Godverdomse Dagen op een Godverdomse Bol - Dimitri Verhulst (2008)

Vanaf vandaag gratis bij Humo!

In Nederland - tenminste, bij de tijdschriftenzaken in Nijmegen - komt hij pas donderdag binnen

Wel een mooie actie van Verhulst. Al vat ik het op als, de nieuwe Verhulst voor 2,95, waar je ook nog eens de nieuwe Humo gratis bij krijgt

Ik had toch wat meer van deze nieuwe Verhulst verwacht. Waar hij in z'n vorige drie boekjes de 'kleine' geschiedenisjes weergeeft (van mevrouw Verona, van zichzelf en z'n omgeving, etc.), waagt hij zich ditmaal aan het grote gebeuren: een wereldgeschiedenis.

Data of historische namen passeren de revue niet, maar toch is het vrij eenvoudig om uit te maken over welk gebeuren, figuur, ... Verhulst het heeft, als je tenminste over een portie elementaire geschiedkundige kennis beschikt (en ik vrees dat het daar al mis gaat lopen). Puur inhoudelijk vind ik het toch wat zwakjes. De wereldgeschiedenis is al zoveel keer opgeschreven, vanuit diverse invalshoeken, en vooral beter, met minder hiaten, minder Eurocentrisch, minder vulgariserend, ...

Maar ook minder stillistisch. Want dat moeten we Verhulst wel geven; hij weet nog steeds heel treffende zinnen uit z'n mouw te schudden. Toch vind ik het hier allemaal wat minder poëtisch, en bij vlagen zelfs gewoon plat en banaal. Dergelijke schrijfstijl past ook beter bij een verhaal over het Vlaamse boerenleven, dan bij een universele geschiedenis.

Het hoofdpersonage, er is er maar één, ' 't ', vormt de rode draad doorheen de geschiedenis, wat wel origineel is. Het beklemtoont ook het literaire karakter en het steekt vaart in het boekje. [Ik denk dat het ook een knipoog is naar een 'gecorrigeerde' titel van een boek van Cyriel Buysse (waar hij ' 't ' wou gebruiken in de titel, maar verplicht werd 'het' te schrijven)]

Persoonlijk lijkt het me een mindere kennismaking met Dimitri Verhulst z'n schrijftalent, en misschien hadden ze beter z'n 'Helaasheid der Dingen' bij de Humo gestopt als promostunt voor dit nieuwe boek.

Boeiend werkje, onderkoelde humor, interessant woordgebruik, een berg aan informatie, o, nee, dat is Humo.

In een ruk uit moeten lezen.

Ik heb in een vlucht wat passages gelezen uit het interview met Verhulst in Humo. Hierin zegt hij net (dacht ik toch) dat hij het inhoudelijke aspect in dit boek zelf niet zo belangrijk vond en daarom niet heeft uitgediept, maar dat hij net op zijn schrijfstijl heeft gelet, die hij ook bewust platvoers(zoals jij het noemt) heeft gemaakt.

Mja, daar kan ik enerzijds wel inkomen, maar toch denk ik dat het voor mensen die over niet veel parate kennis van de wereldgeschiedenis beschikken een vrij moeilijk boekje is en er voor hen betrekkelijk veel verloren gaat. De schrijfstijl vind ik overigens doorgaans wel heel goed, alleen stukken minder dan in z'n vorige twee werken. Het romantische en fijngevoelige uit 'Mevrouw Verona ..' is hier bijvoorbeeld nauwelijks nog te vinden. Dus zowel wat betreft de inhoud, als wat betreft het stillistische vind ik dat hij hiermee een stap terug doet.

Je mag een gegeven paard eigenlijk niet in de bek kijken, maar wat een oppervlakkige, structuurloze onzin!
Ik ben op bladzijde 60 definitief afgehaakt.

Doorlezen!

Was ‘De helaasheid der dingen’ een roestige Volkswagen die met een mengeling fierheid en schaamte langs Vlaamse perceeltjes trok, is ‘Godverdomse dagen’ een op hol geslagen sneltrein die zich langs haarspeldbochten van de geschiedenis wringt.
Verhulst waant zich de Vlaamsche Celine en dat zullen we geweten (gelezen) hebben.

