Machi to Sono Futashika na Kabe - Haruki Murakami (2023)

Een nieuwe Murakami van 1200 pagina's die in mijn vakantie uitkomt. Kan niet wachten.

De Nederlandse vertaling van deze dikke pil, mocht je daarop doelen, gaat naar alle waarschijnlijk helaas pas ergens in 2024 uitkomen. (Wanneer de Engelse uitkomt is ook nog onbekend.) Misschien weer in je vakantie!

Of je leest het in het Japans, dat kan ook!

Ah dat is wel even balen ! Maar goed dan wachten we maar een jaartje op de vertaling.

Een nieuwe Murakami van 1200 pagina's die in mijn vakantie uitkomt. Gelukkig ben ik al lang afgehaakt bij deze schrijver, zodat ik lekker andere dingen kan doen.

Heb je alle andere boeken van hem dan al gelezen?

Nee nog lang niet allemaal. Ben nu begonnen aan 1q84. Heb in ieder geval nog een jaar de tijd om meer werk te lezen, maar bij nieuw werk gaat het altijd wel even kriebelen. Eigenlijk is het kopen van een boek even leuk, om het vervolgens in de kast te laten staan.

Ik lees bovengemiddeld veel Japanse literatuur, maar de hype om Haruki Marukami heb ik nooit helemaal begrepen. Een nieuw werk dat 1200 pagina’s beslaat laat ik dan ook heerlijk links liggen.

Net 1300 pagina’s 1q84 uit. Nu wel even Murakami-moe.

Begin dit jaar las ik mijn 10de Murakami, De Opwindvogelkronieken, en ondanks dat ik probeer om in een niet te hoog tempo door zijn werk te gaan merkte ik dat ik inmiddels toch aardig op weg ben. Zodoende begon ik me tijdens het lezen af te vragen of Murakami het op deze leeftijd nog in zich zou hebben om met nog minimaal 1 epos van 800+ pagina's te komen. The City and its Uncertain Walls is dus precies waar ik op hoopte. Een intrigerende titel en een imponerende koninklijke boekcover, met die goud-wit tinten op strak zwart. De synopsis onthult ook al een verhaal om weer heerlijk in te kunnen verdwalen. Ik ben opgelucht, blij en nieuwsgierig

Mocht ik potentiële lezers hebben afgeschrikt door het ingevoerde, duizelingwekkende aantal pagina's van 1200; het lijkt nu op sommige sites te zijn bijgesteld naar ongeveer de helft!

1200 bladzijden is wellicht de Japanse versie. Zelf wacht ik ook maar op de Nederlandse vertaling, want m'n Japans is een beetje roestig.

Watashi mo shikashi Oranda-go-ban.

“I’m now in my mid-70s, and I don’t know how many more novels I can write, so I strongly felt that I must write this story with affection, and spend ample time to do so.”

Haruki Murakami’s latest novel is an expansion of a story he started over 40 years ago. ‹ Literary Hub - lithub.com

Dit werk komt op 24 mei 2024 bij Atlas Contact in een vertaling van Elbrich Fennema uit!

De stad en zijn onvaste muren - Atlas Contact : Atlas Contact - atlascontact.nl

Hopelijk ook beschikbaar in paperback…

35 Euro, prijzig.

dat is wel duur, ja! maar je kunt ook gewoon een oud boek van hem uit de bieb lenen

De hardcover is 35 euro.
Hij telt 640 p's.
Voor mij is het erg vervelend: ik doe een 100-boeken-uitdaging: 100 boeken lezen die ik heb en nog niet heb gelezen, voor ik een nieuwe koop. Vorige week heb ik al eens een uitzondering gemaakt voor Knife van Rushdie, maar ik wist dat ik die in het weekend kon uitkrijgen (telt maar 210 p's).
Maar deze?
Nou ja: dan maar wachten op de paperback.

100 boeken lezen voor je 1 nieuwe mag kopen?

En waarom is het boek al bestemd?

Inderdaad, ja.

Lastig.

Deze nieuwe Murakami trekt me wat minder dan Moord op Commendatore die ik echt fantastisch vond. Dus voorlopig geen haast om eraan te beginnen...

Moord op Commendatore vond ik ook een van de betere. Alles wat Murakami kan, komt daarin samen.

Murakami lezen voelt bijna steeds als iets vertrouwds, ook nu weer heeft het alle ingediënten waar hij steeds mee tovert.
Het was voor mij even het juiste boek op het juiste moment. Had nood aan iets met veel verbeeldingskracht, creatief en een hoekje af. Maar toch ook iets herkenbaar, zodat ik er makkelijk kon inrollen. Dus deze Murakami kwam voor mij op de juiste timing uit en prikkelde zoals ik hoopte. Was ook al minstens 5 jaar geleden dat ik nog iets van de man las.
Verdwalen in zijn werelden is ook iets wat ik graag niet te vaak doe. Ik wil het fris houden en speciaal. Zodat ik steeds opnieuw zelf inspiratie kan vinden en dat heeft dit boek voor mij wel gedaan.

Aan wat hopelijk het einde zal zijn van een enorme leesdip, kocht ik aan het begin van mijn zomervakantie de nieuwste Murakami. Een gekocht boek voelt net iets meer als een verplichting om uit te lezen en de laatste tijd heb ik veel boeken na enkele tientallen pagina's weggelegd. De Stad en zijn onvaste Muren bleek uiteindelijk het perfecte zomer- en heropstartboek te zijn.

