menu

Nooit Meer Slapen - Willem Frederik Hermans (1966)

mijn stem
4,10 (480)
480 stemmen

Nederlands
Psychologisch

256 pagina's
Eerste druk: De Bezige Bij, Amsterdam (Nederland)

De jonge geoloog Alfred Issendorf neemt samen met de drie Noren Arne, Qvigstad en Mikkelsen deel aan een geologische expeditie waarmee hij meteorieten hoopt te vinden in Finnmark, een onherbergzaam gebied dat zo noordelijk gelegen is dat 's zomers de zon niet ondergaat. Issendorf is ambitieus: hij hoopt dat hem op deze reis iets groots te wachten staat.

zoeken in:
avatar van mjk87
5,0
Geweldig boek van Hermans, een absolute topper.
Wat opvalt is dat aan het eind het lijkt of je heel veel hebt gelezen, dat er heel veel is gebeurd, en heel veel behandeld. Maar alles is zo kort en bondig beschreven dat het boek in een dag uit is. Heel knap.
Hermans laat het lijken of je zelf in de Finnmark bent, en alle muggen om je heen voelt, Zoals Platoon dat ook geweldig liet zijn. De ellende, de angst en vertwijfeling van Alfred zijn van het hoogste niveau. Je voelt het zelf, je leeft mee en elk lichtpuntje is een grote bron van hoop en geluk.
Ook mooie natuurbeschrijvingen (sowieso van heel Noorwegen), waarin duidelijk wordt dat als fysisch geograaf die zeer bekend is voor Hermans zelf. Ook de beschrijving van het licht, de zon die maar niet ondergaat, is zeer drukkend. Zeker als je ook weleens films hebt gezien (Beide films Insomnia) waarin dat ook een hoofdzaak is. Niet kunnen slapen, nooit meer slapen, wat nog veel meer betekent dan het niet kunnen indompelen is de perfecte titel.
Het mooiste is echter het einde. Na alle wanhoop komt hij dan toch achter de gedachten van Arne over hem. Hij blijkt zich om veel, zo niet alles, om niets druk te hebben gemaakt. Dit alles vertelt door een jong meisje, de hoop, de toekomst. Dit zo puur, zo mooi, die omhelzing en zoen van haar, absolute schoonheid zo aan het eind.
5*


steve schreef:
Ben hem nog eens aan het herlezen en deze passage was ook weer briljant :

Alfred heeft zonet een paar muggen doodgeslagen

Arne houdt op met snurken. Ik kijk naar hem om. Ook hij heeft zijn ogen open.
- Misschien worden we er in het hiernamaals zwaar voor gestraft, zegt hij.
-Of ze ons hier nog niet genoeg straffen. Wat een schepping die erop ingericht is dat miljarden wezens er alleen in leven kunnen blijven door andere wezens bloed uit te zuigen. Ik heb dorst.

even later...

-Niet zelden denk ik aan de mogelijkheid dat de mensen er wat hun rang in de schepping betreft, totaal verkeerde denkbeelden op na houden. Staat er niet geschreven : de eersten zullen de laatsten zijn?
Mogelijk worden we in het hiernamaals ontvangen door een leger van muggen die daar de functie van minister uitoefenen. En op een hoge troon zit, scepter in de hand, het mond-en klauwzeervirus dat de baas over alles blijkt te zijn.



Ik vind deze citaten typische voorbeelden van de belegen humor van Hermans. Het is mij een raadsel waarom iemand hierom zou moeten lachen.

Hermans maakt er met dit boek een groot spektakel van. Al op de eerste pagina worden we geconfronteerd met de meest wonderlijke wezens. Ik beeld me voor hoe Hermans achter zijn bureau, helemaal content met zichzelf, deze blinden met anderhalve vinger bedenkt. Dat hij zulke gekkigheden nodig heeft om zijn verhaal sjeu te geven, vind ik gratuit. Wanneer hij vervolgens zijn hoofdpersoon laat eten en dat in pure ernst beschrijft met: "Het is een mooi restaurant. Geweest." weet ik dat dit boek voor andere mensen geschreven is.

avatar van Pythia
5,0
Bart schreef:

Ik vind deze citaten typische voorbeelden van de belegen humor van Hermans. Het is mij een raadsel waarom iemand hierom zou moeten lachen.