Geen volkse mijmeringen opgevist uit de bedding van het geheugen hier want die zouden niet bij de aard van het geschetste beestje passen. Nee, Verhulst zet zijn gebit in de wereldgeschiedenis en wie dat doet kan zichzelf maar beter uitrusten met een stel flinke doorbijters.

Ik vind het in strikte zin geen roman, het ruikt naar een ontspoorde column die zich in omvang naar zijn onderwerp heeft geschikt. De wereldgeschiedenis. Hier beschreven in 186 pagina’s, (gitzwart, waarvan zes bladzijden met allerhande parafernalia aan de sprong uit ons vruchtwater voorafgaan. )
En op de zevende bladzijde kroop de mens uit het water en Verhulst zag dat het niet goed was.

Verhulst beschrijft een soort ras dat uit de asem van een goddelijk mombakkes geboren is. Om zelf maar een wilde interpretatie te geven. Een worm kruipend op twee poten die een heel boek lang onderhevig wordt gesteld aan de persoonlijke geselingen van zijn woeste pen.
Zo is er geen greintje hoop of empathie te bespeuren, geen goddelijke vonk die toegedicht wordt aan de naamloze protagonist, geen compassie of zachte schouder die zomaar eventjes uitgeleend wordt.

Verhulst schrijft, schopt, bijt en gromt zich van de ene ontbering en mislukking in de wereldgeschiedenis naar de andere en heeft zich op zijn safari hierbij gespeend van enige relativering in zijn sarcasme. Waar in ‘De helaasheid’ haast elke vlaag van sarcasme schuilgaat achter de glimlach bedient het broertje zich hier van een meedogenloze variant. Ergens logisch, want wie iets volledig in mekaar wil schoppen gaat zich vooraf zeker niet excuseren.

Toch is die nihilistische kijk wellicht ook het grootste euvel om dit niet als een cartoonversie (weliswaar een geslaagde) van ons mensdom te bekijken. Nergens wordt er op de borst geklopt, tenzij op die van een ander met scherpe voorwerpen. Nee, een fraaie spiegel is het niet, de schoonheidsfoutjes en de catastrofale aard worden extra belicht en onze goede verwezenlijkingen lijken geen kans te maken dankzij de zware filter die de schrijver hanteert. Dat is uiteindelijk de helaasheid van dit werk, dat het zijn grootse muze - die de wereldgeschiedenis uiteraard is - enkel wil bezingen met klaagzangen.

‘Waarom dan toch (toch) vier sterren?’

Goede vraag, hoe negatief de geschiedenis hier ook verhaalt wordt door de schrijver, bezit Verhulst toch een gedreven en virtuoze pen die bij het lezen het poëtische en het stijlkronkelen niet schuwt en daardoor het leesplezier weer een paar tandjes verhoogt, bijvoorbeeld met enkele precisieaanvallen op de lachspieren.
Alsof het een polemiek tussen twee goden betreft die bekvechten om hun kroost dat al lang het huis heeft verlaten en waarvan niets goeds terecht was gekomen.

Het dient gezegd dat de donkere waarheid niet geschuwd wordt, ze wordt herleid tot een soort testament vol bezwaren en schuldigverklaringen waarin de degelijke verdiensten niet zullen doorwegen in het oordeel.
Alsof de mens hier terechtstaat voor zijn daden en Verhulst met hamer en kwinkslag oordeelt, (Allicht zonder pruik en hip zwart pak) waarbij het vonnis van de geschiedenis levenslang bedraagt.
Het goede nieuws is dat het zware oordeel veelal als klucht wordt opgevoerd, zodat de lezer de zwartgalligheid goed kan verteren.

Drieënhalve sterren en een halfje voorwaardelijk.

Court dismissed. You may all be seated.

Ok. Uit.

En?

