Tout le Bleu du Ciel - Mélissa Da Costa (2019)

Mooie, intense roman met vele verrassende wendingen, waarin overigens uiteindelijk niet Emile, maar Joanne de show steelt.
Enige minpuntje is het net iets te overdreven benoemen van het louterend effect van zo'n roadtrip.

Ik ben begonnen in ‘Al het blauw van de hemel en las een recensie waarbij ik dacht … oef dat had ik beter niet kunnen doen bijvoorbeeld zou het boek ‘teveel citaten van die stomme Paolo Coelho’ bevatten.
Ik ben benieuwd of dit klopt want de stijl van Mélissa da Costa vind in heel prettig en verrassend.

Ik ben zwaar in de minderheid met de 3* die ik dit alom gewaardeerde boek geef.
Het ligt niet aan de schrijfkwaliteiten van Mélissa da Costa, schrijven kan ze. Het ligt al helemaal niet aan het thema van dit verhaal. Het ligt niet aan de personages, hoewel ik Emile in het begin van dit boek een onvolwassen jongeman vind die, het kan niet anders, (gelukkig) een groei zal doormaken. Inderdaad, uiteindelijk steelt Joanne de show.

Mijn bezwaren zijn meer inhoudelijk naast irritaties. Onder andere irritaties wat betreft het aanvankelijke gedrag van Emile tijdens het begin van de reis, zijn ontzettend uitgesponnen rouw om zijn ex, een hoogst onuitstaanbaar type wat mij betreft. Bijvoorbeeld omdat ze een trouwerij van Emiles beste vriend expres verpest. Of Emile zelf die het tijdens het begin van de reis nodig vindt uitgerekend in de camper seks te hebben met een andere vrouw dan Joanne terwijl Joanne op kleine afstand er bij ligt. Is die knul wel lekker? De symptomen van jong alzheimer zijn dan nog niet heel nadrukkelijk aanwezig. Op sommige stukken vind ik het verhaal veel te langdradig. Hiernaast vind ik het enerzijds erg lang duren voordat duidelijk wordt wat er met Joanne aan de hand is. Tegelijkertijd is mij anderzijds wanneer dit aan de orde komt heel snel duidelijk dat ‘Tom Bleu’ Joannes zoontje zal zijn, waarschijnlijk overleden is en autisme heeft. Ik vind het prima als iemand geraakt wordt door bepaalde citaten, maar allengs werden dat teveel citaten, twee keer voor mij misplaatst: daar waar het gaat over het sterven van Joannes zoontje en het sterven van Emile. Mooi beschreven, echter wat mij betreft verstoren de toegevoegde citaten het kwetsbaar beschrevene. De tekst had het beslist niet nodig.
Als Joanne uitlegt dat mindfulness (naast juist beschreven onderdelen) onder andere automatisch gebeurt klopt dit natuurlijk niet.
Zoals Timmus aangeeft, het louterende effect van de reis ligt er tot slot te dik bovenop.

Het is dat Mélissa da Costa zoals ik als eerst aangaf op zich kan schrijven dat het me gelukt is dit boek ‘toch maar’ uit te lezen. Ik wilde uiteindelijk wel weten hoe dit zou aflopen