Luftslottet Som Sprängdes - Stieg Larsson (2007)

Zinderende finale. Alweer overtreft Larsson zich door zijn prachtige en makkelijke schrijfstijl. Ondanks dat dit laatste deel het ingewikkeldste plot bevat, is het nog steeds te begrijpen en wordt het nergens moeilijk.

Meer personages deze keer en jammer genoeg ligt de nadruk minder op Salander, ookal gaat het juist wel over haar. Ze moet namelijk voor het gerecht komen, maar zelf komt ze niet al te veel in het boek voor. We maken kennis met nieuwe personages, zoals een gespierde vrouw, een aantal geheimzinnige leden van de sectie en de personages in het vorige deel (Bublanski en de rest van het politiekorps) worden grondiger besproken.

Dit is een regelrecht vervolg op het vorige boek. Gelukkig dat ik het vorige boek wat heb samengevat op een papiertje, dit heeft echt geholpen voordat ik dit deel lees. Het is niet echt nodig, want Larsson komt terug op de punten uit het vorige deel, maar voor mij was dit toch makkelijker. Best dat je dus de twee boeken kort na elkaar leest.

In het boek zit er steeds onderhoudse spanning. Langs de ene kant heb je de groep mensen die koste wat het kost Salander wil neerhalen op het proces, langs de andere kant heb je de mensen die dat willen tegenhouden. Zo blijft het verhaal de nodige tempo behouden. Ook Blomkvist is weer aanwezig en is prachtig neergepent door de auteur. Hij doet weer alles wat hij kan om Salander, waar hij toch wel een vreemde relatie mee heeft, te redden.

Dit deel is evenwaardig als de vorige delen. IK weet eigenlijk niet welk deel nu het beste is. Voor mij zijn ze alledrie van een hoog gelijkwaardig niveau en met dit laatste deel heeft Larsson een prachtig verhaal op een merveilleuse wijze afgesloten. Ik ga de trilogie later zeker nog eens lezen en heb er nu echt van genoten. Ik ga de avonturen van Salander en Blomkvist missen.

4.0*

Behoorlijk tegenvaller maar toch ook wel verwacht. Waar ik deel 2 zeker in het begin nog sterk vond, werd de rest van het boek saai, langdradig, voorspelbaar en vol clichés, in alles. Die draad pakt Larsson rustig op in dit afsluitende deel.

Alle personages zijn cliché, en een Salander komt gewoonweg bijna niet meer aan bod. De vrouwen zijn goed, de mannen slecht of zwak. Dat wordt nog eens versterkt door die tussenstukjes waarin iets staat over vrouwen door de tijd heen als strijdvrouw. Het heeft verder niets van doen met het verhaal, maar bonne.

Ook de plot zelf is niet veel bijzonders. Het echte verhaal was al in deel twee, nu komen er enkel nog wat zaken bij die daarop voortborduren. Daarnaast veel toevalligheden, of zaken die wel heel snel opgelost zijn. De rechtszaak geeft nog enig vuurwerk, maar is niets meer dan slimmigheden ten tonele brengen. Mooie uitgebreide betogen zoals in Karamazov vind je hier niet terug. En is er iets interessants, de veiligheidsdienst die eigen inwoners aanpakt dan wordt het voor mijn gevoel zo matig uitgewerkt. Mogelijk ook door de vele verhaallijnen. Want dat Berger bij de SMP gaat werken, wat voegt dat nou eigenlijk toe. Ja, het is karakteruitwerking, en dat is in beginsel niet slecht, maar hier leidt het af. De nevenplotten moeten voortvloeien uit de basislijn van het centrale plot. Maar die basislijn is niet het leven en reilen en zeilen van magazinemedewerkers, maar de strijd tegen… En het komt dus langdradig en saai over.

Nou zijn er ook sterke punten. Het constant gebruik van de alwetende verteller vanuit elke personage, goed of slecht, pakt soms leuk uit. Eerst zie je een plan van de één, dan hoe de ander dat interpreteert. Een mooi voorbeeld was de cocaïne, waarin direct duidelijk is dat Mikael c.s. dat doorhebben, en daarna weer de interpretatie van de mensen uit de Sectie

Toch heb ik de 600 bladzijden wel gelezen, maar vooral omdat ik het uit wilde hebben. 2*.

Ik kan het eigenlijk niet beter verwoorden dan mjk87.

Wat is dit slecht!

Ik vond het na deel 1 al vreemd, maar nu, na ook 3 gelezen hebben, zeg ik het weer: Ik snap werkelijk niet waarom dit zo'n hype is geworden.
De eerste 50 pagina's van deel 2 zijn de beste van hele trilogie. de rest is matig tot slecht.

