Un Uomo - Oriana Fallaci (1979)
Alternatieve titel: Een Man
Italiaans / Engels
Biografie / Politiek
464 pagina's
Eerste druk: Rizzoli,
New York (Verenigde Staten)
Een zeer aangrijpend verhaal over het leven en de dood van de Griekse vrijheidsstrijder Alekos Panagoulis, die na een mislukte moordaanslag op de Griekse dictator Georgios Papadopoulos gevangen werd genomen en vijf jaar lang zwaar werd gemarteld. Al die tijd verbleef hij in een miniscule isolatiecel. Het lukte de autoriteiten niet om de verzetsstrijder te breken en in 1973 kwam hij vrij door een algemene amnestie. Drie weken later werd hij geïnterviewd door Fallaci en er ontstond een hevige liefdesrelatie tussen de twee. In 1976 vond Panagoulis onder verdachte omstandigheden de dood en besloot Fallaci een boek over zijn leven te schrijven en hem zo onsterfelijk te maken Het verhaal gaat over hun liefde, maar vooral over de onvoorstelbare kracht van Panagoulis, die door iedereen werd verraden, maar zijn principes tot de laatste snik trouw bleef.
Ik weet nog dat ik de intro al erg pakkend vond, waaròm Oriana Fallaci een boek wilde schrijven over Alekos, haar intense en onontkoombare liefde.
Haar gesprekspartner. Alleen het woord al. Het staat me bij dat ik het soms allemaal wat al te heftig vond, aan de andere kant, dat een man zo heeft kunnen (over)leven. Dat een man zo bleef staan voor waar hij stond.
Gekmakend bijna ... de gedachte 'doe nu niet' en bewondering hebben bij mij met elkaar gestreden.
Het is leuk en aardig dat de man - de Griekse verzetsstrijder Panagouli - als een held wordt gezien door de schrijfster, maar het werd allemaal zo overmatig neergezet. Het kwam deels ook door de jij-vorm die ze daarvoor gebruikt, gepaard met de overdreven romantische toon waarmee de schrijfster haar held/geliefde wil verheerlijken. Maar er zijn grenzen...
Een van de weinige boeken waar ik niet door heen kwam.. Misschien kwam het door het aantal pagina's, want na 200 pagina's vond ik het welletjes geweest.
Het is leuk en aardig dat de man - de Griekse verzetsstrijder Panagouli - als een held wordt gezien door de schrijfster, maar het werd allemaal zo overmatig neergezet. Het kwam deels ook door de jij-vorm die ze daarvoor gebruikt, gepaard met de overdreven romantische toon waarmee de schrijfster haar held/geliefde wil verheerlijken. Maar er zijn grenzen...
Gezien deze reactie op het boek ga ik ervan uit dat je het boek niet hebt uitgelezen, als je dat wel had gedaan zou je niet zeggen dat Fallaci haar noodlottige liefde Alekos Panagoulis alsmaar beschrijft als een fantastische held. Op een bepaald moment gaat zij bij hem weg omdat ze het niet meer trekt met hem te zijn en beschrijft ze al zijn negatieve kanten die zijzelf ook niet kan uitstaan van hem. Panagoulis wordt dus absoluut niet op een eenzijdige manier beschreven. Ik vond het juist zo knap dat je ondanks dat Panagoulis een werkelijk bizar complex persoon is de relatie tussen hem en Fallaci op zo'n intieme manier beschreven wordt en waardoor je als lezer compleet in hun wereld getrokken wordt. Mede door de jij-vorm denk ik, die ik overigens nog nooit eerder was tegengekomen.
Ik kon het boek niet wegleggen, zelfs niet toen ik het uit had.