Terugkeer naar Atlantis - Hubert Lampo (1953)

Schitterende korte roman van Lampo. Herinneringen en dromen die terugkomen tijdens een periode van rouw. Lampo begeeft zich hier steeds meer op het terrein van het magisch-realistische. Voor veel lezers zal het einde dan ook niet zo bevredigend zijn, voor mij was dat geen probleem. Lampo is groots, al was het al om zinnen als de volgende:

"Wanneer ik schijnbaar achteloos, de handen mannelijk in de broekzakken, naar de heuvel slenterde, was er altijd een grote en beschroomde angst in mij bij de gedachte, dat zij er ditmaal niet zou zijn, Eveline, de vlasblonde prinses van die ene zomer uit de jaren der onschuld, Eveline met haar grote klare ogen, die wel paars leken en mij in bed soms stilletjes deden huilen, ofschoon ik haar slechts aan te kijken had, om mij blij en licht te voelen, zonder andere oorzaak dan te weten, dat zij er was, iedere avond weer in mijn nabijheid en dat zij mij zou toestaan haar hand vast te houden, wanneer wij in de buurt van Vissersrust post vatten langs de slootkant om naar Petrus' accordeon te luisteren."

Wow!

Lampo is genieten van prachtige zinnen zoals Jasper hierboven al aanhaalde.

Mooi geschreven, boeiend, kortom, de moeite van het lezen dubbel en dik waard.

Wat het einde betreft, zou ik zeker niet durven zeggen dat het geen bevredigend einde is.
Het is gewoon een einde à la Lampo, tout court.

Och, het magisch realisme valt nogal mee. Wat overblijft is een fraai, redelijk kort, verhaal, waarbij de hoofdpersoon van alles meemaakt en terugkijkt naar het verleden, naar zijn vader die hij slechts tijdens zijn jeugd gekend heeft. En hij komt dan voor vraagtekens te staan. Fraai is dat emotievolle gebeurtenissen invoelend, maar tegelijk met een zekere afstandelijkheid worden beschreven. Nog steeds een lezenswaardig goed Vlaams boek uit de vorige eeuw dat een periode beschrijft van enkele decennia eerder.