Ik dub namelijk of ik dit boek zal gaan lezen. Zonder dat ik van de anti-vloek politie ben staat de titel me tegen. Al begrijp ik uit het mooi inzichtelijke bericht van Steve nu wel waar hij vandaan komt.
Ik dacht zal ik hem gaan bestellen bij meneer Bol, maar aarzel of ik het geld er voor over heb nu anderen hem kennelijk gratis hebben gekregen. Bij de bieb natuurlijk nog niet te huur.

Als er iemand is die dit boek gratis gekregen heeft en het stom vindt, ik als arme student wil het boek heel graag lezen maar ik vind 18,95 te duur.

Het mooie bericht van steve geeft het boek goed weer: een uit de krachten gegroeide column. Verhulst neemt het met de chronologie en de historische feiten niet al te nauw en gaat nergens diep, het blijft een beetje pootje baden.
Schrijven kan hij natuurlijk wel. In zijn eigen unieke stijl.
Ik zou het boek van iemand lenen of wachten op de bieb.

Ik vind de stijl hier niet zo bijzonder. Het procedé is over het hele boek zodanig uniform dat het begint te vervelen...

Om deze nieuwe Verhulst is jongstleden heel wat te doen geweest: niet iedereen bejubelde het gegeven dat ‘Godverdomse dagen op een godverdomse bol’ gratis bij Humo werd geleverd, en niet in het minst de boekhandelaren. Is al die commotie echter wel gerechtvaardigd bij dit boek? Ja en nee: Verhulst mag als rasverteller zeker wat vaker in de spotlight komen te staan, maar wat ik me van ‘De helaasheid der dingen’ kan herinneren was oneindig veel fijngevoeliger dan dit. De meester van de micro-biotoop (‘s mans handelsmerk) zoekt tegenwoordig wijdere oorden op – hoe loopt dat af?

‘Godverdomse dagen op een godverdomse bol’ is, zoals de titel al zonder omwegen doet vermoeden, een absoluut misantropische kijk op de geschiedenis van de mensheid. Verhulst introduceert een onzijdig karakter, ’t genaamd, als hoofdpersonage. Dit naamloze wezen zou voor iedereen herkenbaar moeten zijn, maar Verhulst gaat zodanig ver in de karikatuur (aangedikt met een overdaad aan vulgariteiten), dat het personage (voor zover er al sprake kan zijn van een literair ‘personage’) absoluut geen universele waarde heeft. Bovendien doet hij zodanig zijn best om historische figuren niet met naam en toenaam te noemen, dat het onzijdige ’t al snel gaat irriteren. Op voortdurende terugkerende zinsconstructies raakt een mens nu eenmaal snel uitgekeken.

Toch heeft ‘Godverdomse dagen op een godverdomse bol’ zo nu en dan zijn grappige passages. Verhulst rekent af en toe zodanig lyrisch af met de mensheid en haar zogeheten “menselijkheid”, dat je wilt gaan gieren van de pret. Ja, hier is de auteur van ‘De helaasheid der dingen’ aan het werk.
Helaas mist ‘Godverdomse dagen op een godverdomse bol’ opbouw en samenhang om die fragmenten te laten overheersen. De finale indruk is verrassend ledig: de sporadische verveling afgewisseld met enkele vlottere passages smaakt verrassend smakeloos. Een kleine ontgoocheling dus…
2,75*

Eerst vond ik het concept van ' 't ' nog wel goed. Maar het begint inderdaad snel te vervelen. Het ontbreken van echte personages is zeker ook een gemis. De opsomming van allerlei historische gebeurtenissen kan ook niet lang boeien. En de stijl vind ik soms niet slecht maar niet toch overtuigend genoeg. Vele teksten die grappig moeten overkomen vind ik niet verfijnd genoeg, ze lijken op het eerste wat in iemand opkomt.

Winnaar Libris Literatuur-prijs!

Ik vind dat ook schandalig, heb luid vloekend bij de boekhandel gestaan. Welja, gelukkig heb ik een aardige Vlaamse kennis die hem onlangs gratis heeft opgestuurd.

Ben erg benieuwd! Heb nu pagina of 30 gelezen en vind het nu al ontzettend scherp geschreven.

Het boek begint goed en Dimitri Verhulst schrijft zeer poëtisch en met een harde toon.

