Godverdomse Dagen op een Godverdomse Bol - Dimitri Verhulst (2008)

Persoonlijk vind ik dit echt geen goed boek. Je merkt teveel dat Dimitri 'aan het schrijven' is. Nu weet ik ook wel dat een schrijver eenmaal schrijft, maar toch. Bij dit boek stoort het me. Ik heb er 4 keer in moeten beginnen voor ik het enigzins kon uitlezen. Ook de humor komt me iets te geforceerd over en alles leest zo gemaakt.

Misschien dat het aan mij ligt, maar ik denk niet dat ik nog een boek van Verhulst ga lezen. Een overschatte schrijver als je het mij vraagt.

Jammer. Dan mis je 'De Helaasheid der Dingen' (en nog een paar boeken die een stuk beter zijn dan Godverdomse dagen).

Vloeken is een gebrek aan woordem, zegt men wel eens.

Dus als de titel representatief is voor de inhoud dan houd ik mijn hart vast

Wat een heerlijk cynische tirade tegen het bestaan. Ik smul van dit soort gitzwarte humor.

Geweldig, nietsontziend spervuur aan rijke proza. Het ontstaan en de ondergang van de mens in 200 pagina's. De snelheid, de humor, het rijke taalgebruik: echt alles klopt aan dit boek. Leest als een trein.

Een schitterende opsomming van gitzwarte humor met betrekking op de fouten van de mensheid. Herkenbaar, hilarisch en af en toe ook erg tragisch. Aanrader!

Boek dat razendsnel uit de startblokken schiet, maar dan een beetje in de zelfde versnelling blijft hangen. Hoog toerental dus, maar het lezen schoot niet echt op bij mij. Ik was dan ook blij dat ik het boek eindelijk 'uit kon zetten'.

Uiteraard erken ik het talent van Verhulst, maar dit boek heeft een beetje teveel goochelgehalte. Alsof Ronaldo anderhalf uur een balletje staat hoog te houden. Ik zie 'm toch liever een wedstrijd spelen. Verhulst ga ik nog wel lezen. En hopelijk dan een echt verhaal…

Stefan Dias, wat omschrijf je dat treffend! Ik ben nu op de helft van het boek ongeveer en ik herken dat 'hoge toerental' inderdaad. Ik zal blij zijn als ik het uit heb.

Bij lange na niet zo fantastisch als 'De helaasheid der dingen'.

Grappig om in een notendop de evolutie van de mensheid in boertig Vlaams te lezen. Schrijfstijl moet het hebben van repeterende popiejopietrucs. En dat irriteert na verloop van tijd.

M'n allereerste Verhulst, en dit

had ik helemaal niet verwacht, en is helemaal m'n ding niet.
Na 5 bladzijden wou ik stoppen, na 10 heb ik dat ook effectief gedaan.

Deze ultieme domheid bewijst dat er meer schrijvers als Dimitri Verhulst nodig zijn om het tij te keren.
Vloeken is bij uitstek geen gebrek aan woorden hebben. Waarom als atheist, die The Four Horsemen of New Atheism voor zijn karretje spant, je zorgen maken om de tere zieltjes die je dan en passant en plaatsvervangend kwetst omdat je soms "vloekt"? Verhulst is eerlijk gezegd behoorlijk voorkomend in- deze, vast te meer omdat hij weet dat er geen god is die hem kan verdommen. Toch ben ik van mening dat dit boek zowel de creationist als de atheist nu niets werkelijk nieuws op de mouw kan spelden. We hebben het wel een beetje gehad. Ben meer benieuwd naar de ontwikkelingen op het gebied van de laatste strohalmen waaraan gelovige mensen zich nog kunnen vastklampen d.m.v. notabene de wetenschap. Zal het proces van de bloedstolling, een heikel punt nog altijd, ooit verklaart worden en uitgeven in het voordeel van het Darwinisme? Als het al niet inmiddels aangetoond is dan zal dat spoedig wel gaan volgen. De "geloofskwab" is de appendix/milt van de hersens. En wanneer die ontstoken raakt is het leed niet te overzien. Je kan zonder die organen, geloof Mij. Don't judge the book by looking at the cover....Dat zeggen veel gelovigen in mijn omgeving ook.

