Paddy Clarke Ha, Ha, Ha - Roddy Doyle (1993)

Het mooie van dit boek vind ik dat het geschreven is vanuit Paddy ,die te jong is om echt te begrijpen wat er precies om hem heen gebeurt, maar dat het voor de lezer desondanks helder is. Bovendien snap je waarom het voor Paddy zo verwarrend is.

Op de achterkant van mijn versie van Paddy Clarke Ha Ha Ha staat een quote uit de Sunday Telegraph:

Doyle is a virtuoso of timing and structure ... a brilliant mixture of the unsentimental and the heartbreaking.

Beter kan ik het niet omschrijven. Wat een schitterend geschreven verhaal van Doyle over Paddy, vertelt door Paddy. Paddy is een tienjarig Iers jongetje, woont samen met zijn vader, moeder, jongere broertje en twee jongere zusjes in Barrytown. Paddy vertelt over school, zijn vriendjes, de streken die ze uithalen, de buren en over het leven midden jaren zestig in een Iers stadje waar volop nieuwe huizen worden gebouwd. Hij vertelt ook over de steeds kleiner wordende speelruimte, de strenge schoolmeester Henno, over Kevin, zijn boezemvriend, Sinbad, het broertje dat hij 'haat', het jatten uit winkels, over de slager die hem en zijn vriendjes aan de hand van een poot van een geslacht dier laat zien wat er met hen gebeurt als ze zijn zaagsel blijven jatten, kortom over alles wat dit jochie meemaakt en bedenkt.

Maar vooral vertelt hij over zijn Ma en Da. Daar is Doyle op zijn best... dan is Paddy echt 'heartbreaking'. Geen tranentrekker, geen sentimentaliteit, maar Paddy raakt je. Recht in je hart.

Verschrikkelijk saai boek. Een hopeloos lange aaneenrijging van flauwe anekdotes. Vrij onsympathiek hoofdpersonage met een cliché-afloop. Na een tijd werkt zelfs dat trucje van Roddy Doyle's schrijfstijl, waarbij kinderen van de hak op de tak springen, niet meer. 1*

Ben ik het totaal niet mee eens. Het boek heb ik een aantal jaar geleden gelezen en het staat me nog steeds bij. Aan het lezen van dit boek heb ik zeker plezier beleefd. De moeite waard.

Dit is een moderne versie van Kees de Jongen in Dublin. Met alle charmes en zwakheden van dien.

Ik zou dit alleen al vanwege de titel niet lezen.

Jammer, want als aan het einde van iemands kinderjaren wordt gezongen "Sliep sliep Paddy Clarke", dan lijkt me dat wel iets speciaals.

wat een onzin zeg