In de Ochtend van het Leven - Theo Thijssen (1941)

Met plezier heb ik dit boek gelezen. Thijssen schrijft op een leuke manier, die geen moment ouderwets aandoet, hoe het er in de Jordaan en op school aan toe ging aan het eind van de 19e eeuw. Vooral dat er toen zoveel aan tekenen werd gedaan, zelfs na schooltijd, heeft me erg verrast! Grappig is bijvoorbeeld de beschrijving van Thijssen's verbazing over het plotselinge verschijnen en weer verdwijnen van "de knikkertijd", iets wat we in mijn jeugd ook nog hadden. Maar ook de andere belevenissen uit de tijd dat de straat nog van de kinderen was, die zichzelf naar moesten zien te vermaken, maken dit eigenlijk een heel waardevol boekje. Want hoewel de Jordaan zelf nog bestaat, is al het andere bijna verdwenen.

Prachtig boek; Kees de jongen is dan wel niet autobiografisch, maar ik vind Kees Bakels wel degelijk terug.

Wat een leuk boek! Zoals gertjan P. hierboven al opmerkt: je vindt Kees Bakels duidelijk terug in Theo Thijssen. En niet alleen in de persoonlijkheid van Thijssen, maar ook in feitjes: de schoenwinkel, de atlas, enzovoorts. Maar vooral ook de persoonlijkheid van Kees komt overeen, maar was het niet Thijssens bedoeling dat iedere jongen zich in Kees zou herkennen? Wellicht lijkt iedereen net zo veel op Kees Bakels als Theo Thijssen zelf.
Thijssen schrijft met veel dankbaarheid en humor. Eén van de humoristische hoogtepunten vond ik de speeltuin: de hel. Prachtig geschreven.
Ik vond het ook geestig dat Thijssen zich dikwijls verontschuldigde dat hij van bepaalde dingen niet het fijne wist, omdat het zo lang geleden was. Regelmatig geeft hij toe dat het in de werkelijkheid anders geweest kon zijn. Hij schrijft het op zoals hij het ervaren had. Gelukkig maar, anders was het misschien niet zo'n leuk boek geweest.
Aan het einde kreeg ik wel een brok in de keel. De harde realiteit. De laatste bladzijden hadden de beginbladzijden kunnen zijn van een coming-of-age roman.