Morgen Zien We Wel Weer - Simon Carmiggelt (1967)

Onbekommerdheid is het thema van deze bundel. Nu was Carmiggelt, niet in de laatste plaats door zijn oorlogservaringen, niet echt een onbekommerd mens. Hij had een drankprobleem en nog wat problemen meer. Dat hij zes keer per week een 'Kronkel' wist te leveren voor zijn Parool, kan een teken zijn van schrijfdwang, maar net zo goed van bloed dat kruipt waar het niet gaan kan. Carmiggelt wist van doorzetten. De in deze bundel verzamelde columns geven een prachtig beeld van het veranderende Amsterdam, in de roes van de beatmuziek en de veranderende moraal in die jaren. Carmiggelt wandelt daar tussendoor, een café bezoekend en zijn dagelijkse rondje makend langs het Rijksmuseum. De conversaties die hij quasi toevallig opvangt zijn altijd weer heerlijke brandstof voor zijn schrijfsels waarin humor en melancholie de hoofdrol spelen.

Een bundel trouwens, die als vele andere, als Salamander-pocket succesvol werd herdrukt tot begin jaren negentig. Sindsdien wordt weinig werk van de grote schrijver nog opnieuw uitgegeven, zoals het ook Godfried Bomans verging.