menu

Karakter: Roman van Zoon en Vader - F. Bordewijk (1938)

Alternatieve titel: Karakter

mijn stem
4,05 (216)
216 stemmen

Nederlands
Psychologisch

366 pagina's
Eerste druk: Nijgh & Van Ditmar, ’s-Gravenhage (Nederland)

Katadreuffe is bezeten van het verlangen advocaat te worden. Als zoon van een arme ongehuwde moeder in het vooroorlogse Rotterdam zet hij alles op alles om zijn doel te bereiken. De machtige deurwaarder Dreverhaven, zijn vader, werkt hem in alle opzichten tegen. Waarom? Twee onbuigzame karakters in een strijd die tot het uiterste lijkt te gaan - zelfs de liefde wordt eraan opgeofferd.

zoeken in:
4,5
Ontzettend sterk boek. De stijl van Bordewijk is ongelovelijk zakelijk, maar tegelijkertijd past dit zo ontzettend goed bij dit boek. Alle ingehouden emoties spatten van de pagina af.

Adembenemend! 4,5*

avatar van psyche
5,0
psyche (crew)
Na het stemmen van dit boek heb ik een overweging moeten maken, welk boek in mijn top tien moet plaats ruimen omdat Karakter er ontegenzeggelijk thuishoort! Dat heeft niet alleen te maken met Borderwijks stijl: zakelijk en tegelijkertijd beeldend. Deze auteur was naar mijn mening een uitmuntend observator en zette door afstandneming emoties naakt neer.
In deze context laat Borderwijk een tijdsbeeld zien en anders dan de plot omschrijft zou ik zowel de vader en de moeder als de zoon Jacob Willem een onverzettelijk karakter toebedelen. Niet alleen het thema vader-zoon speelt een belangrijke rol, de omstandigheden tussen beide werken een niets ontziende ambitie in de hand: slágen.
Als lezer sluit ik Jacob Willem in mijn hart. Hij is trots en eerlijk, een man die als hij liefheeft, daarin uiteindelijk zuiver is.
Tot slot heeft zeker ook meegespeeld dat dit verhaal zich afspeelt in de omgeving waar míjn vader opgroeide. Ik ken de straten, oude volksbuurten m.n. de Rubroekstraat waar Drevershaven zijn beste ontruiming had. Ik ken de verhalen van mijn ooms, straatvechters. Hierdoor komt hun geschiedenis dichter naar me toe.
Ook zijn de meeste gebouwen en is de haven mij niet vreemd. Ik ben weer kind als Jacob Willem zijn moeder meeneemt naar de havens: de golven hadden die koninklijke slag van de grote stroom waar de wind speelruimte heeft, met dalen en toppen, maar zonder schuim. Bij plekken waren de verschieten heiïg, de rivier rook al naar zee, zijzelf was half zee. En dit bracht Katadreuffe op de gedachte - maar hij sprak hem niet uit - dat het water van de zee met dat van de bergen een eeuwige bruiloft viert te Rotterdam. Het is niet toevalllig dat Borderwijk vlak hierna misschien wel de mooiste liefdesscène beschrijft die ik ooit las!

avatar van JJ_D
3,0
Ben ik werkelijk (weer) de enige die een stuk minder enthousiast loopt over dit boek dan mijn vrienden mede-gebruikers? Ok, met zijn zakelijke en beeldende stijl tekent Bordewijk een deftig verhaal uit over iemand die zijn leven, ondanks tegenstand uit verscheidene hoeken van het maatschappelijke spectrum, op poten weet te zetten. En wat nog meer?

Niets eigenlijk. ‘Karakter’ moet het stellen zonder bespiegelingen die de vertelling wat meer diepte zouden geven, noch heeft Ferdinand Bordewijk de scherpe, snedige pen van zijn superieure tijdgenoot Willem Elsschot. Bovendien spreekt Jacob Willem Kattadreufe nooit echt tot de verbeelding: hij is een asociale, anti-intellectuele persoonlijkheid die in staat is om alles op te offeren voor een banaal gegeven zoals “carrière” of “status” – een gedachtepatroon dat anno 2008 niet meer benijdenswaardig is.

