Settembre Nero - Sandro Veronesi (2024)
Alternatieve titel: Zwarte September
Italiaans
Sociaal / Psychologisch
304 pagina's
Eerste druk: La Nave di Teseo,
Milaan (Italië)
De twaalfjarige Gigio Bellandi ontdekt in de zomer van 1972 aan de noordwestkust van Toscane muziek, boeken en liefde, maar zijn onschuld wordt bruut verstoord door een tragische gebeurtenis. Rond Gigio vermengen slachtoffers en daders zich als personages: zijn vader, zijn moeder, zijn moedige zusje, en de twee die het meest van belang zijn voor zijn plotse bloei: zijn mysterieuze oom Giotti, en Astel Raimondi, het meisje met vlechtjes voor wie hij liefde koestert. En een halve eeuw later overdenkt Gigio zijn leven.
Zo vergaat het ook Gigio. Veronesi zoemt in op zijn kleine geluk (en grote ongeluk) om een veel groter drama tevoorschijn te laten komen. Dat doet hij meesterlijk. Zo voelde ik uiteraard al wel dat er iets aan de hand moest zijn met die vader (we zijn tenslotte in Italië), maar toch was het pas enkele zinnen voor de fatale zin valt ('die man was ik'), dat het mij net als bij Gigio begon te dagen. Superknap gedaan. Ontroerend en onthutsend.
Het helpt natuurlijk dat ik maar enkele jaren jonger ben dan Gigio en de Olympische Spelen in Müncehn herinner ik me ook nog heel geod (in flarden weliswaar en met andere details uiteraard, de USA basketbalmannen die zich genaaid voelden en hun zilveren medaille weigerden, o.a.).
Na Il Colibri en Kalme Chaos, al het derde boek van Veronesi dat me echt kon bekoren. Boeken vol (beschaafde) mensen waar je ondanks (of net dankzij) hun onvolmaaktheden toch van kan houden, waar je van WIL houden. Zeer humaan.