Gormenghast - Mervyn Peake (1950)

Dit is mijn lievelingsboek, tenminste, deel een en twee van de trilogie. het derde boek, titus alone, is geschreven door een zwaar zieke mervyn peake, wat duidelijk blijkt uit z'n schrijfstijl: onleesbaar en maniacaal.

het eerste boek, de bestemming, is al meesterlijk, maar het tweede, de beslissing, is zó ontzettend spannend, dat ik 'm de eerste keer in drie dagen uit had.

ik heb nog nooit iemand gesproken die 'm had gelezen en 'm niet geweldig vond, een absolute aanrader dus!!

Het blijft moeilijk om er doorheen te komen,maar dan heb je wel iets prachtigs gelezen! Wat me meteen opviel was dat de nadruk iets minder ligt op de melancholieke sfeer die in het kasteel hangt. We maken kennis met nieuwe vleugels en personages en die geven het enorme fort wat meer kleur.

In Titus Groan was het interessantste personage Steerpike, als je het kasteel zelf niet meerekent. In Gormenghast leef je minder mee met deze antagonist (Steerpike, dus) en meer met Titus, die langzaamaan volwassen wordt en een steeds grotere afkeer krijgt van de wereld waarin hij gedwongen wordt op te groeien.

Toch zijn er een boel subplots en bijfiguren wiens aanwezigheid ik niet helemaal snap. Nauwelijks hebben ze invloed op het plot. Mensen als de Professors, bijvoorbeeld. En die hele heisa om Irma Prunesquallor en Bellgrove. Misschien om aan te tonen hoeveel Lief & Leed er in het kasteel plaatsvindt? Ik vond het ook niet vervelend om te lezen, maar na een tijdje begon het wel eens te kriebelen omdat ik graag verder wilde lezen waarover het verhaal daadwerkelijk ging. Namelijk de volwassenwording van Titus en de machtsstrijd van Steerpike.

Het taalgebruik was soms weer zeer moeilijk, maar daardoor juist zo boeiend en mooi. Echt snel lezen kan ik niet, zeker niet bij dergelijke teksten, maar je zit er dan wel weer helemaal in, het moet gezegd.

Vijf punten. Ik heb nog een aantal andere dingen te lezen en dan komen Boy In Darkness en Titus Alone aan de beurt.

Nee, dit is helemaal niets. Door Titus Groan heb ik me ook al heen moeten worstelen en dit is zo mogelijk nog erger. Ik heb steeds het gevoel dat het na twee a drie regels lezen overgaat in een monotoon blablablablablablablablablablablablablabla etc.

Eigenlijk is dit niet zozeer een roman als wel een plaatjesboek in woorden.
0,5*

@Heinonlein, bij deze heb je iemand.

neenee, ik zei gespróken! dus totdat ik je ergens tegenkom blijft m'n stelling staan, hehe!

Maar wat bedoel je precies met 'n plaatjesboek in woorden? 't is nu niet bepaald 'n opdreunen van wat er te zien is!

Beide boeken (Titus Groan & Gormenghast) voelen niet aan als een roman met een plot, maar als een aaneenschakeling van plaatjes/schilderijen. Aan het beschrijvende/omschrijvende deel wordt zoveel aandacht besteed dat het verhaal ondergesneeuwd raakt.

Ik snap wat je bedoelt, maar dat is 'n kwestie van smaak denk ik. Het boek draait vooral om de sfeer in 't kasteel, en die is daardoor wel voelbaar vind ik. Als je 't boek leest is 't net alsof je 'n klein jongetje bent die zelf op avontuur uit is. Eigenlijk 'n avonturenboek voor volwassenen...

Dit is puur leesgenot. Schilderen met woorden. Hij is een kunstenaar zoals er maar weinig zijn. Nu ga ik vlug laatste deel lezen. Mooie sfeer en dit is een van mijn lievelingsboeken geworden. Jammer dat hij niet meer heeft kunnen schrijven. ik had graag meer van hem gelezen. Dikke pluim

oei, verwacht niet teveel van het derde deel...