Hermans maakt er met dit boek een groot spektakel van. Al op de eerste pagina worden we geconfronteerd met de meest wonderlijke wezens. Ik beeld me voor hoe Hermans achter zijn bureau, helemaal content met zichzelf, deze blinden met anderhalve vinger bedenkt. Dat hij zulke gekkigheden nodig heeft om zijn verhaal sjeu te geven, vind ik gratuit. Wanneer hij vervolgens zijn hoofdpersoon laat eten en dat in pure ernst beschrijft met: "Het is een mooi restaurant. Geweest."

Bart schreef:
weet ik dat dit boek voor andere mensen geschreven is.

Dat denk ik ook

avatar van Zelva
Nodeloos bericht even verwijderd.

dhgveldhuizen
Bart schreef:


Ik vind deze citaten typische voorbeelden van de belegen humor van Hermans. Het is mij een raadsel waarom iemand hierom zou moeten lachen.

Hermans maakt er met dit boek een groot spektakel van. Al op de eerste pagina worden we geconfronteerd met de meest wonderlijke wezens. Ik beeld me voor hoe Hermans achter zijn bureau, helemaal content met zichzelf, deze blinden met anderhalve vinger bedenkt. Dat hij zulke gekkigheden nodig heeft om zijn verhaal sjeu te geven, vind ik gratuit. Wanneer hij vervolgens zijn hoofdpersoon laat eten en dat in pure ernst beschrijft met: "Het is een mooi restaurant. Geweest." weet ik dat dit boek voor andere mensen geschreven is.


Ik denk dat het genie van Hermans 'm júist in het excentrieke van zijn personages en hun teksten/handelingen zit. Bovendien is uw 'in pure ernst' natuurlijk een interpretatie. Ik geloof dan ook niet dat Hermans (dit is ook een interpretatie, maar nu mijn eigen) dit soort 'gekkigheden', zoals u het omschrijft, daadwerkelijk nodig heeft om het verhaal sjeu te geven. Het verhaal is er in mijn optiek één over emoties, teksten en handelingen die de mensheid volkomen eigen zijn. Wat overigens niet wil zeggen dat alle personages ook daadwerkelijk bestaan; het gaat erom of het overtuigt of niet.

Het boek is zeer goed, de filosofische gesprekken zijn intressant, de ietwat pessimistische hoofdpersoon fascinerend, de humor (vliegen, de god van einstein) af en toe zeer geestig, maar god oh god wat wordt het boek me bijna volledig om zeep geholpen door één passage. Hier is het opeens (volstrekt uit het niets, en eenmalig) voor onze hermans noodzakelijk om toe te lichten waarom hij een wetenschappelijke term gebruikt, simpelweg om dat het niet beter beschreven kan worden, en er daarom geen beter alternatief is, zoals er volgens hem ook alleen maar matige cowboyromannetjes worden geschreven. Waarom in vredesnaam? Het hele boek is vanuit de ik-persoon geschreven, en dan opeens vanuit de schrijver zelf een zeikerig drammerig niet grappig zuiver pessimistisch, niet in voetnoot staande, kutcommentaar. Bah

4,5
Een boeiende roman over een wetenschappelijke survivaltocht, maar vooral een roman over een vader en een zoon. Een zoon die wordt aangejaagd om zijn vader te overtreffen. In plaats van fluitist te worden trekt hij, onsportieve boekengeleerde, de wildernis is. Terwijl zijn vader, in de woorden van de moeder, 'slachtoffer van de wetenschap' is geworden, zal hij, de zoon, grootse ontdekkingen doen! Ach, wat schrijnend, die passage waarin hij dan, tot op het bot ontheemd en uitgeput, vaststelt dat zijn vader misschien diens expeditie waarin hij verongelukte misschien alleen maar getraineerd en gefrustreerd heeft - net als hij, omdat ze niet uit het goede hout gesneden zijn.
Een meesterwerkje, dit boek, dat ik in één ruk uitgelezen heb. Geweldig, zoals Hermans ons in de Noorse bergen naar een beklemmende climax leidt. Het was genieten.

avatar van HankMoody
2,5
Aardig.