In deel 3 zijn er zelfs pagina's waarop 2 exact dezelfde zinnen voorkomen, gesproken door verschillende mensen. Dat kan echt niet! Armoede heet dat.

En dan de karakters. Stripfiguren.
De goeden zijn allemaal lief en vriendelijk voor elkaar. Larson krijgt het maar niet voor elkaar om het mensen van vlees en bloed te laten worden. Hoe slecht de eigenschappen van de 'goeden' ook zijn; het worden nooit echte mensen.

Kan iemand mij trouwens vertellen hoe het kan dat Lisbeth en haar vader op dezelfde gang van een ziekenhuis liggen, zonder bewaking ook nog eens. Dit is echt compleet ondenkbaar. En waarom gaat Lisbeth spontaan Berger helpen met haar stalker? Dit raakt kant nog wal. Enkele zinnen daarvoor spuugt ze nog op haar.
Ik vermoed dat Larsson de stalkergeschiedenis verzonnen heeft om de spanning terug te voeren en om tijd te rekken.
Ook het feit dat Berger aan die andere vrouw (ik ben haar naam kwijt) toestemming geeft om zich aan Mikael te 'vergrijpen' is zooooo ongeloofwaardig. Kom op zeg. Ik ken niet één vrouw die haar minnaar weg zou geven aan een andere vrouw.

De rechtzaak:
Hier had Larsson kunnen scoren. Het begint goed,maar vervolgens wordt dit wel heeeel ongeloofwaardig en is het in een piep en een zucht voorbij. In werkelijkheid zou dit een rechtzaak van maanden zijn.


En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Dit laatste boek is geen thriller. Dit is een parodie op het fenomeen thriller.
Niet serieus te nemen.

En dan heb ik het nog niets eens over de schrijfstijl gehad. Het begint al met de alwetende verteller. Goedkoop, maar ik zou het nog kunnen accepteren als de rest goed zou zijn.
Ik vind dat de beste man een belabberde schrijfstijl hanteert. slechte woordkeuze. Tenenkrommende onnodige metaforen, waarbij ik strek het vermoeden kreeg dat Larsson de lezer zwaar onderschat.
Een aanfluiting dat dit boek zo hoog scoort.
Ik begrijp dit echt niet.

Maar dat doe je wel

Met de hype ben ik indertijd niet meegegaan. Nu pas heb ik het derde deel uit en daarmee de gehele Millenium-trilogie.

Laat ik eerst zeggen dat deze trilogie met recht als een meesterwerk mag worden beschouwd. Het verhaal op zich vind ik niet eens zo origineel, maar de uitwerking en de gedetailleerdheid daarvan is van grote klasse.

Dit derde deel heb ik in een week uitgelezen en met 650 blz. wil dat zeggen dat het mij wist te boeien. Het prettige aan de schrijfstijl vind ik het tempo waarin gesprongen wordt tussen de verschillende verhaallijnen/personen. In dit deel wordt vooral ingezoomd op het onderzoek van Millenium en de veiligheidsdienst naar de Sectie. Het eigenlijke verhaal heeft zich al geopenbaard in deel 2. Dit vind ik geen nadeel, want onderzoeksjournalistiek vind ik interessant. Nadeel is wel dat het aantal details soms tot een langdradig hoofdstuk leidt. De inleiding in de geschiedenis van de Zweedse binnenlandse veiligheidsdienst had van mij wat korter gemogen. Toch blijft de schrijfstijl dusdanig onderhoudend dat ik zelfs de verhaallijn van Lisbeth, die voor het grootste deel in het ziekenhuis ligt, niet saai vind.

In het boek worden steeds meer mensen geïntroduceerd, dit wordt goed gedaan, want het verhaal blijft prima te volgen. De meeste personen hebben ook een functie/meerwaarde in het verhaal. Enige die dat niet heeft is Erika. Dat zij verhuist naar een grote krant kan van toegevoegde waarde zijn met het oog op mogelijke belangenverstrengeling met Millenium. Dat ze een stalker krijgt is een misser en had weggelaten mogen worden. Deze verhaallijn voegt werkelijk niets toe.

De spanning en de opbouw naar het einde zijn goed, waardoor ik het boek moeilijk kon wegleggen. De rechtszaak brengt een spannend en groots opgezet verhaal tot een passend einde. De epiloog waarin Lisbeth afrekent met haar broer Niedermann en Michael Blomkvist weer in haar leven toelaat maakt dit helemaal mooi af.