The Eyes and the Impossible - Dave Eggers (2023)
Alternatieve titel: De Ogen en het Onmogelijke
Engels
Jeugdboek
Avontuur
256 pagina's
Eerste druk: Knopf,
New York (Verenigde Staten)
'De ogen en het onmogelijke' is een avontuur verteld vanuit het perspectief van een hond. Johannes is een bijzondere hond en woont in een groot park aan zee. Hij is de Ogen – hij ziet alles wat er in het park gebeurt en vertelt dat aan de Oudsten, de drie Bizons. Zijn vrienden – een zeemeeuw, een wasbeer, een eekhoorn en een pelikaan – helpen hem; zij zijn de Hulp-Ogen. Samen houden ze de mensen en de dieren in het park in de gaten, ze waarschuwen elkaar bij gevaar en ze zorgen ervoor dat iedereen in vrede samen kan leven. Maar er zijn veranderingen op komst. Er komen steeds meer mensen in het park, ook gevaarlijke. En er komen geiten – een hele boot vol. Zij vertellen Johannes iets waardoor alles anders wordt...
Voor het verhaal begint deelt Eggers de lezer nog even mee dat er in zijn boek absoluut geen dieren worden vermenselijkt, maar dat gebeurt dan toch haha.. Weliswaar een stuk minder dan een.. Beatrix Potter, maar aan antropomorfisme ontkom je niet. Alsof een hond een broodje kalkoen afslaat omdat hem dat wordt voorgehouden door een crimineel, of zich druk maakt of een mens wel of niet geïnfecteerd zal raken door een bijtwond.
Aardige woordgrapjes, 2 in totaal
: sinds dierenheugenis en hondvoerd in plaats van ontvoerd: de hondvoering deed me in de verte trouwens aan Stephen King denken.Voorzien van schitterende illustraties van telkens 2 pagina's groot, in breedbeeld dus, in kleur; klassieke landschapsdoeken van beroemde kunstschilders waaronder onze eigen Jacob van Ruisdael - Een waterval in een bos. ca. 1660 en Paul Joseph Constantin Gabriël - Landschap bij Abcoude, 1860-1870. De illustrator Shaw Harris heeft de hond Johannes (verteller en protagonist) aan de landschappen toegevoegd en de kunstwerken zelf intact gelaten. Héél mooi gedaan!
Tussendoor ook nog eens fraai gekleurde bladzijdes.
Het boek gaat over vriendschap en vrijheid, maar vooral ook over de oprukkende mens en de natuur die daaronder te lijden heeft, al is de kritiek op de mens mij weer net iets te soft en te voorzichtig en ligt de boodschap er af en toe weer 's metersdik bovenop; het saamhorigheidsgevoel, we zijn er allemaal voor elkaar en we helpen elkaar... In de scène bijvoorbeeld dat Johannes zich een paar dagen terugtrekt in zijn holle boom. Dan denk ik: laat die hond met rust, laat hem gewoon even alleen en depressief zijn. Wat is daar mis mee? Nee, we moeten allemaal vrolijk door het leven.
Die scheurkalenderspreuk op blz.161 had ook echt niet gehoeven: Elk welkdenkend wezen weet dat de hele dag met jezelf bezig zijn het ergste is wat je kunt doen. Als je zorgen hebt, moet je eerst aan de zorgen van anderen denken, daarin schuilt de bevrijding. Met andere woorden: vrijheid begint zodra we onszelf vergeten. Mijn hemel, kan het nog erger?
Maar het verhaal kent ook fraaie stukken en heeft een paar aandoenlijke personages (Sonja, Helene..).
Al met al een meeslepend dierenboek dat lekker las ondanks dit warme kloteweer.