Je kan kleine stukjes lezen en het boek even opzij leggen om over de inhoud na te denken. Murakami gaat alweer - uiteraard - aan de slag met een eerder normaal personage in een eerdere normale wereld waar enkele fabelelementen aan toegevoegd zijn. Dat gevoel van 'ga maar door, het wordt straks wel duidelijk wat er precies aan de hand is hier' is voor mij het Murakami gevoel bij uitstek. In dit werk neemt de auteur ruimschoots de tijd om je aan de personages en hun omgeving te laten wennen. Daardoor is het tempo over het hele boek heen beschouwd, aan de (te) lage kant. Aan het einde was ik er echt wel helemaal klaar mee.

Daarnaast had deel 1 niet dat Japan gevoel dat ik bij andere boeken van deze auteur heb en in de rest van het boek wel weer naar voor komt. Maar goed, genoeg gemuggezift.

Waar het uiteindelijk op neerkomt, is dat dit boek over een jongen gaat die treurt omdat een meisje plotsklaps uit zijn leven verdwijnt. Een verhaal zo oud als de straat, maar de grote auteurs kunnen hiermee uiteraard nog steeds aan de slag. Murakami kiest voor de dubbele oplossing. Een verhaal in de normale wereld, wat voor 99% van de schrijvende mensheid een saai verhaal zou opleveren (jongen wordt opnieuw verliefd, literaire overdrijving is het feit dat het 30 jaar duurt) Murakami behoort natuurlijk tot die 1% die ook dit tot iets leesbaar kunnen verwerken.
Daar pent hij nog een fabelverhaal naast, over een stad met veranderende muren, dat ons op het einde krek hetzelfde vertelt, met uiteraard heel wat metaforen en symboliek.

4*

Niet eerder met Murakami gehad dat het surrealistische verhaal me verveelde. Totdat deel 2 begon kwam ik er niet lekker in. Ik heb het boek zelfs even weggelegd en wat anders gelezen. Jammer!

Dat wil zeggen, in ieder geval heb ik nu een schaduw. Aan dit lichaam van mij zit een schaduw vast. Waar ik ook heen ga, mijn schaduw gaat met me mee. Als ik stilsta, staat mijn schaduw ook stil. En dit feit stelt me gerust. Ik ben dankbaar voor dit feit. Dat mijn schaduw en ik letterlijk twee handen op één buik zijn. Ik denk dat alleen mensen die ooit hun schaduw zijn kwijtgeraakt dit zullen begrijpen.

Dat heb ik alleen met Murakami, ik loop een boekwinkel binnen, sla het boek open, lees een paar zinnen... en ben verkocht. Dit moet ik lezen!

Staat er echt 'ben' in de voorlaatste zin?

Nee zijn. Mijn fout (gelukkig ben ik geen vertaler). Bedankt voor je oplettendheid!

Ik liep in mijn eentje over een smal pad in het bos. Het was een zwaarbewolkte dag in de winter en witte, harde sneeuw dwarrelde om me heen. Ik wist niet waar ik me bevond. Alleen dat ik daar doelloos bleef lopen. Ik lijk ergens naar op zoek te zijn, maar ik wist zelf niet wat ik zoek. Maar dat bracht me niet speciaal in verwarring. Stel dat ik ergens naar op zoek was, dan zou ik, op het moment dat ik het eenmaal had gevonden, er wel achter komen waar ik naar op zoek was geweest.

Het is precies als in bovenstaand fragment hoe Murakami schrijft. Waar het heen gaat weet hij niet wanneer hij aan een roman begint.
De aanleiding voor de roman is het eerste verhaal dat hij schreef en niet goed genoeg vond om te publiceren. Het heeft hem echter nooit losgelaten en nu voelde hij zich er eindelijk rijp voor om het nogmaals te schrijven. Hij heeft er drie jaar aan gewerkt gedurende de coronacrisis... en de sfeer van die unieke tijd is voelbaar.

Er gebeuren weer allerlei gekke en onverklaarbare dingen, maar het is ook gewoon een mooi liefdesverhaal. Het is op de hem bekende onnavolgbare manier geschreven alsof je het allemaal zelf meemaakt. Ik heb het ademloos uitgelezen...

Duisternis daalde neer. Het was duisternis die dieper was dan wat dan ook, en oneindig zacht.

Murakami is inmiddels in de zeventig, maar er komt nog steeds geen sleet op. In het nawoord legt hij uit dat dit een herwerking is van een novelle die in 1980 in een Japans tijdschrift verscheen. Het heeft het lichtvoetige van z'n vroege jaren, maar ook de gelaagdheid van z'n latere werk.

In z'n herkenbare magisch-realistische stijl laat hij de grens vervagen tussen droom en werkelijkheid. Het fantasierijke avontuur is doorspekt met platonisch dualisme, freudiaanse droomanalyse en jungiaanse archetypen. Bij Jung is de schaduw de verborgen kern van de mens. Hier krijg je een droom-in-een-droom (a dream within a dream) en een schaduw-van-een-schaduw (l'ombre de ton ombre). Het kolderieke gesprek tussen een mens en z'n schaduw doet denken aan Peter Schlemihls Wundersame Geschichte. Trouwe Murakamilezers zullen vaste ingrediënten herkennen: The Beatles, jazz, een kat en iemand die in een put valt - symbool voor het onderbewustzijn.

De naamloze verteller wisselt af tussen jeugdherinneringen en z'n leven als man van middelbare leeftijd. Tussendoor reist hij naar een droomstad buiten tijd en ruimte op zoek naar z'n eveneens naamloze jeugdliefde. Zij lijkt een vrouwelijk ideaalbeeld in z'n hoofd. In het tweede en derde deel verschuift de aandacht naar een bejaarde bibliothecaris en een jongetje met het savantsyndroom. Zij zouden z'n oudere en z'n jongere ik kunnen zijn. Murakami voegt zich bij het kleine groepje schrijvers met minstens één goede roman in vijf verschillende decennia.