Cocteau kende ik tot nog toe alleen van enkele door hem geregisseerde films .Literair blijkt hij ongeveer hetzelfde te brengen. Zijn kracht is een aanvankelijk realistische setting volledig te kantelen, waarna je in (zwart gerande) sprookjesachtige sferen, bol van de symboliek, terecht komt. Les Enfants Terribles speelt voornamelijk binnenshuis af, waar een broer en zus elkaar in een imaginair universum het leven zuur maken. Stilistisch tuigt Cocteau dat universum op met een overdaad aan beeldspraak:
Op de kamerschermen prijkten de uitgescheurde tijdschriftfoto’s van de rue Montmartre, als in de kleedkamer van een toneelspeler. Zoals een Chinees moeras, waar de lotusbloemen zich bij zonsopkomst openen met een onmetelijk geluid van kussen, zo lieten zij plotseling de gezichten van hun moordenaars en hun actrices ontluiken.
Dat de associaties alle kanten op schieten, is precies wat je mag verwachten van een roman die tot een hoogtepunt van het surrealisme gerekend wordt. Datzelfde geldt voor de Freudiaanse motieven die te pas en te onpas voorbij komen. Tegelijk maakt het de roman ook gedateerd; eerder een interessant product van het artistieke klimaat van de jaren 20 dan dat het vandaag de dag nog een heel relevante of pakkende roman is.