Wake - Elizabeth Knox (2013)

Zo jammer als een veelbelovende roman uiteindelijk enorm tegenvalt. Met 14 personages en een mysterieuze vreemdeling heeft 'Wake' (2013) een prima opzet voor groepsdynamiek en psychologische spanningen. In het eerste deel houdt Elizabeth Knox de spanning vast door zoveel verschillende personages in dezelfde crisissituatie te werpen. Er gebeurt van alles als een soort schilderij van Jeroen Bosch: een massaslachting van mensen die zichzelf en elkaar ernstige schade toebrengen, terwijl de overblijvers nauwelijks kunnen bevatten wat er op hun pad komt. Maar na die denderende openingspassage neemt 'Wake' (2013) gas terug als het havenplaatsje Kahukura inmiddels vol ligt met lijken en de overlevenden de draad moeten oppakken. Uit dramatisch oogpunt is die geïsoleerde Nieuw-Zeelandse setting goed gevonden, zoals hoe de overlevenden proberen om betekenis te vinden in deze chaos. Maar het probleem ontstaat wanneer de verschuivende perspectieven elkaar niet écht op een bevredigende manier raken. Er gebeuren dingen. Er gebeuren ergens anders andere dingen. Soms gaat er iemand weg van de groep of ontstaat er enige frictie. Soms gaat er zelfs iemand dood. Het helpt ook niet dat 'Wake' (2013) meer bezig is met ridicule verklaringen voor de aanwezigheid van het onzichtbare monster dan met spannende situaties.

Ik kreeg 't niet in mijn recensie gepropt, maar de opzet rond het onzichtbare monster deed me wat denken aan een kruising tussen Maori-mythologie met Alien versus Predator.