Ben nooit geïnteresseerd geweest in geologie en bij het onderwerp alleen al kan ik beginnen met gapen. Ik dacht dat dit boek mij niet zal gaan behagen door dit onderwerp maar het was een aardig verhaal. Vooral het begin vind ik goed met nog een aantal grappige momenten. Het beste vind ik hoe Hermans de slapeloosheid en omgeving beschrijft met constant die muggen en vliegen. Ik was bijna om mezelf heen aan het slaan om die beesten weg te jagen. De paranoïde gedachten van Alfred waren leuk en herkenbaar om te lezen.
Qvigstad zijn theorieën waren voornamelijk ook erg leuk om aan te horen. Voor de rest sprak de stijl van het boek mij niet heel erg aan en vind het ook een beetje oubollig beschreven.
Het geheel was niet boeiend genoeg voor mij.

2.5

avatar van -R-
0,5
-R-
Een reisverhaal/wetenschappelijke tocht dat mij niet echt heeft weten te bekoren. Weliswaar enkele komische stukjes, interessante gedachtegangen en mooie natuurbeschrijvingen, maar daar houd het dan ook mee op. Tot het vervelendst toe word men erop gewezen dat de overlast van muggen gigantisch is, dat het verschil tussen dag en nacht moeilijk te onderscheiden is aangezien de zon blijft schijnen, een insomnia effect als gevolg...
Met wat doorzettingsvermogen heb ik me door het boek weten te slepen, de neiging om het voortijdig weg te leggen was groot.

Al met al kan ik geen hogere waardering geven dan een halve ster.

avatar van Aazhyd
4,5
-R- schreef:
Een reisverhaal/wetenschappelijke tocht


Ik krijg sterk de indruk dat je helemaal niets van het boek hebt begrepen.

avatar van JeffreyvdK
Noem me slap, maar het verhaal kon me na honderd pagina's nog steeds niet interesseren. Ik heb het opgegeven. Deze komt nog wel!

Als iemand me nog even kan overtuigen om hem wèl uit te lezen: graag!

avatar van mjk87
5,0
Euhm, er komt een lief Laps meisje in voor nog. Misschien dat dat je helpt.

Maar serieus, als je de eerste 100 pagina's niets vond, dan de rest ook niet. En de uiteindelijke pay-off zal niet zo overkomen. Laten liggen dus.

avatar van HankMoody
2,5
Dit boek komt wel laat op gang maar als er voor jou tot nu toe helemaal niks aanspreekt dan kun moet je inderdaad niet verder lezen.

avatar van Edelachtbare
3,5
JeffreyvdK schreef:
Deze komt nog wel![/i]

Precies! Gewoon een paar jaar laten liggen. En andere boeken lezen. Ik heb Nooit meer slapen op de middelbare school moeten lezen, en vond het toen een vreselijk saai boek. Om nog maar te zwijgen van alle motto's, thema's en driedubbele lagen die ik er van mijn docent uit moest halen. Hierdoor werd het één van de boeken waardoor ik jaren geen literatuur heb aangeraakt. Maar onlangs heb ik hem herlezen. En toen bleek het eigenlijk een heel aardig boek te zijn, dat ik in één ruk heb uitgelezen! Mooie sfeer vooral. De thematiek vind ik aardig, maar wat oppervlakkig, het raakt me nog steeds niet echt. Maar zo zie je maar, het kan verkeren.

3,5
Fenomenaal, zoals Alfred overmatig probeert te verklaren waarom hij continu de volle wind van voren krijgt:
"Nummedal moet vergeten geweest zijn dat ik zou komen (...) [E]n Hvalbiff wist mijn adres niet, kon mij dus niet waarschuwen. (...) Oftedahl tenslotte, Oftedahl had er helemaal niets mee te maken. (...) Ik heb niet het recht hem iets te verwijten, hij is heel vriendelijk geweest... voor zover mij bekend..."

En wat denken jullie: werd de (onverklaarde) afwijking van het kompas van Alfred misschien veroorzaakt door een meteoriet die hij ironisch genoeg ook nog over het hoofd ziet? Het zou zo mooi zijn...

