Pythia schreef:
Enerzijds lijkt dit een beetje een jaren70 vrouwenboek wat betreft het leeg-nest-syndroom en de vrouwenemancipatie kant van het verhaal.
Anderzijds is het voor de meeste mensen heel herkenbaar dat je leven plotseling verandert door omstandigheden waar je geen invloed op hebt. Je hebt de noodzaak maar ook nieuwe mogelijkheden om de ontstane ruimte te gaan invullen.
Doris Lessing weet dit heel duidelijk te maken en hoe ouder ik word, hoe mooier ik dit boek vind.
Ik ben gisteren in deze roman begonnen, het spreekt me erg aan. Wat ik goed vind aan het boek is dat het tot nu toe in tegenstelling tot wat een jaren 70 vrouwenboek kan zijn, niet als een aanklacht overkomt.
Het hoofdpersonage doet wat ze doet
zelf en is zich ook bewust van de oorzaken en gevolgen met betrekking tot haar eigen rol. Ik had tot mijn schande nog nooit iets gelezen van Lessing en des te meer van French. Ik moet zeggen dat ik Lessing veel vriendelijker vind overkomen qua toon zònder aan realiteit in te boeten. Zie in die zin ook deze (van Wikipedia geplukte) uitspraak van Lessing:
Wat de feministen van mij willen is iets dat zij niet hebben onderzocht, want het is religieus. Zij willen dat ik getuigenis afleg. Wat ze mij het liefste zouden willen horen zeggen is: 'Ha, mijn zusters, ik sta zij aan zij met jullie in je strijd richting de gouden dagenraad waar al die beestachtige kerels er niet meer zullen zijn.' Willen zij echt dat mensen overgesimplificeerde uitspraken doen over mannen en vrouwen? Jazeker, dat willen ze. Ik betreur het ten zeerste, dat ik tot deze slotsom moest komen.