Kojinteki na Taiken - Kenzaburo Oë (1964)

Even een berichtje plaatsen bij m'n favoriete boek aller tijden dan maar. Zoals er films zijn die je leven veranderen (Lost In Translation), en platen (teveel om op te noemen) zijn er ook boeken die je leven zomaar opeens een nieuwe wending geven. Toen ik jaren terug in de ban raakte van de Japanse cultuur via aanvankelijk Japanse muziek en daarna films, raakte ik ook benieuwd naar de Japanse literatuur. Het Eigen Lot was één van de weinige boeken die men had (naast Mishima's Bekentenissen van een Masker en Tanizaki's Kruisende Lijnen), dus de keuzes waren vlug gemaakt. Tot dan had ik nooit gedacht dat een boek zo'n impact zou kunnen hebben.

't Is lastig om zoiets geniaals als Het Eigen Lot onder woorden te brengen. Oë schept een realistische, grimmige wereld (immers gebaseerd op eigen ervaringen) met uiterst menselijke karakters, die vaak verachtelijk zijn, soms heldhaftig. De dilemma's die Vogel kwellen weet Oë erg raak te schetsen, met als een gevolg een prachtige roman die de spanningen en discrepanties tussen verwachtingen en resultaten uitermate mooi doch pijnlijk beschrijft. Het Eigen Lot verschafte me een hele nieuwe kijk op het leven, iets wat ik van maar weinig boeken kan zeggen. Gaan lezen maar, meer zinnigs valt er niet te vertellen! Wonderschoon. 5*

Op bladzijde 207: Vogel trof Himiko aan in de keuken, waar ze staande worst at

Is Herman "Danny Muggepuut at staande een worst" Brusselmans fan van Oë ?

En dan nu een inhoudelijk berichtje:

Ik hoorde het eerst van Kenzaburo Oë door een verwijzing uit een boek van Murakami. Ik zou het eigenlijk op moeten zoeken, maar ik meende dat hij zowel in Kafka op het Strand als in het nawoord van de Opwindvogelkronieken genoemd wordt, en in dit nawoord wordt Oë een beetje neergezet als het grijze boegbeeld van de oude Japanse literatuur die helemaal niks moet hebben van de Westerse inslag van Murakami.

Ik had dit nog een beetje in het achterhoofd toen ik het bericht van sxesven las, maar ik besloot het boek dan toch een kans te geven. Gelukkig klopte mijn perceptie van Oë geenszins. Het boek is vlot, heeft diepgang en is verre van belegen. Zoals sxesven al opmerkt, zijn de beschrijvingen van de karakters die Oë geeft bijzonder levendig en menselijk. De leegheid die de eerste naoorlogse generatie van Japan gevoeld moet hebben is scherp en eerlijk verwoord.

Na ook wat secundaire literatuur te hebben gelezen, kon mijn vooroordeel van grijs boegbeeld al helemaal in de prullenbak, een schrijver als Oë heeft juist het pad geplaveid voor iemand als Murakami omdat hij begonnen is met het slaan van een brug tussen Amerikaanse en Japanse literatuur.

Mooi boek, mooi verhaal, mooie schrijver.

Het einde is mooi, de rest vond ik saai als een grijze herfstdag. Het verhaal kan in een alinea worden samengevat, de strekking van het verhaal is niet origineel, qua psychologie is het wel overtuigend maar ook clichematig.

Uiterst fraai geschreven boek van een voor mij nieuwe Japanse schrijver. Denk dat ik qua literatuur nog een tijdje in dat land ga vertoeven. Murakami kan me meer bekoren, maar Oë heeft me absoluut in positieve zin verrast. Zijn metaforen komen in overdaad, doch in veel gevallen zeer gevat, origineel en treffend. Het verhaal is inderdaad niet bijster diepgaand, maar daar heb ik me dus geen moment aan geërgerd. Het gaat mijns inziens meer om de gevoelens van Vogel naar aanleiding ván het verhaal. Prachtig en een plekje in m'n Top 10.

Schitterend boek met een ongelooflijk sterke opening.

De kwestbare en wispelture Vogel wordt echt schitterend neergezet en er zijn maar weinig scene's die niet saai zijn. Wel vond ik het naar het midden toe ietsje minder worden (maar nog steeds goed) tijdens de seksuele escepades (te veel, te bizar, te wazig). Dat deed me hier en daar aan Murakami denken, die dat misschien wel van Oë heeft afgekeken.

Wat OMSK zegt hierboven wist ik niet, maar die Oosterse namen gaan vaak een beetje langs me heen, voor een luie westerling zoals ik lijkt het allemaal te veel op elkaar.

Wel heel erg jammer dat de flaptekst op mijn boek het einde al verklapt... Gelukkig was ik me daarvan tijdens het lezen niet bewust, maar na drie vierde van het boek krabte ik me toch even achter de oren. Het doet toch afbreuk aan een verhaal. Desalniettemin was het nog steeds een prachtig boek. Bovendien viel er nog veel meer te genieten.

Het lijkt me zo dat dit naoorlogse boek in Japan zoiets is als de eerdere hoogtepunten van de Grote Drie hier zijn. Jammer dat er maar weinig boeken in het Nederlands te lezen zijn van Oë, want dit smaakt naar meer.

Het is meestal geen goed teken als je niet weet wat je over een boek moet schrijven. Hier gaat dat echter niet op, want ik vond Het eigen lot wel degelijk een sterk boek. Lekker scherp geschreven (inderdaad wel wat teveel beeldspraak, en ook niet de beste), een interessant verhaal en een existentialistisch personage. Alleen het happy-end vond ik een beetje vreemd, maar ook weer niet verkeerd vreemd. Ja, ik ben best onder de indruk. De roman doet me net een beetje te weinig voor een hogere score, maar fijn begin van het nieuwe leesjaar. Meer van Oë is bij deze het voornemen.

'n Mooi boek, hoewel 't einde me erg tegenstaat. Er wordt in het boek naar iets toegewerkt, maar het uit zich in een flinke anti-climax, wat me niet zo bevalt. De tragiek in het boek is sterk, en goed beschreven, maar wordt door het einde wat teniet gedaan.

Desondanks wel sterke stukken gelezen, hoewel ook soms wel gepaard met mindere, waar ik me dan aansluit bij de tweede zin uit de tweede alinea van Bassievrucht (wat 'n verwijzing, nietwaar? )

"Het Eigen Lot" was mijn eerste kennismaking van Kanzaburo Oë en maakte meteen veel indruk. Het boek vertelt het verhaal van een jongeman die niet goed om weet te gaan met de geboorte van zijn zoontje met een ontwikkelingsstoornis. Hij loopt weg voor verantwoordelijkheden en vlucht in drank en vreemdgaan. Hoewel het soms moeilijk relateren is aan de keuzes die hij maakt, weet Oë je wel helemaal mee te laten voelen met zijn worsteling. De sociale gewoontes van de Japanse cultuur maakt het verhaal soms nog meer vervreemdend. Toch zal iedereen herkennen dat bij grote gebeurtenissen in je leven, alles even stil lijkt te staan en sommige dingen opeens onbelangrijk zijn. Oë weet dit zeker overtuigend te beschrijven. Voor mij gaat dit boek daarom vooral over de worsteling met tegenslagen, verwachtingen en angsten in welke vorm dan ook en ook wel een beetje over volwassen worden. Schitterend boek, smaakt naar meer!