Snuf de Hond - Piet Prins (1954)
Nederlands
Oorlog / Avontuur
240 pagina's
Eerste druk: Groenendijk,
Rotterdam (Nederland)
De Tweede Wereldoorlog. Tom Sanders en zijn trouwe hond Snuf ontmoeten bij zijn vriendje Bertus van de 'Vredehoeve' de onderduiker Haaksma. Deze blijkt erg veel verstand van honden te hebben en hij is het die Snuf africht tot een eersteklas speurhond. Dat komt goed van pas als Tom en Snuf het kleine Joodse onderduikstertje Mirjam redden en Snuf de kinderen veilig naar huis loodst. Mirjam blijft nu voorlopig bij Tom wonen, omdat haar grootouders zijn opgepakt. Tom wordt uit enthousiasme voor de vaderlandse zaak betrokken in de strijd tegen de Duitsers. Snuf redt zelfs enkele malen het leven van zijn baas maar krijgt zelf ook heel wat te verduren.
4 sterren voor nostalgie.
Een goed jeugdboek moet nog te lezen zijn als je inmiddels al grijze haren begint te krijgen.
Waarom?
Ze wiste haar ogen af en zei: "Ik ben toch heel gelukkig, want ik mag bij mijnheer en mevrouw Sanders blijven. En ik heb veel geleerd, wat ik vroeger niet wist." Tom en Ina begrepen haar wel. Mirjam had de Here Jezus leren kennen en liefhebben, van wie ze vroeger nooit geleerd had."
Aaaaaarghh, zendingsleer in ons eigen kikkerlandje, de bevrijde Joden moeten zich maar bekeren tot het christendom, want dat is nu eenmaal goed en geweldig en fantastisch.
Ik krijg weer oprispingen.
Dat sommige jeugdboeken ook door volwassenen (of juist door volwassenen) worden gewaardeerd is mooi meegenomen.
Zelf vind ik dat jeugdboeken voor een bepaalde leeftijdscategorie worden geschreven, en alleen in die categorie zuiver beoordeeld kunnen worden. Goede smaak is voor de doelgroep veel minder van belang dan lekkere spanning en een ongecompliceerde moraal.
Moraal is in casu onlosmakelijk verbonden met 'goede smaak'... De vraag is meer of ik als lezer het eens ben met de moraal. En nogmaals, ik kan me die moraal (de christelijke zendingsdrang) niet eens bewust herinneren toen ik als basisschool-leerling dit boek las. Het boek gaat stukken verder dan 'de Duitsers waren gemeen in de Tweede Wereldoorlog', datgene wat ik slechts bewust had meegekregen destijds. Is de moraal juist die de auteur wil overdragen? Daar zit 't hem in, niet of die juist ongecompliceerd is... daar zitten ook gevaren aan vast trouwens. En is een kind in staat om die moraal zuiver te beoordelen?
Zouden jullie je kind dit laten lezen?
Ik heb nog geen kinderen, maar ze mogen dit absoluut lezen van mij. De vraag is meer in hoeverre ik ze zal opgevoeden qua religie. Dit boek zit zo veel christelijke verwijzingen en andere vijftiger jaren oubollige uitspraken, dat ik me afvraag of een kind anno nu met plezier dit boek zal uitlezen. Het bevat genoeg discussiepunten voor een goed gesprek met je kind.
Moraal is in casu onlosmakelijk verbonden met 'goede smaak'... De vraag is meer of ik als lezer het eens ben met de moraal. En nogmaals, ik kan me die moraal (de christelijke zendingsdrang) niet eens bewust herinneren toen ik als basisschool-leerling dit boek las. Het boek gaat stukken verder dan 'de Duitsers waren gemeen in de Tweede Wereldoorlog', datgene wat ik slechts bewust had meegekregen destijds. Is de moraal juist die de auteur wil overdragen? Daar zit 't hem in, niet of die juist ongecompliceerd is... daar zitten ook gevaren aan vast trouwens. En is een kind in staat om die moraal zuiver te beoordelen?
Volgens mij begrijp je mijn punt helemaal niet, of lijkt dat maar zo?
Je beaamt eigenlijk wat ik zeg: als kind ben je je helmaal niet zo bewust van de christelijke zendingsdrang, en dus maakt het ook niet uit. De ongecompliceerde moraal is voor een jongetje van 8 net zo'n fijn element aan een avonturenboek als de spanning, bij wijze van spreken. Dus is daar niets mis mee, als je het tenminste als een kinderboek, en dus een boek voor kinderen, beschouwt.
En ja, ik zou het mijn hypothetische kinderen zeker laten lezen. Hoewel ik ze nog eerder de boeken van Jack en Sheltie of Wambo zou aanraden.
Je beaamt eigenlijk wat ik zeg: als kind ben je je helmaal niet zo bewust van de christelijke zendingsdrang, en dus maakt het ook niet uit.
Nee, het hoeft niet uit te maken. Maar kan het wel. Onbewust. Dat is gevaarlijk.
Tevens kan ik niet voorstellen dat een (pakmbeet) moslim-jongetje of Joods jongetje niet wat vraagtekens plaatst bij veel passages. 'De Here' lijkt wel een hoofdpersonage, zo vaak wordt 'Hij' genoemd.
Jullie zijn gestoord. Jullie gaan ruziën om niks alleen om een mening van een ander
Terzijde: het is erg verleidelijk om naar aanleiding hiervan een discussie te starten over het belang van het vermogen om standpunten uit te wisselen en argumenten op waarde te schatten binnen een vitale democratische samenleving, maar dat laat ik even aan iemand anders.
Jullie zijn gestoord.
Maar wel prettig gestoord.
Niks mis met wat discussie.
Een mening is mijns inziens pas echt wat waard als het overeind blijft na gemotiveerd tegengas.