Surrogaten voor Murk Tuinstra - Simon Vestdijk (1948)
Alternatieve titel: Surrogaten voor Murk Tuinstra: De Geschiedenis van een Vriendschap
mijn stem
7 stemmen
Nederlands
Psychologisch
224 pagina's
Eerste druk: Nijgh & Van Ditmar,
's Gravenhage (Nederland)
In Murk Tuinstra heeft Anton eindelijk de boezemvriend gevonden die hij zocht, al is de jongen dan soms een beetje te bangelijk naar zijn zin. Anton is dan ook geschokt als hij hoort dat Murk naar Amsterdam gaat verhuizen. Om het gemis van Murk te compenseren, gaat Anton andere vrienden zoeken.
0
geplaatst: 26 november 2009, 00:45 uur
De laatste zin die ik een jaar geleden schreef over het eerste deel in de Anton Wachter cyclus was:
"Al vind ik Anton voor een jongetje van 8 tot 10 jaar wel heel diepgaande analyses maken van wat hij voelt en meemaakt. Dat maakt het dan net weer een beetje ongeloofwaardig af en toe."
Die kritiek blijft absoluut staan voor dit tweede deel die verder gaat waar het eerste deel geëindigd was. Het boek gaat over de vele vrienden die Anton maakt en daarna weer afstoot, om ze vervolgens soms weer in genade aan te nemen. Het is in de basis een leuk verhaal van een kindertijd omdat je als kind nou eenmaal makkelijker ruzie maakt en daar vervolgens zo overheen stapt alsof er nooit iets gebeurd is.
Toch doet de hele gedachtegang van Anton in dit boek wat onwerkelijk aan, voornamelijk door de eerdergenoemde diepgaande analyses die hij maakt en het ontbreken van simpele gevoelens als angst. Hierdoor komt het boek niet echt tot leven.
"Al vind ik Anton voor een jongetje van 8 tot 10 jaar wel heel diepgaande analyses maken van wat hij voelt en meemaakt. Dat maakt het dan net weer een beetje ongeloofwaardig af en toe."
Die kritiek blijft absoluut staan voor dit tweede deel die verder gaat waar het eerste deel geëindigd was. Het boek gaat over de vele vrienden die Anton maakt en daarna weer afstoot, om ze vervolgens soms weer in genade aan te nemen. Het is in de basis een leuk verhaal van een kindertijd omdat je als kind nou eenmaal makkelijker ruzie maakt en daar vervolgens zo overheen stapt alsof er nooit iets gebeurd is.
Toch doet de hele gedachtegang van Anton in dit boek wat onwerkelijk aan, voornamelijk door de eerdergenoemde diepgaande analyses die hij maakt en het ontbreken van simpele gevoelens als angst. Hierdoor komt het boek niet echt tot leven.
0
geplaatst: 27 november 2009, 15:46 uur
Wat ik me vooral van dit tweede deel herinner zijn de - voor Vestdijkbegrippen - erg humoristische passages (er staat me iets bij van een hilarische voetbalwedstrijd).
Het ontbreken van angst en de rationele toon zijn inderdaad te onwaarschijnlijk voor een jongetje van Anton's leeftijd, maar het stoorde me toch niet. De Anton Wachtercyclus is voor een groot deel autobiografisch, en de rationele (maar toch emotionerende) schrijver Vestdijk is goed te herkennen in het jongetje Anton.
Mijn persoonlijke favoriet in de cyclus is De rimpels van Esther Ornstein, maar misschien komt dat ook omdat ik indertijd (rond 1984) dezelfde leeftijd als de Anton uit dat deel had. Erg herkenbaar allemaal.
Het ontbreken van angst en de rationele toon zijn inderdaad te onwaarschijnlijk voor een jongetje van Anton's leeftijd, maar het stoorde me toch niet. De Anton Wachtercyclus is voor een groot deel autobiografisch, en de rationele (maar toch emotionerende) schrijver Vestdijk is goed te herkennen in het jongetje Anton.
Mijn persoonlijke favoriet in de cyclus is De rimpels van Esther Ornstein, maar misschien komt dat ook omdat ik indertijd (rond 1984) dezelfde leeftijd als de Anton uit dat deel had. Erg herkenbaar allemaal.
* denotes required fields.
* denotes required fields.