El Ingenioso Hidalgo Don Quixote de la Mancha - Miguel de Cervantes Saavedra (1605)

'Don Quichot' wordt wel gezien als de eerste grote Europese roman. Het gevecht tegen windmolens van de dolende ridder is spreekwoordelijk geworden. Dankzij dit soort humoristische voorvallen is de roman een van de grappigste boeken die ik ooit heb gelezen. Tussendoor staat er echter ook ineens een schitterend verhaal over twee vrienden die een weddenschap aangaan over de trouw van een van hun vrouwen. (Vergelijk de vertelling over Saidjah en Adinda uit Max Havelaar.)
Het hele boek, al meer dan vier eeuwen oud, is gewoon heerlijk om te lezen. 5* en waarschijnlijk een plaatsje in mijn top-10.

ooit in een vakantie aan begonnen. hoewel ik er veel plezier in had, is het er niet van gekomen het boek uit te lezen. en nu staat ie er al weer jaren op die plank en wacht ik op het juiste moment om 'm weer eens op te pakken.

Offtopic discussie over stemmen op kaften verwijderd.

Heb ik ooit eens gezien in musicalversie, in het antieke theater van Aspendos (grootste nog overblijvende theater uit de oudheid). Prachtig effect gaf dat, het verhaal boeide mij ook wel. Toch lijkt het mij (ondanks de hoge quotering) een zwaar boek, moeilijk om mee te beginnen en aan een stuk uit te lezen. Aan jullie om mij te overtuigen zou ik zo zeggen ...

Ben al op bladzijde 43, hoop binnenkort meer tijd te vinden om snel door te lezen. Begint in ieder geval veel belovend.

Weet er iemand hoeveel hoofdstukken dit boek bevat? Bij mij gaat het tot 'Hoofdstuk L' (wat hoofdstuk 12 is, denk ik toch) maar mijn boek telt maar 200 pagina's. Dus ik vrees dat het een extreem gekuiste versie is.

Die is wel heel erg gekuisd dan.
Mijn boek bevat 956 pagina's met 52 hoofdstukken in het eerste deel en 74 hoofdstukken in deel 2

Of je hebt deel 1 van meerdere boeken.

Het zijn 2 boeken maar het zijn ook 74 hoofdstukken heb ik nu ontdekt. Die L stond uiteraard voor hoofdstuk 50 van het 2e boek. Het tweede boek bestaat dus uit 192 pagina's en 50 hoofdstukken. Het eerste deel in het boek bestaat uit 162 pagina's en 33 hoofdstukken.
Alles samen dus 354 pagina's en 83 hoofdstukken. Wat mij nog steeds heel bizar lijkt. In de inleiding staat ook duidelijk dat het een bewerking is van de bewerking van Dr. René de Clercq uit 1930. Misschien zou ik mij best gewoon een normaal exemplaar aanschaffen...

Pfff, Ik heb me er tot en met het verhaal van de twee vrienden doorgeworsteld, maar ik ben het zat. Ik vind maar zelden grappig en vooral eindeloos langdraderig en wollig.

Ik leg hem voor nu maar aan de kant.

Je spelt het woord ook eindeloos langdradig.

Jammer dat je er niet doorkomt. In mijn herinnering leest dit boek juist verrassend gemakkelijk. Maar dat komt natuurlijk mede omdat ik de voorvallen en vooral de personages geweldig leuk vond. En dan ineens dat verhaal van die twee vrienden er tussendoor, weinig passages die ik me zo goed kan herinneren.

Het enige boek in mijn top-10 dat ik maar één keer heb gelezen. Daar gaat zeker verandering in komen.

Het zal de schuld zijn van Cervantes

Maar goed, ik heb hem zelf in de boekenkast staan dus hij zal ooit wel weer op het menu komen te staan, met misschien een positiever resultaat

Zo, ik ben er weer doorheen. Heerlijk boek maar wel erg dik zeg.

Ik ga een klein beetje afwaarderen. De Vernuftige Edelman Don Quichot van La Mancha is toch taaier (langdraderig zo je wilt) dan ik dacht en biedt iets teveel van hetzelfde.
Cervantes' meesterschap blijft echter fier overeind. Het boek is nog steeds sprankelend modern en geeft tevens een onvergelijkelijk tijdsbeeld van Spanje. De geschiedenis is geschreven in bloemrijke taal en op een knappe manier worden verschillende stijlregisters gebruikt. Het wemelt van hoogdravende dialogen (waarbij elke repliek minstens een halve bladzijde duurt), bevat vele prachtige frasen en een aantal geweldige grappen. Leuk is ook de vertelstructuur waarin zowel de fictieve auteur als de even denkbeeldige vertaler het verhaal regelmatig onderbreken met commentaar.

