In mijn regelmatige bezoekjes aan de talrijke Selexyz, De Slegte en Van Stockum-winkels in mijn omstreken liep ik elke keer weer tegen deze The Enchantress of Florence aan. Het plot intrigeerde me, maar na wat onderzoek te doen las ik vrij veel negatieve recensies. Daarnaast sprak de naam Salman Rushdie me niet zo aan. Ik kende de man eigenlijk alleen van de beroemde fatwa die op hem uitgesproken was in verband met The Satanic Verses en had me nooit inhoudelijk in hem verdiept. Het was dan ook eigenlijk meer toeval dat ik dit boek laatst in de aanbieding zag liggen en toch impulsief besloot hem maar eens te proberen.
En het was eigenlijk wel wat ik ervan gehoopt en verwacht had, gezien het plot. Een fijne mengeling van een boeiende geschiedenisles en een sprookje. De mix was ook lang niet zo ongeloofwaardig als ik dacht, omdat veel elementen van sprookjes, zoals heksen, magie en wonderen, tot op zekere hoogte best wel in het tijdsbeeld van de renaissance thuishoren. Juist misschien wel door sommige surrealistische scenes leek alles vrij natuurlijk en logisch binnen de context van het verhaal.
De gedachtenkronkels van Akbar de Grote waren ook erg vermakelijk en interessant. Hij lijkt z'n tijd ver vooruit te zijn geweest in denkbeeld en ideologie.
De andere verhaallijn vond ik iets minder geslaagd, en vooral daarin kwam één van de knelpunten in Rushdie's schrijfstijl voor mij naar boven: hij heeft nogal de neiging heel veel namen te droppen, ze heel kort te introduceren, dan pagina's lang met rust te laten en vervolgens weer doodleuk in het verhaal te verweven. Normaal stel ik me er toch altijd wel op in om alle karakters die in een boek langskomen in me op te nemen en als het ware hun eigenschappen te construeren en hun connecties met elkaar gestructureerd bij te houden maar hier moest ik op een gegeven moment de knop omzetten, en ervoor kiezen om een groot deel van de namen gewoon te negeren en naast me neer te leggen.
Na deze 'gestaltwisseling' las het eigenlijk prima weg, en vond ik het ook wel mooi dat op het einde de cirkel rond word gemaakt en alle verhaallijnen aan elkaar worden geknoopt en definitief worden verklaard, want daar had ik eigenlijk niet meer op gerekend.