Mijn vader is gek op Hassel. Ik heb hem een handje geholpen om alle in het Nederlands vertaalde delen compleet te krijgen en alles ook gelezen, alhoewel ik me uiteraard geen voorstelling kan maken van de gruwelen die Sven Hassel heeft meegemaakt.
De auteur werd als 'Auslanddeutser' in Denemarken opgeroepen voor militaire dienst in het Duitse leger, deserteerde en kwam achtereenvolgens in concentratiekamp en strafbataljon terecht. Daar leert de lezer de andere hoofdpersonen uit de roman kennen, met wie Hassel gedwongen wordt in '41 tegen de Sovjet-Unie ten strijde te trekken. Omschrijvingen van kameraadschap en conversaties kan je nog volgen, maar de gedetailleerde oorlogshandelingen gaan boven je pet.
Veel aandacht voor ontberingen als kou, honger, luizen, ziekten en hopeloze verwondingen.
Ook een apart hoofdstuk over zijn krijgsgevangenschap in de U.S.S.R.
Toch staat de kameraadschap tussen de mannen nog het meest centraal. Drie jaar na de inval is het strafbataljon gereduceerd tot een handjevol overlevenden.
Sommige stukjes uit Hassel zijn boek kennen opvallend veel gelijkenis met het beroemde Van Het Westelijk Front Geen Nieuws van Erich Maria Remarque. Hassel lijkt er sterk door beïnvloed.
Het Bataljon Der Verdoemden is in principe het beste werk van de schrijver. Hierna werden de boeken meer fictief geschreven. Bijvoorbeeld dat hij zich in Stalingrad bevindt, terwijl hij zich in het debuut juist buiten de omsingeling bevond