menu

El Coronel No Tiene Quien le Escriba - Gabriel García Márquez (1961)

Alternatieve titel: De Kolonel Krijgt Nooit Post

mijn stem
3,60 (72)
72 stemmen

Spaans
Psychologisch / Sociaal

118 pagina's
Eerste druk: Alfaguara, Madrid (Spanje)

Deze novelle gaat over een oude, gepensioneerde kolonel die met zijn zieke vrouw een arm en eenzaam bestaan leidt in een gehypothekeerd huis. Hij wacht al jaren op een pensioen dat door de regering beloofd maar niet uitbetaald werd en elke vrijdag gaat hij naar de boot om te zien of er post voor hem is. Hij leeft verder nog met een tweede illusie; met een vechthaan wil hij een kampioenschap winnen en zijn (anonieme) dorp faam bezorgen.

zoeken in:
2,5
Ik kreeg het gevoel alsof Marquez dit werkje een beetje heeft afgeraffeld. Alles is wel aanwezig, maar het komt allemaal niet echt over.

Misschien ligt het er wel aan dat Marquez beter is in boeken waarin hij wat meer ruimte krijgt/neemt om zijn verhaal te doen. Het sterke van Liefde in Tijden van Cholera en Honderd Jaar Eenzaamheid zit hem voor mij vooral in het rustig voortkabbelende. En dat doet de Kolonel niet.

Tegelijkertijd is het een prima werkje als tussendoortje. 2,5* dus.

avatar van Anatolia
4,0
Stonden hier eerst niet méér berichten

aegron schreef:
Ik kreeg het gevoel alsof Marquez dit werkje een beetje heeft afgeraffeld.

Nee, totaal niet mee eens. Waarom zou hij ook eigenlijk?

Het is overduidelijk dat hij de hele tijd toewerkt naar dat geweldige einde dat in feite totaal geen einde is, geheel in de geest van de titel (de kolonel krijgt nooit post en zal dat ook nooit krijgen).

Hoe lang kun je het nou eigenlijk hebben over een totaal verbitterde, maar trotse oudgediende (van Aureliano Buendía!) die hopeloos op wat geld zit te wachten in een begrijsd dorpje waar hanengevechten het enige vermaak voor de bevolking lijken te zijn? García Márquez voelt dit geweldig aan en weet in minder dan honderd bladzijden precies de juiste atmosfeer te creëren en weet de weinige karakters die erin voorkomen, interessant genoeg te maken, op de typische Márquez-manier, om uiteindelijk, zoals gezegd, met een knaller te eindigen. Nee, ik zeg het weer verkeerd: om niet te eindigen, want ik als lezer zat nog wel een tijdje gevangen in dat geïsoleerde dorpje.

Derhalve wordt dit boek mijns inziens nogal onderschat door de BM'ers, waarschijnlijk vooral vanwege de lengte.

4,0
Inderdaad; geweldig einde, hoewel je het moet laten bezinken voor je het volledig kunt waarderen. Je verwacht toch een resolutie, een uitkomst, of een totaal verderf, iets ter climax. En hoewel die climax hier uitblijft, is het er gevoelsmatig toch een; want zodra je het boek weglegt, voel je dat dit verdoemde personages zijn.

Ik moest er wel even in mijn hoofd mee rondlopen om me te realiseren dat de haan vooral symbolisch werkt,maar ook: op welke wijze precies. Maar wanneer je dat bevat, blijkt het wederom een erg sterk en uniek werkje. Niettemin is het hierdoor vermoedelijk een minder 'makkelijk' verhaal, wat volgens mij de reden is waarom het ondergewaardeerd wordt.

Wat Aegron aangeeft, daar kan ik me niettemin wel in vinden. Ik heb nog niet zo veel werk van de meester gelezen, maar De Kolonel Krijgt Nooit Post mist enigszins het 'gevoelsmatige schrijven', tevens eigen aan zijn vaker gehanteerde magisch realistische stijl, die zijn boeken zo prachtig maken om te lezen, maar De Kolonel duidelijk mist.

