The Bone People - Keri Hulme (1984)

Originele, prettige schrijfstijl.
Fijn gebruik van de o.t.t., soms, voor mij onbegrijpelijk, verstoord door o.v.t.
Mooie beschrijving van de natuur op het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland. De cultuur van de Maori's krijgt ruim aandacht.
Het personage Kerewin blijkt bij nader onderzoek deels overeen te komen met de schrijfster zelf. Het verhaal lijkt me niet autobiografisch.
Het is een verhaal over verlies en eenzaamheid dat me zeker 500 bladzijden geboeid heeft.
Daarna wordt het een beetje zweverig en uiteindelijk spititueel met een onwaarschijnlijke eindsprint naar een eind-goed-al-goed-einde. Heerlijk voor wie daarvan houdt.

Man Booker Prize for Fiction 1985

Na bezinking wil ik aan het bovenstaande toevoegen dat het boek eigenlijk gaat over de diepe band die mensen met elkaar kunnen hebben ondanks tekortkomingen of anders-zijn.

Het is een dik boek met veel details, maar een aantal essentiële heftige scènes zijn juist erg vaag. Daardoor vind ik het niet allemaal zo goed te volgen, al begrijp ik wel waarom de schrijver deze stijlkeuze heeft gemaakt: het gaat om herinneringen van lang geleden en/of heel heftige gebeurtenissen die de personages liever verdringen. Er zijn mooie stukken bij, maar ook heel langdradige. En er wordt heel veel gedronken en gerookt. Op een gegeven moment heb ik een heel stuk erg vluchtig gelezen en daarmee leek ik niks echt te missen.
Hopelijk kom ik nog eens een boek tegen uit Nieuw-Zeeland dat me meer aanspreekt.

Lalage

Afl. 9 van Hier is ..... Adriaan van Dis
Interview met de auteur.