Deel 1 vond ik wat beter dan deel 2. Het nadeel van het vervolg is dat de avonturen daar veelal in scene worden gezet, wat een beetje gaat vervelen. Het eerste boek bevat daarnaast een aantal min of meer losstaande verhalen en vooral die van de Misplaatste Nieuwsgierige is schitterend. Hoogtepunt van het tweede boek vond ik dan weer de rechtspraak van Sancho Panza als gouverneur.

Over het legendarische duo zelf heb ik het nu nog niet eens gehad. Maar juist zij, de doorgedraaide doler en zijn onorthodoxe schildknaap, maken van de "Don Quichot" een uniek werk dat ook vandaag nog weet te vermaken en te verbazen. 4,5*

Wat kan ik er nog over zeggen wat niet al gezegd is. Oorspronkelijke oerroman, bij vlagen hilarisch, steeds onderhoudend, een schets ook van de menselijke natuur, die in 400 jaar blijkbaar niet noemenswaardig veranderd is. Nooit overtroffen meesterwerk.

Heerlijk. Geeft veel inzicht in de menselijke natuur en is bijna voortdurend heel grappig. Alleen al de frequent expres overbodige woorden (van het type 'hij liep en wandelde') hebben mij erg doen lachen.

Van deel 2 van Don Quixote ontbreekt nog ieder spoor op de site, dus als iemand in staat is die toe te voegen.....gaarne.

Heerlijke humor met inderdaad veel overbodige opsommingen die leidden tot nog langere en waanzinnigere zinsneden; daarin zit het geniale. Don Quixote en Sancho Panchez zijn de sterren, en daarom is het extra zuur dat de auteur het nodig vond vele andere bijpersonages lange verhalen te laten vertellen die de vaart uit m'n leesplezier haalden. Erg jammer.

Hoe zit het precies met het tweede deel van Don Quichot uit 1615? Staat die al ergens op de site?

Don Quichot, Sancho Panza, de windmolens, de waanideeën, de satire op ridderromans; het is allemaal zo overbekend, dat je je van tevoren afvraagt wat daadwerkelijke lezing nog op kan leveren. Ik ben blij dat ik me er toch aan gewaagd heb, want niet alleen schuilt er veel diepgang achter die iconische elementen, ook is de 'moeder aller romans' een ver doorgevoerd onderzoek naar fictie en werkelijkheid waaraan de romanvorm zijn bestaansrecht ontleent. Dat zit niet alleen in Don Quichot die gebeurtenissen binnen de schrale werkelijkheid altijd voor opwindende avonturen houdt, maar strekt zich uit tot in elk detail. Neem alleen al de vertelstructuur. De gebeurtenissen rond Don Quichot zijn zogenaamd verzameld en vertaald uit teksten van verschillende schrijvers. Zowel die (fictieve) schrijvers als de (fictieve) vertaler becommentariëren de gebeurtenissen flink. Zo kan het gebeuren dat een hoofdstuk waarin de simpele Sancho Panza verheven redevoeringen afsteekt tegen zijn vrouw door de vertaler betiteld wordt als (dus) een apocrief hoofdstuk. Waarbij de dubbele bodem dan weer is dat de vrouw al even verbaasd is... In deel 2 (10 jaar na deel 1 verschenen), neemt dat verloop tussen die verschillende niveau's van fictie helemaal wilde vormen aan. In werkelijkheid was deel 1 zo populair dat imitators vervolgdelen gingen schrijven. Cervantes schreef daarop dit tweede deel, waarin hij Don Quichot niet alleen lezers van het eerste deel tegen laat komen, maar hem ook mensen laat ontmoeten die een vals vervolgdeel lezen. Waarop Don Quichot besluit zijn reisplannen radicaal om te gooien om te bewijzen dat dat verzinsels zijn. En dan zijn er nog de vele verhaal-in-verhalen, de satire op conventies uit de ridderromans en zit de levensloop van Cervantes in tal van details verweven.