Daarna begon ik het boek saai te vinden en steeds hetzelfde...

Het verhaal vind ik dus minder maar de schrijfstijl was wel apart

2.5*

Ik vond hem iets te lang voor deze postmoderne verhaallstijl eigenlijk. Een bladzijde of honderd was beter geweest. Voorts vond ik het einde wel enigzins voorspelbaar. Ik heb me desondanks wel vermaakt door de humor. Het deed me eigenlijk vooral denken aan een soort pretentieuzere Herman Brusselmans, hoewel ik om ook voor mij onverklaarbare redenen ook eventjes aan La Chute dacht vanmiddag.

Op zich vind ik het concept van dit boek eigenlijk wel goed.

Desalniettemin kon het boek mij toch niet echt bekoren.

Ik erger mij eigenlijk een beetje aan de platvloerse taal die de schrijver gebruikt .


Het 't onderwerp vind ik dan weer wel een extra dimensie geven aan het hele verhaal.

Ik weet zeker dat ik het boek nooit zal herlezen, en of het de Libris-prijs verdiend, dat laat ik in het midden.

Ik was nieuwsgierig, en mijn nieuwsgierigheid is bevredigd, daar blijft het wat mij betreft bij.

Wat kan die man schrijven zeg! Heerlijk! Waren er maar meer van dit soort schrijvers...

ik moet nog heel wat aflezen voor mijn literatuurlijst, maar ik kan alleen maar psychologische rotzooi vinden. Heeft er toevallig iemand een tip voor een boek als dit? (of een ander mooi boek van hollandse/vlaamse bodem)

Heb hem geleend van mijn schoonzoon zoals eerder De Helaasheid der Dingen (en dat dan weer na aanraden van een vriend de film te zien).
Ik sla geloof ik maar een rondje Verhulst over, hierom:


en
hierom:


Ik heb net een prachtige roman van Makine gelezen en wil dat gevoel nog even vasthouden.

Als je een dergelijke oefening in stijl wel kunt waarderen, kan ik je van harte Het Grote Baggerboek van Ilja Leonard Pfeijffer aanraden. Switchend tussen de ultradeftige taal van een psychiater en de ultraplatte taal van een baggeraar; boeiend en uniek.

Grote Baggerboek, Het - Ilja Leonard Pfeijffer (2004)

Ik heb hem ook enkele weken geleden gelezen, leuk boek. Maar op sommige momenten wat taai en langdradig. Mede door het abstracte taalgebruik van onze Vlaamse vriend. Verder vind ik het wel briljant geschreven.

Hoewel ik met goed gemoed aan dit boekje begon, stak het me toch wel redelijk snel tegen. Niettemin de uitstekende schrijfstijl -oké ja, misschien hier en daar toch iets te plat- heb ik me na de eerste 20 pagina's door het verhaal moeten worstelen.

Daar waar ik het eerst goed vond dat hij perioden in de geschiedenis kort behandelde, begon ik het toch meer en meer veel te vaag te vinden. De wereldgeschiedenis vanuit een andere invalshoek, maar toch een bijzonder saaie.

Het enige dat me motiveerde om te blijven lezen was het virtuoze spel met woorden (rijmpjes? herhalingen? alliteraties? en dit allemaal ongeforceerd), de toch wel eens-om-de-tien-pagina's voorkomende oneliners die me aan het lachen (een bescheiden glimlachje) brachten en het feit dat het een redelijk dun boek was.

Spijtig dat het zo moest verlopen, maar ik vond De helaasheid toch pakken beter! 2,5.

Voor de liefhebbers van een snel en spitsvondig geschiedenisverhaal, is dit boek ook zeker een aanrader:
Europeana: Strucné Dejiny Dvacátého Veku - Patrik Ourednik (2001)

Bedankt voor de tip, cortez. Verbazingwekkend genoeg heeft de plaatselijke bib het hier in zijn catalogus staan. Volgende keer eens goed uitkijken of ik het terugvind.

Herman Brusselmans (Mank, De Droogte, De Kus In De Nacht)
Tom Lanoye
Saskia De Coster