Dubbelspel - Frank Martinus Arion (1973)

Waar dit boek z'n literaire status vandaan haalt is me een raadsel. Dubbelspel heeft natuurlijk weinig concurrentie gehad als het gaat over beschrijving van Antilliaanse zaken. Dat is dan ook het leukste aan dit boek. De stijl vond ik echter matig (zo zijn er veel fouten in verwijzingen naar het onderwerp van dee zin) en het verhaal weet ook niet echt te boeien omdat de personages nogal archetypisch zijn. Wel aardig is het dominospel als vertelstructuur maar dit doet Arion niet consequent, zeker niet de eerste helft van het boek. Het slot legt nog eens uit wie ook al weer de good-guy was en hoe het met hem afloopt. Bijna als een kinderboek voor volwassenen. Als je niet op het punt staat om af te reizen naar Curacao zie ik dus weinig reden om Dubbelspel te gaan lezen.

Een diabolisch dominospel! Overspel! Intrige! Seks! Politiek! De ware aard van vier Curaçaose mannen komt naar boven als ze niet alleen dominosteentjes tegen elkaar schuiven, maar boven alles psychologische oorlog voeren om hun mannelijkheid te bewijzen. Komrij vond het zelfs 'een roman geschreven in een haast ongelooflijke stijl.' Tsja, ik ben minder enthousiast, want Frank Martinus Arion laat bitter weinig aan de verbeelding over: het is dichtgetimmerd proza. Elk personage wordt keurig geïntroduceerd binnen zijn of haar sociale milieu, met een bijpassend psychologisch profiel om hun handelen mee te verklaren. De spelregels en het bijhouden van de scores worden uitvoerig uitgelegd, zodat ook een niet-Antilliaanse lezer het verband snapt tussen het dominospel en de sociale/politieke context eromheen. Het plot grijpt netjes in elkaar en Arion weet de broeierige sfeer over te brengen van dorpsgemeenschap Wakota, maar verwacht daarbij geen mooie zinnen of diepere zielenroerselen.