Gaat over Eiji Myake, een twintigjarige Japanner die zijn vredige eilandje voor de Japanse kust verlaat om naar futuristisch Tokio te gaan om op zoek te gaan naar zijn vader. Een succesvolle yup die hem al na verwekking gesmeerd is en hem (en zijn tweelingzusje) bij zijn alcoholistische en gestoorde moeder achter liet. Die de tweeling op haar beurt weer achter had gelaten bij haar moeder “omdat zij ook wel wat beters te doen dan voor twee babys te zorgen”.
Ik moest er (net als vorig jaar bij ‘Jacob de Zoet’) eerst even in komen, maar toen dat één keer gebeurd was bleek het een erg te gek boek. Eiji’s trip door Tokio voert hem langs een hele stoet rare types en vreemde gebeurtenissen. Hij komt in contact met de Yakuza die er wel heel erg bizarre en vooral wrede gewoontes op na houden, werkt op het station bij “gevonden voorwerpen” en later bij een Pizzeria waar hij ook een stel flinke weirdo’s als collega’s en leidinggevende heeft. Hij huurt een kamer boven een videotheek waar zijn Tokiose gezelschap in eerste instantie uit een vastgelijmde kakkerlak en een kat bestaat. Maar gaandeweg ontmoet Eiji wat mensen die het soms goed en soms slecht met hem voor hebben.
Een koortsachtige trip door het futuristische robot Tokio wordt doorsneden met dagdromerijen en videospelletjes en zijpaden in de vorm van een (kort) filmverhaal, een door een oud vrouwtje geschreven bizarre fabel en door het dagboek van zijn grootvader. Dat stamt uit 1944. Zijn opa is een kamikaze piloot in een torpedoboot en beschrijft de aanloop naar het zichzelf en (hopelijk) een deel van de Amerikaanse vloot opblazen. Een bijzonder mooi geschreven toevoeging die overigens maar in één van de 8 delen waaruit het boek bestaat voorkomt. En niet stoort bij het afdwalen van de hoofdlijn in het verhaal. Na een ietwat vaag (maar bij nader inzien wel mooi bedacht en geschreven) begin is #9dream een mooi snel en spannend en soms tamelijk bizar verhaal. De stand in de Goede David Mitchell boeken-Slechte David Mitchell boeken is daarmee 2-1 en ik ga dit jaar dan ook vast nog wel een DM boek lezen.
David Mitchell heeft een tijdje in Japan gewoond en #9Dream lijkt enigszins geïnspireerd door het werk van Haruki Murakami. Werkelijkheid, droomwereld en fantasie lopen bij beide schrijvers door elkaar. Niks mis mee allemaal, want ook Murakami lees ik graag. Er staat trouwens ook een verwijzing in naar Murakami, de hoofdpersoon leest een bij ‘gevonden voorwerpen’ terecht gekomen boek van Murakami. Een andere overeenkomst is dat het boek vernoemd is naar een John Lennon nummer, waar Murakami dan weer een boek vernoemde naar een Beatles song (Norwegian Wood).
Waar ik CloudAtlas een (te) gekunsteld bij wijlen wat saai boek vond en ik "Jacob de Zoet" geweldig vond is Dream#9 een prachtboek, Net wat minder dan Jacob de Zoet, veel te gekker dan Cloud Atlas.