Desalniettemin kan ik me niet vinden in de vermeende geweldigheid van het boek: ja, het is bijkans komisch, en ja, de geologie is een weinig besproken onderwerp in literatuur. Maar toch... De karakters veranderen nauwelijks en de scenes met de Amerikaanse vrouw (bijvoorbeeld) voegen mijns inziens ook niet zoveel toe.. 3.5*

avatar van stefan dias
4,5
Haveaniceday schreef:

Desalniettemin kan ik me niet vinden in de vermeende geweldigheid van het boek: ja, het is bijkans komisch, en ja, de geologie is een weinig besproken onderwerp in literatuur. Maar toch... De karakters veranderen nauwelijks en de scenes met de Amerikaanse vrouw (bijvoorbeeld) voegen mijns inziens ook niet zoveel toe.. 3.5*


Het boek speelt toch heel mooi met het verschil tussen realiteit en perceptie. De kracht van het boek is dat we de ware toedracht nooit te zien krijgen. Gaan we mee in de paranoia of relativeren we het allemaal? Mooie vragen die, meer dan de meeste andere boeken, wat zelfreflectie teweeg brengt.

ruben
Bij het lezen van dit boek moest ik aan een passage van Schopenhauer denken:

"Ons leven is van microscopische aard: het is een ondeelbaar punt, dat wij sterk vergroot waarnemen, uit elkaar getrokken door de beide lenzen ruimte en tijd. De tijd is een constructie in onze hersenen om het volstrekt nietige bestaan van de dingen en van ons zelf door middel van de duur een schijn van realiteit te geven."

3,5
Ik ben er niet zo gecharmeerd van. Het waarom daarvan is moeilijk onder woorden te brengen, omdat dit boek 'objectief' gezien juist wel aan mijn smaak van literatuur voldoet. Een wat donker wereldbeeld, hier en daar een overdenking over de interactie tussen mensen, twijfels over observaties en het al dan niet kenbaar zijn van de werkelijkheid.

En toch wist Nooit meer slapen niet echt te boeien. Omdat de schrijfstijl me niet ligt? Mogelijk, maar die wat botte zinnetjes van Hermans passen natuurlijk wel goed bij de inhoud. Omdat geologie me niet interesseert? Mogelijk, maar dat is toch hoogstens een dekmantel, de roman draait meer om de psychologie van Alfred dan om waar hij precies mee bezig is. Misschien was ik gewoon niet in de stemming voor deze roman? Mogelijk, maar daar kan ik me meestal wel overheen zetten.

Ik weet het gewoon niet, en daarom maar een stem die balanceert tussen gevoel en verstand: een 3,5.

Namsaap
Voor het eerst gelezen voor mijn boekenlijst, 22 jaar gelden. Toen al gegrepen door dit boek. ijdens mijn vakantie maar eens opnieuw gelezen. Het blijft een fantastisch verhaal.

avatar van Noverca
4,0
Nooit Meer Slapen is mijn tweede W.F. Hermans, na Tranen der Acacia's en opnieuw vind ik het een goed boek. Wat mij vooral opviel, was de manier waarop beschreven werd hoe de hoofdpersoon Alfred keek naar de mens; een onbeduidend wezen dat even op de aarde rondwandelt, maar na zijn dood in veel gevallen al gauw vergeten wordt, niets meer dan een spil in de cirkel van het leven. Nu is dat zelf niet zo'n baanbrekend beeld natuurlijk - zo kijk ik er ook min of meer tegenaan - maar met name de wijze waarop Hermans de paranoïde Alfred laat vertellen over de nietigheid van de mens kon mij zeer bekoren.

Verder vond ik het boek redelijk veel (zwarte) aansprekende humor bevatten en enkele observaties waren herkenbaar, wat het eveneens zeer aardig om te lezen maakte. Voorbeeld? Alfred vindt het opmerkelijk dat mensen alleen naar elkaar wuiven als ze op een andere manier vervoerd worden; zeer treffend als je het mij vraagt. Ook de dialogen met Qvigstad vond ik leuk. Als laatste waren er veel herhaaldelijk terugkomende motieven die de tocht, die toch al heel filmisch beschreven is voor mijn gevoel, nog een stuk zwaarder maakten.

Ik ben dus overwegend eigenlijk heel positief, maar één aspect miste ik eigenlijk: gevoel. Ik werd meegenomen in het onderzoek en de tocht door het Noorden van Noorwegen, maar niet door Alfred.

