Het Oude Nieuws van Deze Tijden - Herman Brusselmans (1994)

Een verhaal over het inhoudsloze leven van een man zonder veel vrienden, werk of familie. Meest boeiende bezigheden: kranten kopen en de Van Dale uit het hoofd leren. Grootste zorg: het welzijn van zijn hondje. Het resultaat: een fantastisch boek!
Door zijn intelligente wirwar aan gedachten, zorgt Brusselmans ervoor dat pagina na pagina boeiend is en vermaak biedt. Voor de lezer die geen hemelse openbaring verwacht na de laatste pagina: een aanrader
(Lezen in de trein wil overigens nog eens voor vreemde blikken van medereizigers zorgen; zonder duidelijk aanwijsbare reden in de lach schieten, schijnt niet maatschappelijk geaccepteerd te zijn )

Ik had me al eens eerder aan een boek gewaagd van Herman Brusselmans, maar dat was nog voor de tijd dat ik terug wat actiever werd op Boekmeter. Mijn Haar Is Lang vond ik best wel vermakelijk en ik was dan ook van plan om me eens wat meer in het werk van de schrijver met het inderdaad lange haar te verdiepen. Op goed geluk deze Het Oude Nieuws van Deze Tijden op de kop getikt ergens voor een euro en het leek me een leuke afsluiter voor het jaar te zijn.

En dat was het ook. Brusselmans spuwt doorlopend de ene na de andere volzin waardoor het boek een zeker ritme krijgt. Structuur lijkt niet echt aanwezig te zijn (geen alinea's en het boek telt uiteindelijk maar 4 hoofdstukken van telkens zo'n 40 pagina's), maar het leest in ieder geval wel erg vlot. Brusselmans (hier omgedoopt tot X) koopt een hond, leest in de Van Dale, doet een poging om kruiswoordraadsels op te lossen en probeert het leven zonder slag of stoot te doorlopen. Dat resulteert in vermakelijke bezoekjes aan een Mexicaanse antiekwinkel of een schoenenwinkel met een eigenares die hem aan zijn moeder doet denken en ondertussen is er nog de ravissante 14-jarige Katia, één van de buurvrouwen in zijn appartementsblok. Het is echter met dat personage dat Brusselmans zich uiteindelijk de nek omdraait en dat doet hij verbazingwekkend genoeg pas op de laatste pagina's. In een vlaag van waanzin besluit Katia de hond Speedy de keel over te snijden en een paar regels later is het boek gedaan. Een anti-climax die compleet niet strookt met de rest van het boek en me eigenlijk vrij gedegouteerd achterliet.

Zonde dus van het vreselijke einde, wat het boek toch zeker een halfje heeft gekost. De stijl van Brusselmans is echter vermakelijk genoeg om nog eens iets anders op goed geluk te gaan proberen. Had hem ook iets explicieter verwacht in zijn taalgebruik, maar misschien heeft hij wat op zijn woorden gelet omdat het hier om een 14-jarig meisje ging. Al zou ik net van Brusselmans verwachten dat hij dat aan zijn laars lapt.

3,5*

metalfist, ik zou dat halfje er toch maar bij doen, hoor. Donkerzwarte humor heet dat, terwijl in werkelijkheid (weet niet hij ondertussen de stap helemaal gezet heeft, maar toch): Brusselmans.

Mjah, ik weet het toch nog niet hoor Boenga. Als ik mijn recensie herlees, dan krijg ik terug dat gedegouteerde gevoel Ik kan de humor van Brusselmans best wel appreciëren, maar dit paste simpelweg ook niet in het boek.

Voor een groot stuk een vlotte bladvilling van een flauwe plezante aansteller...