Erg vermakelijk boek, al moet de boel nog een beetje op gang komen.
Ik hou erg van dit soort politiethrillers, en de Zweedse zeker niet het minst, en de vergelijking wordt dan al snel gemaakt met de koning en koningin wat dat betreft, Maj Sjöwall en Per Wahlöö. Dat gebeurt hier ook op de achterflap, en in dit geval komt het boek er nog een beetje bij in de buurt af en toe. Al heeft het vooral vaak een luchtje van imitatie.
Net als in de Martin Beck-reeks van Sjöwall en Wahlöö bevat het boek naast een spannend politieonderzoek, of meerdere, ook de nodige maatschappijkritiek. In de Beck-reeks wordt deze met prachtige humor gebracht, en ook op een subtiele manier. Sowieso staat het boek al bol van de geweldige humor en leuke personages. In Europa Blues ontbreekt dat allemaal een beetje. De humor is regelmatig leuk, maar lang niet zo leuk als in de boeken van S&W, en de maatschappijkritiek mist eigenlijk elke vorm van subtiteit.
Verder stoorde ik me aan het begin wat aan de ...-zinnetjes in het boek, iets waar ik slecht tegen kan. Later verdween dat eigenlijk, en werd het boek sowieso beter en beter.
Helaas zijn de personages weinig interessant en soms regelrechte imitaties van die uit de Martin Beck-reeks. Gunnar Nyberg heeft nog aardig wat weg van Lennart Kollberg, zelfs qua naam nog een klein beetje, en Viggo Norlander is zelfs een slap aftrekels te noemen van Gunvald Larsson. Ook de hoofdcommissaris en de norse baas vaan de technische recherche tonen wel opvallende overeenkomsten met hun collega's uit Stockholm.
Wat wel prettig is is dat er een aangenaam tempo in het boek zit en het nooit saai wordt. Je wil echt verder lezen, en er zit een lekker duister sfeertje in het boek af en toe.
Jammer dat op het laatst de puzzelstukjes allemaal wel erg snel en vrij makkelijk op zijn plaats vallen, en geen geheim blijft eigenlijk onopgehelderd. Het is allemaal wel erg onrealistisch, in de boeken van S&W was dat toch een stuk realistischer en prettiger. Daar kwamen de frustraties en moeite van een lang en vaak saai en slepend onderzoek vol routinewerk goed naar voren. In Europa Blues gaat het allemaal wel heel soepel en worden verbanden soms onlogisch makkelijk gelegd.
Op een gegeven moment slaat Arne Dahl een beetje door met zijn maatschappijkritiek, tijdens een fragment waarbij de spot met de media wordt gedreven. Het wordt zo aangedikt dat de boodschap al zijn kracht verliest.
Wel is het boek af en toe erg geestig door bepaald taalgebruik of bepaalde zinnetjes die weer worden aangehaald.
Maar zoals ik al aangaf, het boek wordt wel steeds beter en spannender, en het einde viel me niet tegen. Al vond ik dus dat de plooien in het onderzoek veel te makkelijk en snel worden gladgestreken op een gegeven moment, er zitten nog wat aardige twists en ontknopingen in het verhaal, naarmate het slot nadert. Leuk gedaan, al is het totaalplaatje wel iets té.
Al met al een leuk boekje om eens te lezen als je een liefhebber van het genre hebt. Toch een van de betere die ik heb gelezen. Maar Maj Sjöwall en Per Wahlöö staan altijd nog een straatlengte voor op de rest.