Misschien oud nieuws, maar ik zie net dat Nooit Meer Slapen (waarschijnlijk) volgend jaar zal verschijnen als film: http://www.debezigebij.nl/web/Nieuws/Artikelpagina/Verfilming-Nooit-meer-slapen.htm

4,0
Een ambivalent gevoel beklijft bij mij na het lezen van dit boek. Het begint zeer veelbelovend, wordt halverwege bijkans saai, veert dan ontzettend op, lijkt briljant te eindigen, maar dat wordt op het laatste moment toch voorkomen door nog wat onnodige scènes. Wat me het meest stoorde (om maar eens negatief te beginnen) zijn veel van de gesprekken tussen de vier mannen die me onecht, gekunsteld overkwamen, quasi-intellectueel en ondanks het gewicht oppervlakkig doordat het blijft bij losse flodders die niet echt beproefd worden. Het filosoferen gaat Hermans beter af door middel van situaties met bijbehorende gedachten in plaats van door van die socratische dialogen.
Wat deze roman sterk maakt zijn de innerlijke ontwikkelingen bij Alfred in combinatie met de onwerkelijke situaties waarin hij verzeild raakt. Met als valse noot de scènes met de Amerikaanse dame waarvan het punt me volledig ontgaat. De omschrijvingen van de natuur, de doeltreffendheid van Hermans' pen überhaupt en het - mijns inziens - bizarre karakter van Alfred maken het boek absoluut het lezen waard. Paradoxaal genoeg is dit boek tegelijkertijd een bevestiging dat Nederlandse literatuur niet echt aan mij besteed is. Dit doordat de kwaal die me stoort aan Hermans (die irritante zelfvoldane 'intellectuele' dialogen) me ook al eerder heeft dwarsgezeten bij Mülisch. Misschien mist de Nederlandse auteur de bescheidenheid en zelfspot om grotere waarheden te pennen zonder belerend of elitair over te komen, zoals Rus dat doorgaans wel heeft. Enfin, dat is een zijspoor en ik moet oppassen zelf niet arrogant over te komen; zoveel heb ik immers nog helemaal niet gelezen . Mooi boek dus, zeker als je wel van Nederlandse literatuur houdt!

avatar van JJ_D
3,5
Willem Frederik Hermans? Als die naam valt, wordt het onmiddellijk een paar seconden stil. Zo'n eerbiedwaardige stilte, je weet wel. Vervolgens heeft men het over een geraffineerd stilist – de Nabokov van de Nederlandstalige letteren? – en een meesterverteller. Proef op de som: is ‘Nooit meer slapen’ daar een illustratie van?

Nou, vertellen kan Hermans in ieder geval. Via de roman kruipt de lezer in het hoofd van een neurotisch hoofdpersonage dat om de verkeerde redenen met de verkeerde voorbereiding aan een verkeerde onderneming begint. Alles staat in het teken van zijn honger naar succes, waardoor hij stekeblind blijft voor de veelvuldige schoonheid van zijn excursie. De landschappen, het menselijk contact met wat eigenlijk prachtige mensen zijn, de roes van de ontbering, …: allemaal beoordeelt Alfred het in het aanschijn van het resultaat. Hij schat het proces niet naar waarde, en net daarin ligt bij voorbaat zijn falen besloten.

Met groot vakmanschap dringt Hermans de lezer het claustrofobische wereldbeeld van zijn hoofdpersonage op. Gaandeweg manifesteren zich in de taal ook neurotische trekken. Die wordt meer benepen, haar vervreemding van wat vermoedelijk werkelijk is beangstigd. Gevolg is dat je ‘Nooit meer slapen’ in een mum van tijd uit hebt. Omdat Hermans weet hoe hij spanning met mondjesmaat moet opbouwen, hoe hij die moet vasthouden en hoe hij die tenslotte op de spits kan drijven.

Toch gooien enkele minder goed uitgewerkte en voorspelbare verhaalelementen wat roet in het eten. De rol van de professoren blijft bijvoorbeeld onduidelijk. En in plaats van Alfred onbewust getuige te laten zijn van het natuurwonder waar hij naar op zoek was – ook hier blijft hij uiteraard blind voor! – had de schrijver kunnen kiezen voor een scherpere ethische veroordeling. De dwaling van deze jongeman schuilt immers in zijn ambitie – een ambitie die hem misschien nu reeds verbindt met het schijnheilige ras der professoren? Inhoudelijk had Hermans die parallel misschien kunnen fileren?

