Royal Assassin - Robin Hobb (1996)

Knappe aan deze boeken vond ik dat de meeste gebeurtenissen niet zomaar plaatsvonden en dat er zomaar oplossingen waren, maar dat er goed overnagedacht is!

Vond ik ook. Het leek mij alsof er goed was nagedacht over het einde, en op welke manier hier het best naartoe kon worden gewerkt. De eerste twee boeken staan dan ook grotendeels ten dienste van dit derde, waarin alles mooi samenkomt. In de eerdere delen wordt ruimte gelaten voor karakterontwikkeling (de grote aandacht hieraan laat hoge graad van identificatie toe met de personages, voor fantasy toch), randinformatie en uitwerken van intriges en conflicten. Om een schaakmetafoor te gebruiken: de stukken zijn vakkundig opgesteld en laten een krachtig einspel toe in het derde boek.

Dit in scherp contrast met bijvoorbeeld prutser Robert Jordan, die weliswaar goed begint in zijn serie 'The wheel of time', maar daarna de boel vakkundig om zeep helpt, omdat hij totaal niet weet waar hij naartoe wil met zijn verhaal.

Hmmm, bovenstaande post hoorde dus eigenlijk thuis bij het derde boek (Assassin's Quest) .

In alle opzichten een waardig vervolg op het eerste deel, waarin we de politieke situatie in Buckkeep leerden kennen en hoe FitzChivalry zich daarin moest manoeuvreren. De kracht van Robin Hobb is hoe zij zo ontzettend goed de karakters weet te profileren. De grootste verrassing in dit deel is hoe de man- en vrouw-verhoudingen in het kasteel worden weergegeven door het karakter van Kettricken. Zij weet als bijrol toch de nodige aandacht op te eisen in het verloop van de verhaallijn. Ook mooi is hoe de schrijfster de kwetsbaarheid van haar karakters weet te benadrukken. Mijn grootste bezwaar tegen fantasy is dat het vaak draait om die ene held met dat ene magische zwaardje die die ene schurk moet verslaan. In de wereld van Robin Hobb zijn er alleen gewone stervelingen die dingen kwijtraken in hun hang naar idealisme, loyaliteit en heldhaftigheid.

Ook een groot verschil is dat Robert Jordan niet weet te doseren. Dat spreekt me ook aan in Robin Hobb; ze neemt drie boeken en zet daarin een verhaal neer. Finito! Perfect voor de lezer. Wel de epische grootsheid van een trilogie, maar compact en behapbaar. Bij Jordan blijft de verhaallijn maar doorsudderen en worden hoofd- en bijzaken door elkaar gemieterd. Ik blijf zijn boeken baanbrekend vinden, maar het is gewoon teveel van het goede.

Interessantere materie dan het eerste deel, dat meer voelde als een beginnetje. Ook al duurt het ook in dit deel weer eeuwenlang tussen de politieke intriges door voordat het écht spannend wordt. Meerdere malen het boek weggelegd, maar het laatste kwart van het boek leest als een regelrechte pageturner.

Het fijne van het boek is dat er niet veel poeha bij komt kijken. Lekker een goed vs slecht verhaal (die Regaal haalt echt de bloed onder m'n nagels vandaan zeg, grrrrrr) zonder inmenging van al te veel tovenarij en mythische wezens. De nadruk ligt meer op kruidenbrouwsels en bijgeloof, zodat je bijna vergeet dat het fantasy is.

Benieuwd naar het slotstuk, alhoewel ik een sterk voorgevoel heb dat er wel wat mythische hulp komt in de vorm van de Ouderlingen. Hopelijk wint Hobb een originaliteitsprijs!