Tijdens de eerste jaren van mijn leven als student filosofie zat ik in een Platoleesgroep waar ik met heel veel plezier zo’n acht Socratische dialogen las (Socrates is vaak de wijze hoofdrolspeler, maar de ideeën die overgebracht worden zijn die van Plato), waaronder ook de Politeia, Plato’s meesterwerk. Nu zijn we nooit aan de Phaedo toegekomen (het jaartal in de titel is een ruwe schatting overigens), wat eigenlijk toch wel wat raar is. In deze dialoog gaat het namelijk over de laatste uren van Socrates, voordat hij de gifbeker leeg dronk – hij werd ter dood veroordeeld omdat hij niet de goden van de stad aanbad en omdat hij een slechte invloed had op de jeugd.
[...]
Vergeet niet dat Plato de eerste was die over alle vragen nadacht (en schreef) waar we tegenwoordig nog steeds over nadenken. Het is enorm boeiend en leerzaam om te lezen waar het ooit allemaal mee begon. De vorm (de dialoog waarbij iedereen de hele tijd volmondig instemt met wat Socrates zegt) en de ideeën komen anno nu nogal bevreemdend over, maar daar schuilt ook juist de charme in. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik verschrikkelijk genoten heb van deze tekst en dat deze er eigenhandig voor heeft gezorgd dat ik de komende tijd nog wat filosofische teksten ga doornemen (en bespreken).
Lees het volledige stuk