Goed…graag gelezen? Jazeker! Absoluut! Maar een boek van uitzonderlijke kwaliteit, een roman die de lezer de ogen opent? Eigenlijk niet – daarvoor zijn de “filosofische” franjes te basaal, de inzichten te schaars, de probleemstelling die ten grondslag ligt aan de vertelling te duidelijk. Tenslotte, een groot stilist? Misschien, want Hermans heeft inderdaad geen woord teveel op papier gezet. Wat ik van een groot stilist verwacht is echter taal die dwingt tot stilstand, taal die naar zichzelf verwijst, naar haar eigen wonderlijke pracht, taal van een ongelofelijke intensiteit. Die heb ik hier gemist: de plot vraagt om een bezwerende stijl, 'Nooit meer slapen' heeft die ook, maar het is taal in functie van spanning, geen taal in functie van taal (lees: in functie van de ontroering die taal teweeg kan brengen).

Wat allemaal niet wegneemt dat ‘Nooit meer slapen’ erg genietbaar is. Mij lijkt het echter vooral een boek om adolescenten voor het lezen te winnen. Daar is niets mis mee, maar het mag wat mij betreft ook meer zijn. Meer? Meer abstractie. En: minder concrete handeling. Ziedaar...de sleutel tot een interessanter boek?

3,5*

avatar van dutch2.0
4,0
JJ_D schreef:
Tenslotte, een groot stilist? Misschien, want Hermans heeft inderdaad geen woord teveel op papier gezet. Wat ik van een groot stilist verwacht is echter taal die dwingt tot stilstand, taal die naar zichzelf verwijst, naar haar eigen wonderlijke pracht, taal van een ongelofelijke intensiteit. Die heb ik hier gemist: de plot vraagt om een bezwerende stijl, 'Nooit meer slapen' heeft die ook, maar het is taal in functie van spanning, geen taal in functie van taal (lees: in functie van de ontroering die taal teweeg kan brengen).

Wat allemaal niet wegneemt dat ‘Nooit meer slapen’ erg genietbaar is. Mij lijkt het echter vooral een boek om adolescenten voor het lezen te winnen. Daar is niets mis mee, maar het mag wat mij betreft ook meer zijn. Meer? Meer abstractie. En: minder concrete handeling. Ziedaar...de sleutel tot een interessanter boek?

Fijn stuk dat je daar hebt geschreven! In mijn geval klopt het nog ook: Hermans was de schrijver die me (eind jaren 70) aan de literatuur kreeg. In mijn geval ging het om De tranen der acacia's, wat nog steeds mijn favoriete Hermansboek is.

Wat de taal betreft geef ik je gelijk. Functioneel, zonder dat de stijl echt iets toevoegt, zonder dat de taal een eigen universum schept of alleen haar eigen schoonheid dient. Naar mijn idee zijn er ook weinig Nederlandse schrijvers die dat wel doen. Een van de weinig die dat naar mijn idee prima heeft gedaan is Nescio. Ook minimaal qua stijl, maar toch ook betoverend. Ook een kort verhaal als Blokken (Borderwijk) heeft dat bezwerende. Maar verder kan ik er niet zo gek veel verzinnen.

avatar van JJ_D
3,5
dutch2.0 schreef:
(quote)


Wat de taal betreft geef ik je gelijk. Functioneel, zonder dat de stijl echt iets toevoegt, zonder dat de taal een eigen universum schept of alleen haar eigen schoonheid dient. Naar mijn idee zijn er ook weinig Nederlandse schrijvers die dat wel doen. Een van de weinig die dat naar mijn idee prima heeft gedaan is Nescio. Ook minimaal qua stijl, maar toch ook betoverend. Ook een kort verhaal als Blokken (Borderwijk) heeft dat bezwerende. Maar verder kan ik er niet zo gek veel verzinnen.