Maar uiteindelijk stoorde het mij niet, want de personages gingen leven en het verhaal bleek geweldig. Het pakte mij om hele andere redenen dan Afval en Dorre Bladeren en Kroniek van een Aangekondigde Dood; waren bij laatstgenoemde novellen het de stijl die mij deden doorlezen, hier was dat het verhaal zelf en de totale uitzichtloosheid van de personages, waar ongetwijfeld veel mensen mee worstelen (dat de personages geen namen krijgen, draagt bij aan het gevoel dat het meer om de uitzichtloze situatie zelf gaat, dan om de individuen). Maar pakken, dat deed het me. 4*

3,5
Mijn eerste Marquez smaakt naar meer. Altijd fijn hoe mensen niets tot iets groots verheffen.

avatar van mjk87
3,5
Heel aardig werkje van Marquez, dat ook werkelijk in een uurtje uit is.
Maar in die korte tijd, weet de schrijver wel een hele mooie sfeer neer te zetten, met tal van personages, terwijl elk van hen toch iets eigens heeft overgehouden. En dat is knap, in zo weinig woorden.
Macondo lijkt werkelijk tot leven te komen, heel beeldend kan je je indenken hoe alles eruit zal zien.
Daarnaast een ontroerend verhaal. De kolonol is ergens tragisch, maar toch ook een anti-held. Helemaal duidelijk worden zijn motieven niet, die blijven troebel.
Anderszijds is niet alles even origineel. Eigenlijk heb ik dat alles ofwel gezien in een film of gelezen. Niet alleen het verhaal zelf, maar ook maatschappijkritiek, als de manier om de misère te beschrijven. Wel knap gedaan, maar toch een herhaling..
Toch ruime voldoende.

avatar van Mahto
4,5
Ik vind het een pareltje.
De kolonel en zijn vrouw zijn fantastisch neergezet als mensen die wel wensen om het anders te doen, maar niet anders kunnen of willen.
Het is ene kort boek, maar ik vind dat het toch meeslepend is. De uitzichtloosheid, de gelatenheid van de kolonel,... Dit werkje gaat me nog wel eventjes bij blijven, denk ik.

avatar van misterfool
4,0
Dit boek bleek een schot in de roos. Het taalgebruik van Márquez vind ik erg sterk. Het is bondig en realistisch, maar door bepaalde beschrijvingen ook wel sprookjesachtig, wat het verhaal verheft boven de gemakkelijke lach en de traan. Met name het hoofdkarakter krijgt zo iets heel intrigerends.

De kolonel is namelijk een absurde 'held.' Lees je het verhaal volstrekt realistisch dan is hij een koppige grijsaard die zijn hopeloze situatie niet onder ogen wil zien en zo krampachtig vasthoudt aan de mogelijkheid tot toekomstig geluk dat hij zijn eigen vrouw mee de verdoemenis in trekt. Het doet mij denken aan mensen die geen cent te makken hebben, maar die wel goed inleggen in allerhande loterijen. Altijd maar lijden voor een verlossing die nooit komt. Want laten wel wezen, de kolonel krijgt zijn pensioen waarschijnlijk niet en de kans dat zijn vechthaan wint, is ook nagenoeg nihil.

.... en toch en toch... als je tussen de lijntjes leest, wordt onze Kolonel een stuk sympathieker. Want welk mens kan leven met enkel het vooruitzicht van verval? Zeker als je naar de randen van de samenleving wordt gedrukt en je als individu steeds meer wordt weggecijferd. De haan in kwestie wordt zo een symbool. Een laatste verzet dat, aangezien het eerst toebehoorde aan de zoon van de Kolonel, ook nog gezien kan worden als een soort vergelding. De geschiedenis staat vol met mensen die voor zulk soort ideeën van rechtvaardigheid veel hebben moeten opgeven.

Ik hou wel van dit soort verhalen met een diffuse moraliteit. De eindzin is daarom ook zo logisch. Marquez wenst geen standpunt in de nemen. Dat oordeel ligt bij de lezer. Al met al een novelle die mij bij zal blijven en die zelfs erg dicht in de buurt van de volle mep komt.

Gast
geplaatst: vandaag om 07:06 uur

geplaatst: vandaag om 07:06 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.