Het helpt absoluut niet mee als je de film eerst gezien hebt, en die, zoals in mijn geval, erg de moeite waard vindt. Ik zat tijdens het lezen vaak te letten op verschillen en overeenkomsten (alweer een tijdje terug dat ik de film zag) en dat is niet bevorderlijk voor het leesplezier. Het eerste deel 'Dorothy' vind ik met afstand het indrukwekkendste deel, waarin je je bijna constant moet verplaatsen in de gedachten en belevingswereld van een
narcistische sociopaat.
Dan gaan we in het tweede deel detective-je spelen met
Ellen, waarbij ik op een gegeven moment wéér een twist voelde aankomen en even het boek weggelegd heb (ik kreeg naderhand gelijk,
Dwight Powell bleek onschuldig). Toch is het een leuk deel, waarbij de twists elkaar in rap tempo opvolgen en het niet alleen maar speuren is. Ook is de schrijfstijl van Levin regelmatig zeer beeldend en intrigerend, hoewel ik regelmatig het EN-NE woordenboek erbij heb moeten pakken.
In het derde en laatste deel staat bijvoorbeeld de volgende zin:
"The train (,...,); a segmented serpent from whose body trapped people vapidly gazed." Erg mooi. Het is wel het deel dat me verder het minst aansprak, met meer 'gezeur' over en weer over
of Bud het gedaan heeft of niet, inclusief argumentaties, én die uitgebreide beschrijving van de
reis naar en de rondeleiding door de smelterij (misschien wilde Levin er iets mee zeggen, mij ontging dat helaas in de wat droge beschrijvingen^ - ik kwam eerder wel een aperte verwijzing naar de
smelterij tegen, waarmee de schrijver mogelijk verwijst naar
Het Vagevuur en bijbehorend Eindoordeel...?:
"...photographs of underground and open-pit mines, smelters, refineries, furnaces, rolling mills, and artistic close-ups of tubing and copper wire."). Maar dan nog heb ik het zo niet beleefd.
Ook het einde vind ik wat te warrig. Eerst lijkt het aan te sturen op
wraak en vergelding (alhoewel dat deels ook aan de lezer zal liggen...), maar dan blijken de
goeden toch écht goed, want ze willen
Bud alleen maar tot een bekentenis dwingen - dat lukt ze ook, maar ze blijven
verantwoordelijk voor zijn dood. Wilde Levin
Bud tot een pure opportunist en lafaard maken door hem in zijn broek te laten plassen van angst en hem tot het inzicht te brengen dat zijn dood de enige optie is? Waarom dan toch eindigen met de
glimlachende moeder die terloops vraagt waar Bud is? Als lezer gaat je sympathie zo toch enigszins uit naar
haar, een relatief onschuldige speler aan wie de dood van Bud als ongeluk uitgelegd zal worden...
Al met al wel een boek dat nog wat meegeeft om over na te denken, en ik ga 'm zeker nog eens weer lezen. De aanpak van Levin vind ik trouwens niet per se een meerwaarde hebben. Zeker, het is origineel, maar als we
Bud van begin tot eind hadden gevolgd zoals in het eerste deel, had het volgens mij als karakterstudie zelfs nog beter kunnen werken. Maar misschien ben ik gewoon niet zo'n liefhebber van detectiveboeken. Zal mij ook benieuwen of en wanneer ik Georges Simenon nog eens een kans zal geven, want deze
Maigret reeks vind ik dan weer ontzettend goed. Dik 3,5* voor nu voor 'A Kiss...'.
^ Misschien is het voor mij ook beter om deze in de Nl. vertaling te lezen.