Nou, interessante tips, dank je! Waar taal een eigen universum wordt, daar denk ik in ons taalgebied nog aan twee zeer recente boeken, met name 'Monte Carlo' van Peter Terrin en 'De spiegelingen' van Erwin Mortier. Of de stukken van Bernard Dewulf, die talig ook van een enorme intensiteit kunnen zijn. Kortom, misschien moeten we het onder de levenden zoeken?

avatar van dutch2.0
4,0
JJ_D schreef:
Nou, interessante tips, dank je! Waar taal een eigen universum wordt, daar denk ik in ons taalgebied nog aan twee zeer recente boeken, met name 'Monte Carlo' van Peter Terrin en 'De spiegelingen' van Erwin Mortier. Of de stukken van Bernard Dewulf, die talig ook van een enorme intensiteit kunnen zijn. Kortom, misschien moeten we het onder de levenden zoeken?
Dank voor de tips. Van Mortier ken ik het debuut 'Marcel'. Mooi geschreven, maar het verhaal boeide me niet erg. Terrin is inmiddels genoteerd.

4,0
Kan iemand mij vertellen wat het nut is van die lege pagina's is, die wel genummerd zijn? Het is mij tot op heden een raadsel.

...stilte...
Kan iemand mij vertellen wat het nut is van die lege pagina's is, die wel genummerd zijn? Het is mij tot op heden een raadsel.


Leegte is nutteloos...gelukkig!

avatar van Donkerwoud
memorable schreef:
Kan iemand mij vertellen wat het nut is van die lege pagina's is, die wel genummerd zijn? Het is mij tot op heden een raadsel.


Willem Frederik Hermans wilde heel graag kleurplaten in zijn roman hebben, maar zijn uitgever (De Bezige Bij) zag niet zo het nut van bijvoorbeeld hippo's met een hoelahoep in een literair werk. Als een gulden middenweg hebben ze de betreffende pagina's maar leeg gelaten...(het is waar, echt waar!)

avatar van Lalage
5,0
Donkerwoud schreef:
(quote)


Willem Frederik Hermans wilde heel graag kleurplaten in zijn roman hebben, maar zijn uitgever (De Bezige Bij) zag niet zo het nut van bijvoorbeeld hippo's met een hoelahoep in een literair werk. Als een gulden middenweg hebben ze de betreffende pagina's maar leeg gelaten...(het is waar, echt waar!)

Geniaal Ik ben dit boek nu aan het herlezen en vind het weer ontzettend goed.

avatar van Lalage
5,0
Ook bij deze tweede lezing vind ik dit weer een briljant boek.

Nooit meer slapen – Willem Frederik Hermans | Lalagè leest - lalageleest.wordpress.com

4,0
Als je mij vraagt zijn er drie belangrijke stadia in de geschiedenis van de mens.
In het eerste kende hij zijn eigen spiegelbeeld niet, evenmin als een dier dat kent. (...) Tweede stadium: Narcissus ontdekt het spiegelbeeld. Niet Prometheus die het vuur ontdekte is de grootste geleerde van de Oudheid, maar Narcissus. Voor het eerst ziet 'ik' zich 'zelf'. (...) Het derde stadium begint met de uitvinding van de fotografie. Hoe dikwijls gebeurt het dat er een pasfoto van ons gemaakt wordt waarvan wij evenveel houden als van ons spiegelbeeld? Hoogst zelden! Voordien, als iemand zijn portret liet schilderen en het beviel hem niet, kon hij de schuld aan de schilder geven. Maar de camera, weten wij, kan niet liegen. (...) Dat is het derde stadium: het voordien vrij zeldzame twijfelen aan zichzelf, laait op tot radeloosheid.
De psychologie komt tot bloei.[


Ik quote dit hier omdat het een monument is dat moet worden geconserveerd, bejubeld en verafgood. Een van de meest schrikbarend intelligente en inzichtelijke frases die mij ooit ten deel zijn gevallen. Wat een grootmeester, die Hermans, die onverbiddelijk boven bijna vrijwel de gehele rest van de Nederlandse letteren uittorent en 'het onweer dat hij in de Nederlandse literatuur heeft ontketend nog altijd laat nadonderen', om met een zekere recensent te spreken.

Gast
geplaatst: vandaag om 08:31 uur

geplaatst: vandaag om 08:31 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.