust dat op een flinke voldoende kan rekenen.

Dat komt vooral door de ineens veranderde stijl of toon.

Alsof het ditmaal verdorie wel écht is.

3.5*

eRCee

geplaatst: 4 augustus 2007, 10:30 uur

Hier een poging in gedaan maar dit ga ik niet uitlezen. Na 40 pagina's nog totaal niet boeiend en erg lastig geschreven. Komt op de stapel 'onleesbaar', gezellig bovenop het oeuvre van James Joyce en onder Omzwervingen van Potok.

aegron

geplaatst: 4 augustus 2007, 14:47 uur

eRCee schreef:
Hier een poging in gedaan maar dit ga ik niet uitlezen. Na 40 pagina's nog totaal niet boeiend en erg lastig geschreven. Komt op de stapel 'onleesbaar', gezellig bovenop het oeuvre van James Joyce en onder Omzwervingen van Potok.

(off-topic, maar goed

) Vond jij Omzwervingen niet leuk? Ik vond het boek juist vreselijk interessant. Gauw toevoegen

Geerard

geplaatst: 1 november 2020, 00:14 uur

Toen ik in José Saramago - Het Verzuim van de Dood (2005) een paar keer las dat Marcel Proust de dood aan het voeteneind van zijn sterfbed zag verschijnen in de gedaante van een dikke, in het zwart geklede vrouw, kreeg ik weer zin om iets van hem te lezen. De eerste 2 boeken van zijn 7-delige serie Op zoek naar de Verloren Tijd behoren bij de beste die ik gelezen heb, maar gaandeweg het derde boek en uiteindelijk bij aanvang van het 4de haakte ik volledig af. Zodra Marcel het society leven ingaat, worden er 100den pagina's soirees beschreven met eindeloze dialogen tussen tal van karakters, en ik vond het ver-schrik-ke-lijk. Vandaar dat ik nu een sprong naar dit laatste deel maakte, die de hoogste waardering in de gehele reeks heeft op Goodreads. Helaas strandde ik ook hier weer. Niet door soirees, maar wel door te veel hak op de tak beschrijvingen die voor mij focus miste. Misschien dat ik het boek later nog een keer oppik, maar tot die tijd, hierbij een klein stukje, want die Prous kan wel schrijven hoor:

In die uitzonderlijke dagen waren alle huizen donker. Maar met het voorjaar daarentegen, soms, van tijd tot tijd, de politiereglementen trotserend, doemde er een particulier hotel op, of alleen een verdieping ervan, of zelfs alleen maar een kamer op zo'n verdieping, die de luiken niet dicht had, en zich geheel alleen overeind leek te houden tegen ontastbare donkerte, als pure lichtprojectie, als een onstoffelijke verschijning. En de vrouw die je, opkijkend naar de hoogte, in die gulden schemer onderscheiden kon, kreeg in die nacht waarin je verdoold was en waarin zijzelf leek opgesloten, de geheimzinnige, versluierde toverachtigheid van een visioen uit de Oriënt. Dan liep je weer verder, en niets onderbrak meer het gezonde, eentonige, landelijke stappen door het duister.

* denotes required fields.

<1 >