We Moeten Praten - Jan van Mersbergen (2023)
Nederlands
Psychologisch
159 pagina's
Eerste druk: Cossee,
Amsterdam (Nederland)
Als de driejarige Koen met zijn vaders mobieltje speelt en het apparaat overgaat, strijkt hij onwillekeurig over het groene icoontje. De stem van zijn moeder klinkt. In de veronderstelling dat ze Koen's vader aan de lijn heeft zegt ze dat ze moeten praten. Dat is niet goed. En ja, ze staat al op het vliegveld terug naar haar geboorteland. Koen en zijn vader blijven alleen achter. Als dit is wat er van praten komt, denkt Koen, dan houd ik voortaan mijn mond. Acht jaar later zit Koen in groep zeven en praat nog steeds erg weinig. Wanneer het Koen’s tijd is voor een spreekbeurt zegt hij dat die over ‘alles’ gaat en vertelt over zijn moeder, over het getreiter van zijn klasgenootjes, over zijn vader die hem al die moeilijke woorden heeft geleerd en over ‘opa’, de man van de moestuin om de hoek, die Koen als enige echt begrijpt.
Die recensie begint met:
Aan ideeën heeft Van Mersbergen nooit gebrek. Sinds 2011 publiceerde hij bijna jaarlijks een roman. Hij varieert per boek in vorm en stijl, bijvoorbeeld door een dier als verteller in te zetten (De ruiter, 2017) of door iets onwaarschijnlijks als een geldschat in een meertje centraal te stellen (De onverwachte rijkdom van Altena, 2019). Vaak slaagt hij in zijn opzet, maar in deze nieuwe roman vergaloppeert hij zich.
Nu heeft Van Mersbergen op zijn site ook reviews staan van de media (maar ook gebruikers op bijvoorbeeld scholieren.com) We moeten praten – reacties | Jan van Mersbergen - janvanmersbergen.nl
Ik dacht, even kijken of hij aandurft de NRC-recensie te noemen. Ja hoor, en wel het volgende:
Enorm geestig om dan precies dit stukje te pakken. Er was ooit zo'n stripje van Dirk-Jan waarin de figuur Bert een boek schreef en de vernietigende recensie (in die strip) zei 'puur slecht' waarna op het boek stond 'puur'. Echt, als de satire wordt ingehaald...