Het is pas tegen zo'n achtergrond dat het personage Don Quichot zo boeiend wordt. Zoals de schrijver modelleert hij zijn eigen avontuur; alles wat zich voor doet perst hij in het verwachtingspatroon dat daarbij hoort. Hij is niet verliefd, maar omdat de ridderroman dat vereist wordt een boerin uit naburig gat “de onvergelijkelijke prinses Dulcinea van El Toboso”. Een kudde schapen wordt een leger, windmolens reuzen en herbergen kastelen. Natuurlijk is dit wat hem de idioot maakt die tot vermaak stemt. Maar het scherpe is dat Cervantes deze verwrongen perceptie doortrekt van het zintuigelijke naar het morele. Don Quichot leeft volgens de verheven moraal van zijn helden, wat volstrekt misplaatst is in de grimmige werkelijkheid waarin iedereen hem een loer draait. De ene redevoering is nog briljanter dan de andere, en omdat zijn ethiek zo verheven en integer is, neemt hij de lezer volledig voor zich in. Beter integer in naïviteit, dan berekenend in realisme. Zo zou je de verschillen tussen Don Quichot en Sancho Panza kunnen samenvatten. Deel 2 is me liever dan deel 1, omdat je daarin die 2 wereldbeelden langzaam in elkaar over ziet gaan, als de personages meer gerijpt raken.

Echt, ik kan nog pagina's doorschrijven, zo rijk is Don Quichot aan betekenis en leesplezier, maar ik sluit af met een passage uit een redevoering over de waarde van romans, die pas betekenis krijgt bij een actief leven:

“Wat mij betreft, ik kan u wel zeggen dat ik sedert ik dolend ridder werd, moedig ben en bezadigd, vrijgevig, welopgevoed, edelmoedig, hoffelijk, overschrokken, zachtaardig en lijdzaam, en geleerd heb moeiten, gevangenschap en betoveringen te verduren. En al zie ik mij sinds enkele luttele dagen opgesloten in een kooi als een krankzinnige, ik hoop mij toch door de kracht van mijn arm, onder begunstiging des Hemels en wanneer de fortuin mij niet tegen is, weldra tot koning uitgeroepen te zien van een of ander koninkrijk waar ik de dankbaarheid en milddadigheid kan tonen die in mijn hart wonen. Want op mijn woord, heer, den arme is het onmogelijk de deugd der milddadigheid jegens enig mens te beoefenen, ook al bezit hij die in de hoogste mate; en dankbaarheid die slechts in goede bedoelingen bestaat is een dood ding, gelijk ook het geloof dood is zonder goede werken.”

Morgenavond 5 november Don Quichot op Canvas: Man over boek | Canvas .

Raskolnikovs bespreking hierboven zegt ongeveer alles wat ik ook denk, maar Cervantes is soms wel langdradig.
De manier waarop in het tweede deel door allerlei fatsoenlijke mensen met die arme gekke Don Quichot gesold wordt, is nog steeds actueel.

En dan nog dit: die Canvasuitzendig die ik signaleerde, bleek hartverscheurend dom. Sorry, niet mijn fout.

Dit boek stond al lange tijd op de planning maar niet per se hoog op mijn leeslijst, in ieder geval heb ik er nooit bewust naar gezocht. Ik was echter in de bieb ergens aan het zoeken en zag dit boek in de buurt staan toevallig. Toch maar eens meegenomen.

Nou, het viel me niet mee. Dit boek heeft zeker kwaliteiten. Sowieso alle verschillende literaire registers open gaan met een verteller, brieven, korte verhalen, poëzie en liederen en wat niet al. Het boek is enorm rijk aan ideeën en in wat er gebeurt. Het viel me ook op hoe kort het stukje met de windmolens is en het zit al snel aan het begin ook. Punt is alleen: ik vond het veelal niet echt leuk, niet bijzonder (qua inhoud en sfeer) en niet boeiend.

Twee korte verhalen in het boek, waarvan diegene over Anselmo en Lothario bijna 10% van het hele boek beslaat, zijn wat dat betreft stukken leuker en beter. Goed verteld, boeiend, sfeervol (ik miste ook een beetje het sfeerbeeld van Spanje in de 16e eeuw in de rest) en die verhalen maken dat dit boek als geheel nog wel een voldoende krijgt.

Ik vind het moeilijk te begrijpen hoe je dit boek 'niet bijzonder' en 'niet boeiend' kunt vinden, als je tegelijkertijd erkent dat het heel rijk is aan ideeën en alle literaire registers opengaan. Moet je een boek niet beoordelen/waarderen op wat het wél te bieden heeft, ipv teleurgesteld zijn over wat het obv je verwachtingspatroon zou missen? Het heeft naar mijn mening niet zoveel zin te hopen op een boek dat een sfeerbeeld van Spanje in de 16e eeuw geeft, en dan met dat perspectief te gaan lezen. Het mooie van literatuur is dat je vooraf nooit helemaal weet welke kwaliteiten zich zullen openbaren tijdens het lezen. Sta daar voor open en laat je niet teveel belemmeren door wat je graag had willen zien. Dan valt er juist bij een roman als deze ontzettend veel te genieten.