Un Lugar Soleado para Gente Sombría - Mariana Enríquez (2024)
Alternatieve titels: Een Zonnige Plek voor Sombere Mensen | Narrativas Hispánicas #735
Spaans
Verhalenbundel
Griezel
229 pagina's
Eerste druk: Anagrama,
Barcelona (Spanje)
‘Een Zonnige Plek voor Sombere Mensen’ betreft een bundel van twaalf horrorverhalen. In één van de verhalen houdt een vrouw de geesten die rondzwerven in een buitenwijk van Buenos Aires op afstand; onder hen die van haar moeder die stierf aan een pijnlijke ziekte, die van enkele tieners die op straat werden vermoord, die van een dief die midden in een overval werd betrapt en die van een jongen die op de vlucht was voor een uitdrukkelijke ontvoering. In een ander verhaal huurt een stel een huis voor een vakantie in een stad, die inwoners verliest sinds de trein niet meer langsrijdt. Ze bezoeken de tentoonstelling van de verontrustende doeken van een lokale kunstenaar in het verlaten station, maar het echt angstaanjagende is de ontmoeting met de maker van die schilderijen. In een ander kort verhaal worden vrijwilligers van een NGO die voedsel uitdeelt in marginale buurten achtervolgd door kinderen met angstaanjagende zwarte ogen. In weer een ander verhaal wordt een journalist, die het verhaal onderzoekt van een meisje dat verdween uit een hotel in Los Angeles en van wie de griezelige beelden zich over het internet verspreidden, uiteindelijk geconfronteerd met een andere legende van de stad...
We krijgen dit jaar nog een nieuwe verhalenbundel van Enriquez in Engelse vertaling! Met de geweldige titel A Sunny Place for Shady People. We kunnen hem 26 september verwachten. Ik verheug mij, want haar eerdere verhalenbundels waren prachtig.
Hm. Ik ga eens op zoek naar boeken van deze schrijfster. Ben altijd wel te porren voor magisch-realisme.
Haar beste is wat mij betreft Ons Deel van de Nacht (tevens haar enige in het Nederlands of Engels vertaalde roman), maar haar twee verhalenbundels (bovenstaande nog niet meegerekend) zijn beiden even goed en een goede introductie op haar werk.
Erg genoten van deze bundel met magisch-realistische verhalen. Mariana Enríquez weet namelijk effectief het plezier van genreliteratuur te combineren met pakkende literaire symboliek. Een soort gotische sprookjes met een zelfbewustzijn naar moderne technologie en sociaal-maatschappelijke problematiek. Speels en toch betekenisvol. Zo verwijst het titelverhaal 'Een Zonnige Plek Voor Sombere Mensen' (2024) naar de fascinatie richting Eliza Lam, die om onverklaarbare redenen verdronk in een waterbassin op het dak van het Cecil Hotel. Wat zegt het over de moderne mediacultuur dat deze zaak zoveel aandacht krijgt van complotdenkers, spiritisten en internet sleuths? En waarom leeft het tragische verhaal van dat ene meisje meer dan de grootschalige verslavingsproblematiek die net zo goed rond het hotel plaatsvindt?
Qua stijl en feministische thematiek doet Mariana Enríquez me wat denken aan de Braziliaanse auteur Clarice Lispector. De literatuur als vehikel om vrouwen hun stem terug te geven middels postmoderne spielerei als genrevermenging en associatieve connecties. In haar verhalen creëert Mariana Enríquez vervreemdende werelden met volstrekt eigen spelregels, maar waarin het fantastische raakt aan de pijn van de actualiteit. Soms absurdistisch en ongrijpbaar. Soms luchtig en speels. Soms confronteert Enríquez de lezer met de zwaarte van traumatische ervaringen en lichamelijk verval. Maar haar verhalen gaan in de kern vrijwel altijd over de horror van het vrouw-zijn als individualiteit en eigen verlangens afgestraft worden. Schadelijke maatschappelijke overtuigingen kunnen immers altijd in een nieuwe vorm opduiken om op eigen manieren te onderdrukken.