Jagbyeol Insahaji Maseyo - Han Kang (2021)
Alternatieve titels: Ik Zeg geen Vaarwel | 작별하지 않는다
mijn stem
7 stemmen
Koreaans
Psychologisch / Historisch
332 pagina's
Eerste druk: Munhak Dongnae,
Seoel (Zuid-Korea)
Romanschrijver Gyeong-ha reist op verzoek van haar vriendin In-seon – die door een ongeluk in het ziekenhuis terecht is gekomen – naar Jeju-eiland om zich over haar vogel te ontfermen die alleen thuis is achtergebleven. Het eiland, van 1948 tot 1954 het toneel van een burgeropstand die tienduizenden het leven kostte, wordt op dat moment geteisterd door een zware sneeuwstorm. Als Gyeong-ha eindelijk aankomt bij het huis van In-seon wordt zij geconfronteerd met het pijnlijke verleden van haar familie. De oom van In-seon wordt sinds het bloedbad vermist en haar moeder, Jeong-sim, wijdt sindsdien haar leven aan het terugvinden van haar vermiste broer. Ze reist het hele land door en weigert te accepteren dat ze haar broer wellicht nooit meer zal zien.
2
geplaatst: 28 oktober 2024, 12:53 uur
Het sneeuwt.
Op mijn voorhoofd, mijn wangen.
Mijn neus, mijn bovenlip.
Koud voelt het niet.
De vederlichte materie,
een penseelstreek.
Is mijn huid bevroren?
Ligt er sneeuw op mijn gezicht, als op een dode?
Toch voelen mijn wimpers nog warm. Alleen de sneeuwvlokken die eraan kleven zijn koud. Zodra ze smelten, stromen ijzige waterdruppels mijn ogen in.
Op mijn voorhoofd, mijn wangen.
Mijn neus, mijn bovenlip.
Koud voelt het niet.
De vederlichte materie,
een penseelstreek.
Is mijn huid bevroren?
Ligt er sneeuw op mijn gezicht, als op een dode?
Toch voelen mijn wimpers nog warm. Alleen de sneeuwvlokken die eraan kleven zijn koud. Zodra ze smelten, stromen ijzige waterdruppels mijn ogen in.
2
geplaatst: 28 oktober 2024, 18:28 uur
Het is geweldig natuurlijk, deze toekenning. Het is een grote dag in de geschiedenis van de Koreaanse literatuur, eerste Nobelprijswinnaar. En het is totaal verdiend, ik vind haar weergaloos.
Een artikel van vertaler Mattho Mandersloot:
Athenaeum Boekhandel | Over de poëtische, fragmentarische taal van Han Kang, door Mattho Mandersloot
Een artikel van vertaler Mattho Mandersloot:
Athenaeum Boekhandel | Over de poëtische, fragmentarische taal van Han Kang, door Mattho Mandersloot
3
geplaatst: 21 april, 20:25 uur
Met 'Ik zeg geen vaarwel' kon ik een stuk beter uit de voeten dan met 'De vegetariër'.
Met deze hoofdpersoon hield ik het makkelijk een boek lang uit en hield ik ruimte over om de mooie zinnen te waarderen.
Op de achterkant van het boek staat:
"Een roman over de bloederige opstand op Jeju-eiland, over de reis van dood naar leven, over veerkracht en pijn maar vooral ook over onvoorwaardelijke liefde en het besef dat liefde noch rouw ooit zullen eindigen."
Dat geeft de strekking goed weer.
De ontdekking van de geschiedenis van vele doden door de hoofdpersoon, loopt parallel aan de zoektocht naar de zin in haar eigen leven.
Met deze hoofdpersoon hield ik het makkelijk een boek lang uit en hield ik ruimte over om de mooie zinnen te waarderen.
Op de achterkant van het boek staat:
"Een roman over de bloederige opstand op Jeju-eiland, over de reis van dood naar leven, over veerkracht en pijn maar vooral ook over onvoorwaardelijke liefde en het besef dat liefde noch rouw ooit zullen eindigen."
Dat geeft de strekking goed weer.
De ontdekking van de geschiedenis van vele doden door de hoofdpersoon, loopt parallel aan de zoektocht naar de zin in haar eigen leven.
1
geplaatst: 23 april, 08:34 uur
Of hoe iemand van wie je houdt dicht bij je kan zijn zonder fysiek aanwezig te zijn
1
psyche (crew)
geplaatst: 1 juni, 16:17 uur
Naamloos schreef:
Het sneeuwt.
Op mijn voorhoofd, mijn wangen.
Mijn neus, mijn bovenlip.
Koud voelt het niet.
De vederlichte materie,
een penseelstreek.
Is mijn huid bevroren?
Ligt er sneeuw op mijn gezicht, als op een dode?
