I, the Divine - Rabih Alameddine (2001)

'I, the Divine' (2001) van Rabih Alameddine heeft een briljant postmodern uitgangspunt: de ik-vertelster (Sarah Nour El-Din) weet niet voorbij het eerste hoofdstuk van haar roman te komen. Het is geen vloeiend geheel met een afgerond plot en rechtlijnige karakterontwikkeling, maar een vastgelopen plaat waarin gebeurtenissen en personages steeds vanuit een iets ander perspectief worden beschouwd. Compleet met veranderingen in stijl, genre en vorm, met wisselingen in vertellersperspectief en met typografische foefjes. (Al klinkt het concept nu experimenteler dan het in de roman uitpakt, want Alameddine houdt duidelijk een psychologische lezing open.) Het resultaat is een tragikomische meta-roman over ontworteling, (oorlogs-) trauma, familiebanden en het narrativiseren van onbetrouwbare herinneringen. De literatuur als die ene plek waarin de chaotische werkelijkheid enige samenhang weet te krijgen, maar is dat werkelijk zo in het immer uitdijende spel van intertekstuele verwijzingen? Waar de auteur zijn/haar werkelijkheid vervormt met de subjectieve keuzes die gemaakt worden om 'de realiteit' mee te beschrijven?