We Zijn Misschien Niet Alleen: Ufo's Toen en Nu - Taede A. Smedes (2022)

Een teveel aan fantasie of wellicht een gebrek aan fantasie

In ‘We zijn misschien niet alleen. Ufo’s toen en nu’ beschrijft auteur Taede A.Smedes (TAS) bij aanvang waarom hij zich ondanks waarschuwingen op het heikele terrein van ufo’s waagt. Onder meer omdat ufo’s de laatste jaren wereldwijd in toennemende mate in het nieuws komen. De Amerikaanse overheid heeft aangegeven ze serieus te nemen, maar in Nederland zou grote onwetenheid over dit onderwerp bestaan.
Ook maakt de auteur voor het eerst zijn eigen waarneming kenbaar wat, bekent hij, best kwetsbaar voelt.

Het boek is voornamelijk op de waarnemingen in VS georiënteerd en slechts enkele kleine gedeelten op Nederland of andere delen in de wereld.
Net als in een ander werk van TAS inventariseert hij de geschiedenis van het ufo fenomeen, waarbij een meer en mindere kleurrijke lijst van waarnemingen tot aan mensen die aangeven buitenaardse wezens te hebben gezien en/of contact hebben gehad. Hoewel deze beschrijvingen heel anders zijn dan die van TAS wordt de diversiteit van de waarnemingen heel duidelijk, het maakt voor mij ook de kwetsbaarheid duidelijk over ‘ufo’ gekkies. O.m. kan het verklaren waarom het in een taboesfeer is gekomen, in 1969 heeft de Amerikaanse luchtmacht met het Condon rapport (in het openbaar) besloten alle interesse in het ufo fenomeen te laten varen.
Eerlijk gezegd kan ik me tot halverwege pagina 80 wel iets erbij voorstellen, zijn bepaalde waarnemingen een ver van mijn bed show.

Tot onthullingen in New York Times in 2017 werd door het Pentagon volgehouden dat ufo’s geen zaak zijn van Amerikaanse defensie.
Het wordt voor mij interessant wanneer naar buiten komt dat het Pentagon wel belang toont en waarom ofwel door welke waarnemingen. Dit keer wordt ridiculisering weggelaten in de pers, ook in Nederland. TAS duidt hoe het Pentagon rapport geïnterpreteerd kan worden. Eerlijk gezegd viel ik er bijna van in slaap.

TAS besluit zijn boek met uitzicht op een zee van onwetenheid met onder meer geïnventariseerde hypothesen en speculaties en de noodzaak van een open geest. Sommige hypothesen zijn wederom verder van mijn bed. Vind ik het daarom een slecht boek? Nee, maar ik moet me wel steeds voor ogen houden dat het inventarisaties van ideeën zijn niet noodzakelijk ideeën van TAS. Misschien daarom wel vind ik dit een treffend citaat uit een boek over ufo’s en wetenschap: Het probleem is niet zozeer van natuurkundige of kosmologische aard maar filosofische aard. Het heeft ook niet zozeer te maken met een teveel aan fantasie, zoals sceptici vaak beweren, maar ironisch genoeg duidt het wellicht op een gebrek daaraan.

Vanwege mijn moeite met het lezen van sommige gedeelten, ofwel slaapverwekkend ofwel bij vlagen het beroep op mijn wankele inleving:

2,5*

Wie het boek open slaat ziet gelijk een jeugdfoto van Taede Smedes. Staand op een sinaasappelkissie, turend door de speelgoed telescoop naar de (?) maan. De eerste 2 hoofdstukken gaan vooral over Smedes zelf en zijn fascinatie voor de kosmos en ufo’s.

Hoofdstuk 3 gaat over de schimmige wereld van de ufo’s, die overal ter wereld worden gesignaleerd, zelfs in Papua. Smedes stipt het bekende verhaal van Roswell (New Mexico, VS) maar heel kort aan, ervan uitgaande dat de meeste lezers daar wel boeken over hebben gelezen. (in mijn geval klopt dat).
Er blijft nog genoeg over en ik heb de verhalen met interesse gelezen. Een verhaal vindt plaats in Brazilië waar een dokter een vreemde stralingsziekte bij een cliënt Villas Boas constateert. Villas had tot die tijd gezwegen, maar vertelt dat hij ontvoerd werd door wezens uit een vliegend object dat was geland, hij had zelfs gedwongen seks met een vrouwelijk wezen. De dokter gelooft Villas op diens woord. Waar komt die straling anders vandaan? Nog veel meer verhalen, leuk om te lezen, maar je kunt het als belangstellende leek slechts voor kennisgeving aannemen. Daar blijft het bij.

De Amerikaanse defensie heeft de meest geavanceerde apparaten om vreemde van buitenaf binnendringende uap’s te meten. (Zo worden ufo’s in hedendaags Amerikaans genoemd ; UAP staat voor unidentified aerial phenomenon) In 2004 was daar het Nimitz incident. Pas in 2017 en daarop volgende jaren verschijnen hierover artikelen in the New York Times. Lacherig wordt daar allang niet meer over gedaan.

Het vierde hoofdstuk gaat over het Pentagon rapport. Slaapverwekkend? Plotseling was ik klaar wakker toen het over brokstukken van ufo’s ging. Een journalist Ross Coulthart schreef over dit onderwerp een interessant boek, getiteld In Plain Sight. Een noot (nr.59) verwijst naar een bijzondere ervaring van Diana Walsh Pasulka, resulterend in America cosmic. Beide boeken gaan over buitenaardse metamaterialen. Helaas (nog) niet in het Nederlands vertaald.

Het laatste deel heeft als titel : Uitzicht op de zee van onwetendheid. Ook Smedes komt niet verder. Hij noemt de ervaringen van Amerikaanse piloten een serieuze mogelijkheid als bewijs voor het bestaan van ufo’s. Ook de sigaarvormige ‘Oumuamua uit 2017 roept de nodige vragen op. Het onderwerp laat Taede Smedes niet los. Twee jaar na dit boek verschijnt van zijn hand De ufo’s van Gorredijk. Ook een aanrader voor mensen die geÏnteresseerd zijn.

Interessant boek. 4.5 sterren.