Toch voelen mijn wimpers nog warm. Alleen de sneeuwvlokken die eraan kleven zijn koud. Zodra ze smelten, stromen ijzige waterdruppels mijn ogen in.
Het sneeuwt.
Op mijn voorhoofd, mijn wangen.
Mijn neus, mijn bovenlip.
Koud voelt het niet.
De vederlichte materie,
een penseelstreek.
Is mijn huid bevroren?
Ligt er sneeuw op mijn gezicht, als op een dode?
Toch voelen mijn wimpers nog warm. Alleen de sneeuwvlokken die eraan kleven zijn koud. Zodra ze smelten, stromen ijzige waterdruppels mijn ogen in.
Eerlijk is eerlijk, het eerste hoofdstuk van Ik zeg geen vaarwel vond ik zeer deprimerend terwijl ik (gelukkig) niet naar depressies neig. Het is, vind ik, bijzonder knap dat Han Kang zò deze staat van zijn weet te verwoorden dat het bijna onder mijn huid gaat zitten… maar daarover meer zodra ik deze roman heb uitgelezen. Ik moest echt een knop omdraaien om door te lezen; het was het bericht van Pythia “… kon ik een stuk beter uit de voeten …” dat dit me lukte, ik krijg meer ‘lucht’ bij het volgende hoofdstuk.
Hoofdstuk 5 begint met de zinnen die Naamloos hier citeert. Deze treffende penseelstreek valt samen met de context van deze indringende geschiedenis. Wat ben ik blij dat het me lukte de knop om te draaien en dóor te lezen…
3
psyche (crew)
geplaatst: 7 juni, 16:02 uur
Gaan we nog dieper zinken?
‘Ik zeg geen vaarwel’ van Han Kang (HK) is dit jaar voor mij een tweede roman waarin sneeuw alom tegenwoordig is. Protagonist en schrijfster Gyeong-ha gaat in deze roman op verzoek van haar zieke vriendin Inseon naar het Jeju-eiland in ZuidKorea. Inseon woont daar, ze vraagt Gyeong-ha om voor haar vogel te zorgen. Het onder sneeuw bedekte en daardoor geïsoleerde eiland is niet zomaar een eiland. Er heeft zich ooit een bloederige opstand voorgedaan.
Het moge duidelijk zijn dat dit geen vrolijk boek is, bijna was ik in het eerste hoofdstuk afgehaakt door de nachtmerries die Gyeon-ha teisteren, gepaard gaand met suïcidaliteit, het telkens schrijven van ‘Vaarwel’ brieven. Ik werd plaatsvervangend bijna depressief terwijl ik hier persoonlijk niet mee bekend ben. Hoe diep moet of kan een auteur gaan om dit soort ervaringen bij een lezer tastbaar te maken?
Die diepte is, zeg ik na het lezen van de totale roman, voor ‘Ik zeg geen vaarwel’ zonder meer noodzakelijk en gelukkig kon ik net als Pythia vanaf hoofdstuk 2 beter uit de voeten met de tekst. Tegelijkertijd werd ik sluipend meegenomen in een surrealistische vertelling, een vertelling waar de schrijver Gyeong-ha en de fotografe en filmaker Inseon samensmelten. Ze waren jaren geleden overeengekomen aan een project te werken waarin delen uit de nachtmerries van Gyeong-ha centraal zouden staan.
“Vreemd hè, sneeuw?” mijmert Inseon op pagina 89. Sneeuw die op huid blijft liggen als een mens overleden is, sneeuw die smelt wanneer een lichaam nog levend is zoals de door Naamloos geciteerde regels treffend weergeven. Op het eiland vindt Gyeong-ha werk dat Inseon al voor het project verricht heeft; tegen de wens van Gyeong-ha is Inseon er aan begonnen. Gaandeweg valt het verhaal van Jeju-eiland samen met ervaringen van Geyong-ha. Door leidmotieven wordt in die zin duidelijk hoe noodzakelijk het eerste hoofdstuk was.
Geyong-ha denkt:
Ik wil het boek dicht laten. Ik geef de voorkeur aan onwetendheid. Niemand kan me dwingen het door te bladeren. Ik ben niet verplicht hierin mee te gaan. Toch sla ik met trillende handen het boek open… Gaan we nog dieper zinken? vraag ik me af
Met ‘Ik zeg geen vaarwel’ heeft HK bomen uit de nachtmerrie van Geyong-hu en de afgrijselijke gebeurtenissen op Jeju-eiland op schrift geplant. Gaat dit planten diep? Ja, voor dit verhaal, voor deze verbeelding is HK diep gegaan. Het beeld van doden en levenden is verankerd. Beelden waartoe mensen weer en weer toe in staat zijn. Wat daar de gevolgen van zijn. Het staat vast.
4,5*
* denotes required fields.
* denotes required fields.