Seta - Alessandro Baricco (1996)

Prachtig klein boekje. Simpel, mooi, romantisch en in een prachtige poëtische stijl geschreven.

4.5*

een prachtig sprookje uit de 21ste eeuw

Met veel gevoel voor taal geschreven. Letterlijk en figuurlijk een fijn boekje.

Een erg mooie simpele novelle. Komt als film uit.

Een Duitse vriendin heeft me dit boek als hoorboek gegeven, ik twijfel alleen of dat nu zo'n goed idee is, een Italiaans boek door een Duitser in vertaling horen voorlezen op cd Maar het is wel heel toevallig dat ze het me net gegeven heeft nu ik op deze site Baricco ontdekt heb en me afvroeg om er eens iets van te lezen - dat kon ze eigenlijk helemaal niet weten!

Wel, ik heb de cd dan toch maar beluisterd. Dat was iets helemaal nieuw voor mij - in Duitsland slaan ze je om de oren met Hörbücher, maar ik heb de indruk dat dat in het nederlands taalgebied nooit echt zo aangeslagen is? In ieder geval, ik vond het wel erg aangenaam, voor het slapengaan te kunnen luisteren naar een verhaal ipv het zelf te moeten lezen. Ik had ook de indruk dat je op deze manier je beeldende fantasie gemakkelijker kunt gebruiken, omdat je eigenlijk niks hebt om naar te kijken terwijl je luistert - automatisch ga je je het gebeurde veel meer beginnen voorstellen. En, wat me ook opviel is dat je bepaalde zinnen en formuleringen beter gaat onthouden als je ze hoort dan wanneer je ze gewoon leest - heeft natuurlijk ook te maken met dit boek, dat juist heel erg speelt met herhaling en kleine verschillen. Nadeel uiteraard is dat je heel erg geconcentreerd moet blijven, want je hebt zo iets gemist, en terugspoelen is natuurlijk absoluut uit den boze. Dat ik het verhaal in het Duits heb beluisterd draagt daar nog toe bij, maar gelukkig is het een vrij simpel boek, veel gemakkelijker te volgen en te verstaan dan City bijvoorbeeld, dat voor zo'n hoorboek ook helemaal niet geschikt is denk ik.

Goed, tot zover het hoorboekgegeven. Het boek op zich dan: vond ik echt heel mooi! Een simpel gegeven, eigenlijk ook bewust heel simpel verteld (hoewel met een uniek en feilloos gevoel voor ritme en formulering) en daardoor misschien op het eerste zicht niet zo memorabel - de personages komen als karakter slechts zijdelings (hoewel wel heel treffend) aan bod, beschrijvingen zijn zeldzaam en als ze er zijn heel gedetailleerd en weinig alomvattend. Dat is dan ook waarschijnlijk de grote kracht en het unieke aan dit boek: het is enorm minimalistisch van opzet, maar slaagt erin perfect datgene te verwoorden en te beschrijven wat nodig is. Geen woord is overbodig (ook al wordt regelmatig woordelijk hetzelfde gezegd, paradoxaal genoeg...), geen gedachte niet perfect op zijn plaats. Niet alleen in hoe het verhaal verteld wordt, maar ook in wat er verteld wordt: zoals enkel de beste sprookjes kunnen, wordt net datgene vermeld wat nodig is. Wat dat betreft kan ik niet anders dan Baricco mateloos bewonderen.
Dit alles is natuurlijk allemaal nogal analytisch, los daarvan is het ook gewoon een mooi, ontroerend boekje, dat direct op de emotie inwerkt. Echter hier werkt het minimalisme misschien een beetje ten nadele van het boek: ik kon niet nalaten af en toe te denken: 'waar gaat dit nu eigenlijk over?' Het is allemaal erg mooi, inhoudelijk en vormelijk, en het spreekt allemaal wel tot de verbeelding, maar als puntje bij paaltje komt mist het boek misschien toch de nodige body om echt meesterlijk te zijn. (Ik heb getwijfeld om dit te schrijven, want je zit natuurlijk met een lastige tweespalt als je het minimalisme roemt en dan verwijt dat het boek te minimalistisch is, maar aan de andere kant kun je er ook niet echt omheen )

Dus: aanrader, absoluut, een verademing om te lezen (horen...), en allemaal heel mooi. Ik had nog kunnen vertellen over de prachtige mystieke elementen en hoe schitterend het boek ook de tijdsgeest weet te vatten (opnieuw, hoe kan het ook anders, met heel weinig middelen, maar zeker zo overtuigend als een Umberto Eco die er zijn halve boekenkast bij zou halen). Maar het blijft in mijn ogen 'slechts' een prachtig boekje, dat niet het meesterlijke niveau haalt van novelles als Dood in Venetië (ik noem maar ineens de absolute topper in mijn ogen). Waarschijnlijk ben ik wat dat betreft al te ver door Umberto Eco geïndoctrineerd

"Een verademing", dat vind ik een goed woord, Freud. Eindelijk nog eens iemand die erin slaagt (en het aandurft!) mooi te schrijven, zonder vergezocht of bombastisch te klinken. Niet toevallig een Italiaan?

Minimalistisch inderdaad en zorgvuldig taalgebruik. Het deed me qua stijl denken aan het werk van Cynan Jones die ook precies genoeg schrijft. Ik moet wederom mijn hoed afnemen voor een Italiaanse schrijver. Prachtig!