Shadow Ticket - Thomas Pynchon (2025)
Engels
Detective
304 pagina's
Eerste druk: Penguin Press,
New York (Verenigde Staten)
De VS ten tijde van de grote depressie. Hicks McTaggart, een voormalige stakingsbreker die privédetective is geworden, denkt eindelijk baanzekerheid te hebben gevonden – totdat hij op pad wordt gestuurd voor wat een routinezaak zou moeten zijn: het opsporen en terugbrengen van de erfgename van een Wisconsinse kaasfortuin, die opeens de behoefte had om op avontuur te gaan. Voor hij het weet zit hij op een trans-Atlantische lijnboot en belandt uiteindelijk in Hongarije – een land zonder kustlijn, met een taal die van een andere planeet lijkt te komen, en met genoeg gebak om elke agent met vervroegd pensioen te sturen – en natuurlijk geen spoor van de weggelopen erfgename die hij eigenlijk zou moeten achtervolgen.
Broese had Shadow Ticket afgelopen vrijdag al op voorraad, en dus kon ik hem vlak voor het weekend al meepikken en (grotendeels) dit weekend uitlezen. Wat makkelijk gaat want Shadow Ticket is niet alleen relatief kort met zijn 292 pagina’s, maar ook nog eens heel toegankelijk - duidelijk Pynchon’s meest toegankelijke werk.
Verwacht hier dan ook geen opmerkelijk proza - wel hoofdstukken die kort en to-the-point zijn, een overzichtelijk aantal personages dat je goed kunt bijhouden, en een opvallend rechtlijnig plot (maar laten we wel wezen, het draait niet echt om het plot). Ideaal dus voor instappers - ik verwacht dat eenieder die met Pynchon wil beginnen nu niet meer Lot 49 neemt, maar dit boek.
Want tegelijkertijd kent Shadow Ticket nog wel een hoop van Pynchon’s kenmerken en is daarmee goed representatief voor waar hij zo bekend om is geworden: kleurrijke personages, vermakelijke dialogen, een licht absurdistische sfeer (dit had wel wat sterker gemogen - Pynchon slaat soms even een zijweggetje in maar gaat al snel weer verder op de hoofdlijn van het verhaal), jolige liedjes, een detective die een speelbal is van (kaas)criminelen, en hoe verder het boek vordert, hoe meer ‘Pynchon’ het aan gaat voelen.
De jaren ‘30 setting tijdens de drooglegging (Al Capone komt ook nog even voorbij) en pre-WO2 Europa zijn dan ook perfecte Pynchon settings en het zet meteen een fijne film noir sfeer neer. Echt een tijdsbeeld dat passend is voor zijn - mogelijk - laatste roman.
Ik heb me er dan ook prima mee vermaakt, maar het is wel Pynchon-light. Mocht dit echt zijn laatste boek blijken, dan is het een aangenaam toetje, voorzien van zijn greatest hits.