Cent Millions d'Années et un Jour - Jean-Baptiste Andrea (2019)
Alternatieve titel: Honderd Miljoen Jaar en een Dag
Frans
Psychologisch
310 pagina's
Eerste druk: L'Iconoclaste,
Parijs (Frankrijk)
In 1954 roept Stan, professor in de paleontologie aan de universiteit van Parijs, in een afgelegen bergdorp tussen Frankrijk en Italië zijn vriend en voormalige assistent Umberto op, die hij voorstelt zich bij hem te voegen om de droom te realiseren die hem obsedeert: het vinden van het skelet van een veronderstelde dinosaurus bevroren in het ijs. Samen met Peter, Umberto’s jonge assistent aan de universiteit van Turijn, en berggids Gio, beginnen de mannen aan de expeditie. Tijdens de beklimming blijkt de aanvankelijke zoektocht – die bij aanvang wetenschappelijk was – na verloop van tijd breder te zijn dan dat. Want de terugkeer naar de natuur, de ervaring van kou, inspanning en eenzaamheid, is ook een kans om in de oorsprong van de mensheid te duiken; die van de waanzin en de kindertijd. Als Stan na twee maanden alleen in het basiskamp achterblijft en de winter begint, moet hij zien te overleven tot het voorjaar om weer af te kunnen dalen naar de bewoonde wereld.
Om het bij de parallellen te beginnen: een gezin waar de verhoudingen tussen mama en papa op zijn zachtst gezegd niet helemaal zijn zoals ze moeten zijn. We krijgen een klootzak met hoofdletter K voorgeschoteld, de Commandant, Tiran, Zak. Bij Fante Humor en mededogen of toch begrip zonder dat ie erom vraagt, hier alleen maar één blok gortdroge negativiteit. Heb ik niks aan.
Je bent natuurlijk niet verplicht om humor te gebruiken in je boek, maar wat zet je daar dan voor in de plaats?
Poëzie? Laat me niet lachen. Het begint met een sprookje, verteld door een oude halfdwaze (natuurlijk!) conciërge. Maar Stan of Stanè, zoals zijn assistent Umberto hem noemt (ik begin me alweer te ergeren) meent in het sprookje een kern van mogelijke waarheid te ontdekken. Op naar de bergen! Het verhaal is poepsimpel en daar is uiteraard niks mis mee. De grot moet gelokaliseerd worden aan de gletsjer, en dan zien of er inderdaad een draak met klein hoofdje of dino dus in die grot zit.
En dan begint het rekken en rekken reeeekken. Misschien is hier ooit nog een interessante film van te maken, maar ik heb me alleen maar voortgesleept naar het voorspelbare én ongeloofwaardige einde.
Want waar het in de bergen in een blitz voorbij kan zijn, zoals de zoon van Gio zijn groep niet in de steek wil laten en verdwijnt, zo verblijft mijnheer Stan nog maaanden op dat plateau, In de winter en op het laatst ook nog zonder vuur of eten. Oké, het wordt allemaal wel beargumenteerd, maar Make That The Cat Wise.
En om even te illustreren: ik moest het niet eens aanduiden, gewoon het boek LUKRAAK OPZNQLopenslaan en je komt zinnen tegen als:
-We zijn wrakstukken, gebroken rompen die middden in de hemel schipbreuk hebben geleden. WHAT???
-Zittend op een stoel die siddert onder zijn gewicht, in de aura van de fontein, knijpt Umberto in het oortje van een kop koffie.
-Ik weet waar de winter in deze bergen op lijkt. Op een locomotief. Een razende machine , een vonkenwaan die danst op zij rails, een stalen lach aan de horizon. … eh
Eerlijk is eerlijk, 4,5 ster in Humo maar mentaal had ik dan al lang mijn biezen gepakt uit dat vervloekte keteldal.