I, the Divine - Rabih Alameddine (2001)

Interessant, prettig om te lezen 'ondanks' al die eerste hoofdstukken. Sarah groeit op in een druzische familie (Wikipedia: Druzen), dochter van een Amerikaanse vrouw en een Libanese man. De ouders van de man zien de vrouw niet echt zitten (understatement) en na hem drie dochters, maar geen zoon, te hebben geschonken moet zij plaats maken voor een andere vrouw. Sarah's moeder vertrekt naar Amerika en haar plek wordt ingenomen door jong boerenmeisje uit de bergen.
Het verschil tussen haar en de rest van de familie is groot. In Beiroet begint het te 'rommelen' en Sarah, dol op haar grootvader, die haar altijd trakteert op verhalen (met name over Sarah Bernhardt), laat weinig na om het haar stiefmoeder nog moeilijker te maken.

In de loop van het boek komen we meer en meer te weten over haar wederwaardigheden, maar ook over de karakters en ervaringen van de rest van de familie. En dat is nogal wat: verkrachting, moord, slachtoffers van de oorlog, zelfmoord, de enige zoon (Sarah's jongere halfbroer) blijkt een homo te zijn, reïncarnatie, enz.

Er komen ook twee (korte) hoofdstukken voor, geschreven in het frans..... maar voor degenen die dat niet helemaal beheersen, een geruststelling... het daaropvolgende hoofdstuk bevat de vertaling.... waar ik dus pas achterkwam nadat ik de eerste keer, een beetje moeizaam, het franse hoofdstuk had verwerkt .

'I, the Divine' (2001) van Rabih Alameddine heeft een briljant postmodern uitgangspunt: de ik-vertelster (Sarah Nour El-Din) weet niet voorbij het eerste hoofdstuk van haar roman te komen. Het is geen vloeiend geheel met een afgerond plot en rechtlijnige karakterontwikkeling, maar een vastgelopen plaat waarin gebeurtenissen en personages steeds vanuit een iets ander perspectief worden beschouwd. Compleet met veranderingen in stijl, genre en vorm, met wisselingen in vertellersperspectief en met typografische foefjes. (Al klinkt het concept nu experimenteler dan het in de roman uitpakt, want Alameddine houdt duidelijk een psychologische lezing open.) Het resultaat is een tragikomische meta-roman over ontworteling, (oorlogs-) trauma, familiebanden en het narrativiseren van onbetrouwbare herinneringen. De literatuur als die ene plek waarin de chaotische werkelijkheid enige samenhang weet te krijgen, maar is dat werkelijk zo in het immer uitdijende spel van intertekstuele verwijzingen? Waar de auteur zijn/haar werkelijkheid vervormt met de subjectieve keuzes die gemaakt worden om 'de realiteit' mee te beschrijven?