Gala - Ronald Giphart (2003)

Zoiets als het Gouden ei, lekker kort.

Gelukkig wel ja. Ik ben niet zo heel erg masochistisch.

Bij Ronald Giphart ben ik nooit veel verder gekomen dan zo'n vijf bladzijden of een verfilming (Phileine zegt sorry). Dit boekenweekgeschenk heb ik wel helemaal uitgelezen, maar het smaakte niet bepaald naar meer. Een terechte nummer 1 in de flop 100.

Ik kwam hier gewoon niet doorheen, binnenkort nog maar eens proberen te lezen..

tot nu toe 1*

Mijn enige toevoeging op 2 in de Flop 100, wat een eer.

Ik kan nog trots zijn dat mijn toevoeging op 1 staat in de flop 100 Dit boekenweekgeschenk staat stoffig in een kastje, maar denk niet dat ik het snel zal gaan lezen.

Zonde, dit boek is inderdaad niet al te best, zeker niet zelfs. Maar tot nu toe het enige boek van Giphart dat ik echt niet goed vond, hoop niet dat meer mensen dit als eerste lezen en zich erdoor laten afschrikken.

Geen beste novelle. Ergens heeft het wel iets weg van een Wolkers, maar dan veel minder mooi beschreven.
Giphart schrijft wel makkelijk, en het geheel leest erg vlotjes. Veel verwijzingen naar populaire cultuur (wat ook in mindere mate in Turks Fruit gebeurde) en ergens zie je wel dat de auteur zijn best doet er een goed boek van te maken. Hij faalt echter.
Hij kiest voor korte snelle zinnen, met hier en daaar duurdere woorden. Dat vloekt. Je ziet dat hij de dure woorden wil gebruiken. Evenzo gaat hij netjes het grote schrijversboek langs, om het boek te schrijven. De structuur, de verwijzingen, gedachtensprongen (dat stuk van de speciale juryprijs), etc. Hermans heeft dat ook in Nooit meer Slapen, waar het briljant is. Hier is het een goedkope poging daartoe.
De personages zijn van bordkarton, zo niet dunner. Ik snap best dat het verhaal kort gehouden moest worden, maar dan nog, in het verhaal zit zoveel meer. Er kan zoveel uit gehaald worden. Nergens leef je echt mee. Nergens wordt het spannend, emotioneel, erotisch, interessant.
Gelukkig zit er een enkele aardige passage in, en verveelt het niet echt. Kan er 2* voor geven.

Nog eens herlezen en het valt me wederom niet mee. Hoewel ik Gipharts columns meestal erg kan waarderen komt hij hier met een erg matig verhaal op de proppen. Zowel de dialogen als de hoofdlijn weten me weinig te boeien. Slechts bij vlagen is het genietbaar. Het leuke van Boekenweekgeschenken is natuurlijk dat je snel kennis kunt maken met een schrijver. Maar als dit representatief is voor de man ben ik gauw klaar met zijn boeken.

In tegenstelling tot mjk87 vind ik Giphart juist beter schrijven over erotiek dan Wolkers. Wolkers' stijl vind ik meer die van een vies mannetje, om het zo maar te zeggen.

Gala vond ik voor een korte essay (c.q. Boekgeschenk) vermakelijk en soms ook nog wel grappig. Je moet van dit genre houden om een goede voorstelling van het verhaal te kunnen krijgen. De ware Giphart style laat zich veelvuldig in het boek terugkeren, bijvoorbeeld bij de uitleg van gala-mos.

Zo slecht is dit boek nog niet. Net zoals Zwagerman wil Giphart lekker Jan Wolkers spelen, maar dan in zijn eigen tijdsgeest. Daardoor ruikt dit boek soms wel eens naar Bret Easton Ellis, gelukkig niet al te erg. Het verhaal en de opmerkingen tussendoor zijn vrij amusant, het einde is prima en het is flink over the top zonder belachelijk te lijken. En laten we eerlijk zijn, welke boekenweekgeschenken waren nu echt boeiend?

Die van Theun de Vries natuurlijk!