Toch slaagt Bordewijk grofweg in zijn bedoelingen: ‘Karakter’ wordt goed verteld en houdt de lezer voortdurend in de ban. Ondanks zijn leeftijd leest het boek dus vrij vlot, en dat is ontegensprekelijk een verdienste.
Bordewijks gebrek aan ambitie ontgoochelt mij echter, en doet tevens denken aan een kritiek die ik onlangs hoorde over Murakami: “De man schrijf verhalen, dat is alles; maar een boek leest men nu eenmaal voor de extra dimensie.” Het gaat hier dus om een schrijvers-aberratie van alle tijden.
3,25*

3,0
Hier is er eentje. Laat ik je er wel bij zeggen dat ik het boek op 16-17 jarige leeftijd heb moeten gelezen ( 5-6 jaar geleden) en ik ondertussen (hopelijk) wat meer levenservaring heb opgedaan.

Het was op school VERPLICHT boek, en juist die verplichting baarde me angst in omdat je boeken moet lezen die je graag WILT lezen. Swat.

Het boek dus. Ik herinner me wel dat ik moeite had om in het verhaal te rollen. Eens je bezig bent naar het midden van het boek wil je natuurlijk de uitkomst weten, waar de schrijver goed in lukt. Maar is dat niet de bedoeling van alle boeken.
Het verhaaltje kan iedereen overkomen, en juist dat "onunieke" zorgt ervoor dat het me niet echt boeide.

Eén tegen de wereld zou ik zeggen, maar dat heeft elke levende ziel op aarde wel al eens moeten ervaren (hoop ik voor hem). Zodat een mens zijn/haar persoonlijkheid en lap daar heb je het, "het karakter" verstevigen. Het pantser sterker maken noem ik het...

Maar de uitdieping van de personages vindt ik dan wel weer een pluspunt. Ik had het gevoel dat elke figuur zijn eigen "karakter" en meer had. Natuurlijk speelt de vader-zoon relatie ook een grote rol, en je vraagt telkens in godsnaam af waarom die oude rot altijd een been van het hoofdpersonage afsnijdt. Meteen refereer ik naar mijn eigen persoonlijke leventje, waarbij mijn vader mij soms ook menig keer voor blok zet.

Vraag is dan: Hadden we niet allemaal zo'n boek kunnen neerpennen uit onze eigen (psychologische) ervaringen?

Ik antwoord ja, met alle respect voor F.Borderwijk die het wel op een betere manier heeft gedaan, dan ik ooit zou bewerkstelligen. Maar mijn nadruk ligt op het idee en het thema van het boek.

avatar van PeterIJ
4,5
Pas in 1987 voor het eerst gelezen: bijzonder en erg mooi.
In 1997 een voorvertoning van de film bijgewoond: uitstekend.
22 december 2010 het toneelstuk gezien: uitstekend.

Het is een bijzonder boek met prachtige zinnen. Humoristisch ook.

Ik heb helaas een negatief vooroordeel over Nederlandse schrijvers.
De inhoud spreekt mij zelden aan of staat mij tegen. Kneuterigheid is troef.
Bordewijk is een positieve uitzondering en ik heb sinds 1987 alle boeken van zijn hand verzameld en gelezen.

avatar van landloper
4,0
Dreverhaven is een onmogelijke man, een overlever. Hij maakt zijn huishoudster zwanger, die onmiddellijk bij hem vertrekt (zelfs zij, een erg onaantrekkelijke vrouw, moet hem niet) en is niet in staat haar terug te winnen. Toch zet hij alles op alles om van zijn zoon zijn evenbeeld te maken, door hem het leven zo zuur mogelijk te maken, zogezegd om hem sterker te maken, maar wat het leven mooi maakt sluit zich op die manier langzamerhand voor hem. Dreverhaven wint, zoon verliest. Nou ja, in de ogen van Dreverhaven wint zijn zoon ook...Karakter is een ironische titel. Ik vermoed dat Bordewijk de moeder met opzet een kleurloos, niets-zeggend karakter heeft gegeven om de destructieve invloed van Dreverhaven op zijn zoon's karakter beter tot uitdrukking te kunnen laten komen.

Gast
geplaatst: vandaag om 06:36 uur

geplaatst: vandaag om 06:36 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.