Djadjoesjkin Son - Fjodor Dostojevski (1859)

Mooi boekje van Dostojevski. Hier schrijft hij nog meer in navolging van o.a. Gogol dan in de stijl die hem zo zou kenmerken in zijn meesterwerken: geen lange uitweidingen, maar juist korte, maar erg rake beschrijvingen van de karakters. Vooral vorst K. - de oom uit de titel - is een heerlijk personage. Erg verward haalt hij oorzaak en gevolg door elkaar, legt verbanden die er niet zijn, weet hij niet meer wat droom en werkelijkheid is.
De rest van de karakters zijn nogal eendimensionaal, vooral die van de vermeende hoofdpersoon - Marja Alexandrowna, een echt sekreet. Net zoals de andere vrouwen uit het dorp overigens. De mannen zijn hier de schlemiel. Marja's man, Arfassi, heeft thuis niets maar dan ook niets in te brengen, en laat zich erg gemakkelijk onder de duim houden.
Het enige karakter waar enige ontwikkeling in zit, en waar ik op een gegeven moment ook sympathie voor voel, is de arme Mosgljakoff.

Niet Dostojevksi's beste of meeste vooruitstrevende werk, maar wel erg aangenaam om eens tussendoor te lezen.

3,5*

Best een fijn werkje van Dostojevski, een klucht haast, met veel personages en gebeurtenissen die allemaal net niet lopen zoals men hoopt dat het loopt. Een leuke schets van het roddelcircuit in een dorpje alsmede de gehele sfeer. Daarnaast is de wijze van vertellen heel fijn met af en toe wat uitstapjes om weer iemand die net ten tonele komt te beschrijven. Verder met een paar heerlijke personages die prima passen in een komedie en gewoon prima en helder geschreven (dat heb ik D weleens minder zien doen). Geen meesterwerk, maar wel zeer vermakelijk. 4,0*

Een klucht, inderdaad mjk87, maar op het einde toch behoorlijk, bijna uit de toon vallend, dramatisch... Voor mij alles samen dan ook een beetje teveel van het goede. Dostojewski wist precies (nog) niet goed een juiste toon te kiezen...

Dostojevski op zijn meest humoristisch in deze klucht vol intriges rond de uithuwelijking van de dochter van een manipulatieve rijke dame in een dorpsgat. De personages zijn geslaagde karikaturen, waarbij vooral de seniele prins, “een soort levend lijk, dat met behulp van springveren en touwtjes nog in beweging wordt gehouden”, de show steelt. Een leuk tussendoortje dat onderstreept dat er bij Dostojevski, in weerwil van zijn imago, ook genoeg te lachen valt.