"had ik helemaal niet verwacht, en is helemaal m'n ding niet.
Na 5 bladzijden wou ik stoppen, na 10 heb ik dat ook effectief gedaan."

Had ik warempel ook met de eerste Playboy die ik "las".

Bij Playboy zouden m'n verwachtingen net iets minder hoog liggen, en dan valt dat lezen best wel mee...

toen was ik ook pas 10 jaar oud. Maar las ik alleen nog maar de interviews want dat gedeelte waar je de nietjes kon openvouwen en er een "poster" uit kon halen, deed me nog niet zo veel toentertijd.

Een heerlijk misantropisch boek. De mensheid is niets minder dan een gezwel die op den duur in zijn eigen uitwerpselen ten onder gaat.

Herkenbaar gedoe, maar ofdat het nu ook fijn is om die herkenbare wezenlijkheid in boekvorm verwoord te zien worden is alweer een ander ding.
Frustratie en arrogantie teelt weelderig in dit boekje.
Als je je ganse schoolvocabulaire aanhaalt om de mensheid in bijna 200 bladen te verwoorden, ben je eigenlijk niet veel meer dan een gefrustreerde idioot die zijn beklag wil doen, toevallig heeft gestudeerd en zichzelf (dankzij naamsbekendheid) slimmer denkt te voelen omdat de gefrustreerde idioot naast hem zichzelf niet kan verwoorden.
Misschien begrijp ik deze literatuur niet zo goed maar als je 'het wezen' dat 'wij' zijn omschrijft alsof het een nietige persoonlijkheid is dat uiteindelijk heerst dankzij een brein dat alles naar de klote helpt omdat denken nu eenmaal het begin lijkt te zíjn van verderf, dan vraag ik me toch een beetje af waarom dit boek is geschreven.

Alsof het de teven achter zich heeft gelaten, de stront heeft afgekuist alvorens zich op een stoel te plaatsen en besloten heeft een vinger, en waarom niet de verwaarloosbare vingers van een ander, te gebruiken om 'zogenaamde' wijsheid te verkondigen waarbij de kudde zich alweer voldaan voelt. De kudde die leest, omdat lezen nu eenmaal 'educatief' is en mooie woorden mooier klinken dan minder mooie woorden.

Verhulst is God, de God van het boek en van het geschrift en van het woord of van de taal of nog iets meer van wat met letterachtigekunde te maken heeft, althans, dat wil hij toch.

Een schrijver, geschreven wat hij denkt en wat hij voelt. Een boekje zonder verdere betekenis. Mooi voor de schrijver als herinnering aan toen ... en voor die enkele volgelingen.
Vallend onder categorie 'Helaasheid der dingen'!

Ik ga helemaal akkoord met jou. Behalve dat het heel voorspelbaar is, is het veel van hetzelfde. Net zoals de mens niet erg vooruit lijkt te gaan in zijn boek - omdat het toch altijd op het zelfde neerkomt: de mens is een egoïstisch wezen dat aan niets anders denkt dan seks, eten en geweld, en dat denken van dat beest zorgt enkel voor problemen – lijkt zijn enorm uitstralende en vreselijk negatieve mening dat ook niet te doen. Ik werd het zelf dus ook snel beu en was ook blij wanneer ik er mee klaar was. Zijn woordenspel kon ik wel appreciëren, maar ik had ook liever wat meer werk gezien aan een echt verhaal.

Ik heb dit boek vorig jaar gelezen en vind het onbegrijpelijk dat het in 2009 de Libris literatuur prijs heeft gewonnen. Oke, de taal is origineel maar verder is alles aan dit boek vervelend. Het zou ook zogenaamd een roman zijn, maar ik zie er alleen een vermoeiende tirade in zonder ook maar iets dat op een plot lijkt.