The Abuse of Ashley Collins - Jon Athan (2017)

Prima boek, ik heb 'm praktisch in een ruk uitgelezen! De vergelijking met Jack Ketchum's The Girl Next Door is gauw gemaakt en Jon Athan zegt ook in zijn nawoord dat dit één van de inspiraties is geweest voor dit boek. Als je de twee naast elkaar zet zijn er zeker overeenkomsten in de methodes waarin Ashley haar misbruik en mishandeling moet doorstaan. En dan is er ook een jongetje dat wel aanvoelt dat het niet goed is wat hij doet of voelt maar toch een aandeel heeft in het leed van Ashley. Aan sadisme geen gebrek maar de haat die de drijfveer is voor alle mishandeling mist, althans voor mij, wel een beetje. Voor mij komt het meer over alsof de ouders hun dochter alleen maar zwaar irritant vinden, al zit er bij moeders wel iets diep geworteld. Het voelde meer oppervlakkig voor mij mede doordat er veel vaart zat in het verhaal en er van character development niet echt sprake is. Of misschien ben ik door The Girl Next Door wat afgestompt, dat kan natuurlijk ook. Al met al is het een heel prima boek en ik ben zeer nieuwsgierig naar de andere werken van Jon Athan.

Aardig.

Jon Athan was slechts 25 jaar toen hij dit boek schreef en laat daarmee zien op jonge leeftijd goed te weten welke kant hij op wil met zijn projecten. Veel geld zullen dit soort concepten niet hebben opgebracht, daarvoor lijkt het te veel op soortgelijk en/of bekender werk, maar het laat zonder twijfel zien dat een naam als Athan zich weinig aantrekt van grenzen.

Op die manier is The Abuse of Ashley Collins geregeld een tamelijk genadeloos boek met zeker in de tweede helft een aantal behoorlijk expliciete geweldsdelicten. De manier van schrijven is er puur op gericht om de lezer vermaakt te houden en houdt dan ook een hoog tempo aan, met genoeg absurde dialogen en handelingen om de concentratie op de pagina's te houden. Het vult elkaar effectief aan met oog op de combinatie tussen horror en drama.

Het jammerlijke is dat de personages niet echt van de grond willen komen. De ouders worden nogal clichématig neergezet en het kleine broertje voegt weinig richting toe aan het verhaal, waardoor zeker het psychologische aspect van het boek een nogal simpele indruk maakt. Ashley zelf komt aanzienlijk beter van de grond, al moet je als lezer zowat tot het einde van het boek wachten om dat overtuigend mee te kunnen maken.

Al bij al is het een makkelijk lezend boek dat brengt wat je ervan verwacht, maar Jon Athan richt zich duidelijk niet al te veel op kwaliteit en eerder op tempo. Een aantal spellingsfouten laten dat in ieder geval blijken, maar uiteindelijk was ik er snel doorheen. Met een totaal aantal van slechts 200 pagina's zal het een vlugge lezer niet veel langer dan een aantal dagen bezighouden.